بیماری های مشابه

سکته مغزی (Cerebral Stroke) یک آسیب حاد عصبی است که نیمکره‌های مغزی را درگیر می‌کند. علائم معمولاً به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شوند و به محل سکته بستگی دارند؛ این علائم شامل ضعف یک‌طرفه در صورت، بازو و/یا پا، بی‌حسی، آفازی (Aphasia)، آپراکسی (Apraxia)، از دست دادن بینایی، انحراف نگاه (Gaze Deviation)، نادیده‌انگاری (Neglect)، سردرد، تهوع/استفراغ، تغییر وضعیت ذهنی و نقایص عصبی موضعی هستند. کاهش سطح هوشیاری ممکن است در مواردی که هر دو نیمکره مغزی درگیر یا سکته‌های بزرگ با تورم یا فتق (Herniation) رخ می‌دهند، دیده شود. پیش‌آگهی به محل و اندازه سکته و همچنین ارزیابی و درمان به‌موقع بستگی دارد.

آرتریت سلول ژانت (Giant Cell Arteritis - GCA) نوعی واسکولیت سیستمیک است که شریان‌های متوسط تا بزرگ، از جمله آئورت و شاخه‌های خارج‌جمجمه‌ای شریان کاروتید را درگیر می‌کند. این بیماری به ندرت در افراد زیر 55 سال رخ می‌دهد و میانگین سنی شروع آن 76 سال است.

موکورمایکوزیس (Mucormycosis) یک عفونت قارچی خطرناک است که در بیماران دارای نقص ایمنی و دیابتی رخ می‌دهد. این گونه‌های قارچی به‌طور خاص به کلاس زیگومایست‌ها (Zygomycetes) تعلق دارند و معمولاً توسط گونه‌های رایزوپوس (Rhizopus)، موکور (Mucor) و رایزوموکر (Rhizomucor) ایجاد می‌شوند.

سل (TB) به عفونت با ارگانیسم‌های کمپلکس مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis complex) اشاره دارد که شامل مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis)، مایکوباکتریوم آفریکانوم (Mycobacterium africanum) و مایکوباکتریوم بویس (Mycobacterium bovis) می‌شود. سل همچنان یک نگرانی عمده در حوزه بهداشت جهانی است و به همراه اچ‌آی‌وی (HIV) یکی از علل اصلی مرگ و میر ناشی از بیماری‌های عفونی است. این خلاصه بیشتر به سل ریوی می‌پردازد. سل گوارشی و سل پوستی به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرند.

ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) یک عفونت شایع است که می‌تواند باعث ایجاد زخم‌های پوستی یا دهانی شود، که اغلب تبخال یا تاول‌ تب نامیده می‌شوند. اولین ابتلا، تبخال اولیه نامیده می شود، که اغلب شدیدتر از عفونت های تبخال ثانویه یا عود کننده است. راه های درمان ویروس هرپس سیمپلکس (تب‌خال) ، راه های خود مراقبتی ویروس هرپس سیمپلکس (تب‌خال)، راه های درمان ویروس هرپس سیمپلکس (تب‌خال)

سردردهای میگرنی (Migraine headaches) به صورت عودکننده، با شدت متوسط تا شدید ظاهر می‌شوند و معمولاً به صورت یک‌طرفه هستند. این دردها معمولاً ضربان‌دار یا نبض‌دار (pulsating) هستند و بین ۴ تا ۷۲ ساعت به طول می‌انجامند. حالت تهوع و/یا استفراغ، حساسیت به نور (photophobia) و/یا حساسیت به صدا (phonophobia) ممکن است با این سردردها همراه باشند. علائم معمولاً با فعالیت بدتر می‌شوند. سردردها ممکن است با یا بدون تجربه اورا (aura) که نوعی اختلال گذرا در بینایی، زبان، حسی یا حرکتی است، آغاز شوند. طبقه‌بندی بین‌المللی اختلالات سردرد، ویرایش سوم (ICHD-3)، سه دسته اصلی را شناسایی می‌کند: میگرن بدون اورا، میگرن با اورا و میگرن مزمن.

"افزایش فشار داخل جمجمه‌ای ایدیوپاتیک" (Idiopathic Intracranial Hypertension) که به‌طور تاریخی به‌عنوان "فشار داخل جمجمه‌ای خوش‌خیم" یا "تومور کاذب مغزی" (pseudotumor cerebri) شناخته می‌شود، یک سندرم بالینی با فشار بالای مایع مغزی-نخاعی (CSF) است که با اندازه‌گیری در وضعیت خوابیده به پهلو، فشار بالاتر از ۲۵۰ میلی‌متر آب (mmH2O) نشان می‌دهد. این حالت با ترکیب طبیعی مایع، بدون شواهدی از هیدروسفالی، توده، ضایعات ساختاری یا عروقی و بدون علت شناخته‌شده‌ای همراه است. معمولاً با سردرد و ادم پاپی (papilledema) همراه است.

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

مننژیوم (Meningioma) توموری است که از مننژ (Meninges) منشاء گرفته و به دورا ماتر (Dura Mater) مغز یا نخاع متصل می‌شود. این تومور شایع‌ترین تومور داخل جمجمه‌ای در بزرگسالان است و ۳۴ درصد از کل تومورهای اولیه سیستم عصبی مرکزی را تشکیل می‌دهد. این تومور که بر پایه دورا قرار دارد، در زنان دو برابر بیشتر از مردان رخ می‌دهد. اوج بروز آن در دهه ششم زندگی است و در کودکان نادر است.

نوریت بینایی (Optic Neuritis) به التهاب عصب بینایی گفته می‌شود. شایع‌ترین نوع نوریت بینایی، نورپاتی التهابی دمیلینه‌کننده ایدیوپاتیک حاد (acute idiopathic inflammatory demyelinating optic neuropathy) است. این نوع به شدت با بیماری ام‌اس (Multiple Sclerosis یا MS) مرتبط است و اغلب اولین نشانه بروز این بیماری می‌باشد. گاهی اوقات، نوریت بینایی به دلیل یک فرایند عفونی که مدار چشم یا سینوس‌های پارانازال (paranasal sinuses) را درگیر کرده است، رخ می‌دهد.

تومور هیپوفیز توده‌ای غیرطبیعی در غده هیپوفیز (غده اصلی تولیدکننده هورمون که در قاعده مغز و درست بالای کام نرم قرار دارد) است. آدنوم‌های خوش‌خیم هیپوفیز شایع‌ترین نوع تومور هیپوفیز هستند. میکروآدنوم‌ها کمتر از ۱ سانتی‌متر و ماکروآدنوم‌ها بزرگ‌تر از ۱ سانتی‌متر هستند. ماکروآدنوم‌ها به دلیل افزایش فشار بر نواحی اطراف، به‌ویژه عصب بینایی، علائم شدیدتری ایجاد می‌کنند. کارسینوم‌های بدخیم هیپوفیز به‌ندرت توسعه می‌یابند. جرمینوماهای هیپوفیز نادر هستند؛ مردان مبتلا ممکن است دچار ژنیکوماستی شوند. کرانیوفارنژیوماها از باقی‌مانده‌های کیسه راتکه (Rathke pouch) منشاء می‌گیرند و بیشتر در کودکان و جوانان رخ می‌دهند. کیسه راتکه ممکن است به کیست‌های خوش‌خیم تبدیل شود که می‌توانند علائم ایجاد کنند. تومورهای متاستاتیک به غده هیپوفیز نادرند اما گزارش شده‌اند.

یک مننژیوم کرانیوفارنژیوم (craniopharyngioma) یک تومور مغزی است که از بافت جنینی هیپوفیز (pituitary embryonic tissue) نشأت می‌گیرد. این تومور معمولاً در بالای ناحیه زینی (suprasellar) قرار دارد و دارای اجزای جامد و کیستیک است. سن بروز این تومور می‌تواند در کودکی (حدود سنین ۵ تا ۱۵ سال) یا بزرگسالی (حدود سنین ۵۰ تا ۷۰ سال) باشد. انواع این تومور شامل آدامانتینوماتوز (adamantinomatous)، پاپیلاری (papillary) و نوع مخلوط هستند. تومورهای آدامانتینوماتوز در کودکان شایع‌تر بوده و تومورهای پاپیلاری در بزرگسالان بیشتر دیده می‌شوند. کیست شکاف راثکه (Rathke cleft cyst) ممکن است در صورتی که کیسه راثکه (Rathke pouch) به‌طور عادی بسته نشود، تشکیل شود.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

گرانولوماتوز با پلی‌آنژئیت (Granulomatosis with polyangiitis یا GPA)، که قبلاً به عنوان گرانولوماتوز وگنر (Wegener granulomatosis) شناخته می‌شد، یک بیماری چند سیستمی با علت ناشناخته است که با واسکولیت (vasculitis) و التهاب گرانولوماتوز نکروزان (necrotizing granulomatous inflammation) شریان‌ها و وریدهای کوچک مشخص می‌شود. شکل کلاسیک و عمومی GPA شامل سه‌گانه‌ای از گرانولوم‌های نکروزان دستگاه تنفسی فوقانی و تحتانی، واسکولیت گرانولوماتوز نکروزان عروق کوچک سیستمیک و گلومرولونفریت (glomerulonephritis) (معمولاً موضعی و سگمنتال) است. GPA بیشتر در بیماران میانسال و با تبار اروپای شمالی (80%-90% موارد) رخ می‌دهد، اما مواردی نیز در کودکان و بزرگسالان مسن گزارش شده است.

میاستنی گراویس (MG) یک بیماری خودایمنی عصبی-عضلانی است که با ضعف متغیر و بدون درد در عضلات ارادی مشخص می‌شود. میاستنی گراویس خودایمنی می‌تواند به صورت چشمی یا عمومی ظاهر شود.