بیماری های مشابه

سندرم گیلن باره (Guillain-Barré syndrome یا GBS) مجموعه‌ای از پلی‌نوروپاتی‌های نادر، حاد و مرتبط با سیستم ایمنی است که ویژگی‌ها و تظاهرات مختلفی دارد. این سندرم به دو زیرگروه اصلی تقسیم می‌شود: دمیلینه‌کننده و آکسونال. انواع دمیلینه‌کننده شامل پلی‌نوروپاتی دمیلینه‌کننده التهابی حاد (acute inflammatory demyelinating polyneuropathy یا AIDP) و نوع بالینی سندرم میلر فیشر (Miller Fisher syndrome یا MFS) می‌باشند. انواع آکسونال شامل نوروپاتی آکسونال حرکتی حاد (acute motor axonal neuropathy یا AMAN) و نوروپاتی آکسونال حرکتی-حسی حاد (acute motor-sensory axonal neuropathy یا AMSAN) هستند.

میاستنی گراویس (MG) یک بیماری خودایمنی عصبی-عضلانی است که با ضعف متغیر و بدون درد در عضلات ارادی مشخص می‌شود. میاستنی گراویس خودایمنی می‌تواند به صورت چشمی یا عمومی ظاهر شود.

سندرم میاستنیک لامبرت-ایتون (Lambert-Eaton myasthenic syndrome یا LEMS) یک بیماری خودایمنی با پیشرفت آهسته است که با ضعف عضلانی، خستگی عضلانی، و علائم خودمختار مشخص می‌شود. عضلات ناحیه شانه و لگن، تنه، و اندام‌های تحتانی ممکن است ابتدا تحت تأثیر قرار گیرند. دشواری در برخاستن از حالت نشسته شایع است و عضلات خارج‌چشمی معمولاً در امان می‌مانند. LEMS ممکن است با علائم خودمختار مانند یبوست، خشکی دهان، دشواری در ادرار کردن، و ناتوانی جنسی همراه باشد. این بیماری در مردان بیشتر از زنان دیده می‌شود (نسبت ۵ به ۱) و اغلب در میانسالی بروز می‌کند.

ویروس نیل غربی (West Nile virus یا WNV) ناشی از عفونت با یک فلاوی‌ویروس (flavivirus) است. ناقل انتقال این ویروس، پشه‌های کولکس (Culex)، آئدس (Aedes) و منسونیا (Mansonia) به‌همراه برخی از کنه‌ها هستند که پرندگان به عنوان میزبان واسطه عمل می‌کنند.

مسمومیت با سرب نوعی مسمومیت با فلز سنگین است که به‌دلیل استنشاق، بلع یا جذب از طریق پوست و تجمع سرب در بدن رخ می‌دهد. مسمومیت با سرب نیاز به مواجهه مزمن با سطوح بالای سرب دارد و از یک مواجهه منفرد ناشی نمی‌شود. این مسمومیت می‌تواند جدی و گاهی کشنده باشد.

مسمومیت می‌تواند به دلیل قرار گرفتن در معرض ارگانوفسفات‌ها (Organophosphates) رخ دهد که فعالیت کولین‌استراز (Cholinesterase) را مهار کرده و ممکن است باعث مسمومیت کولینرژیک (Cholinergic Toxicity) شوند. ارگانوفسفات‌ها در حشره‌کش‌ها و عوامل عصبی استفاده می‌شوند. سطوح سمی ممکن است از طریق بلع، استنشاق یا جذب از طریق پوست وارد بدن شوند. مسمومیت با ارگانوفسفات ممکن است به دلیل مصرف غذای آلوده یا تماس با لباس‌های آلوده رخ دهد. قرارگیری در معرض از طریق استنشاق یا دهانی منجر به بروز علائم ظرف ۳ ساعت می‌شود، در حالی که جذب پوستی ممکن است تا ۱۲ ساعت طول بکشد تا افراد مبتلا علائم را نشان دهند.

مسمومیت با جیوه زمانی رخ می‌دهد که جیوه یا ترکیبات جیوه از طریق استنشاق، بلع، تزریق یا جذب پوستی وارد بدن شود. جیوه به سه شکل مختلف وجود دارد: جیوه عنصری (Elemental mercury)، نمک‌های غیرآلی (Inorganic salts)، و ترکیبات آلی (Organic compounds). با توجه به افزایش آگاهی از خطرات این ترکیب، میزان مواجهه‌های سمی با جیوه در حال کاهش است. عوارض سمی بسته به نوع جیوه، دوز و میزان مواجهه متفاوت است. نشانه‌های بالینی ممکن است شامل آسیب به اندام‌ها یا توسعه بیماری‌های دیگر مانند آکرودینیا (Acrodynia)، سندرم هانتر-راسل (Hunter-Russell syndrome)، و بیماری میناماتا (Minamata disease) باشد.

بیماری فلج اطفال، که به نام‌های پولیومیلیت و فلج کودکان نیز شناخته می‌شود، یک بیماری سیستم عصبی مرکزی (CNS) است که به طور انتخابی نورون‌های حرکتی را آلوده و تخریب می‌کند و منجر به ضعف عضلانی و فلج شل حاد می‌شود. این بیماری توسط ویروس پولیو (PV) که یکی از اعضای جنس انتروویروس است، ایجاد می‌شود. اگرچه اپیدمی‌های این بیماری پدیده‌ای نسبتاً جدید هستند، اما پولیو به عنوان یک بیماری باستانی شناخته می‌شود و استل‌های مصر باستان و بقایای مومیایی‌های فرعون‌ها نشان‌دهنده تحلیل مشخصی در اندام‌های تحتانی ناشی از فلج پولیومدیت است. اولین گزارش‌های مربوط به شیوع این بیماری در اروپا و ایالات متحده به اوایل و اواسط قرن 19 میلادی بازمی‌گردد و پس از صنعتی شدن، پولیو به یکی از ترسناک‌ترین بیماری‌های دوران کودکی در قرن 20 تبدیل شد، به‌طوری‌که اوج عفونت در ایالات متحده در دهه 1950 رخ داد. از آن زمان، شیوع جهانی به دلیل توسعه واکسن پولیو و برنامه‌های واکسیناسیون گسترده تحت نظارت سازمان بهداشت جهانی (WHO) به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته است.

مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک اختلال خودایمنی است که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری نوعی بیماری میلین‌زدا (demyelinating disease) است که به پوشش میلین اعصاب در مغز و نخاع آسیب می‌رساند. به‌طور کلی، سن شروع بیماری بین ۲۰ تا ۵۰ سال است، اگرچه ممکن است در کودکی نیز آغاز شود؛ زنان بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند.

میلیت عرضی (Transverse myelitis) یک وضعیت نادر است که شامل التهاب نخاع می‌شود و می‌تواند ناشی از فرآیندهای عفونی، اختلالات خودایمنی یا عوامل سمی باشد. عوامل عفونی شامل سل، بیماری لایم، و سیفلیس و همچنین ویروس‌هایی مانند واریسلا زوستر و هرپس سیمپلکس می‌باشند، به‌ویژه در بیماران با نقص ایمنی. سفر به مناطق بومی از نظر جغرافیایی ممکن است منجر به مواجهه با عوامل عفونی مسبب بالقوه مانند ویروس نیل غربی، ویروس زیکا و ویروس لنفوتروپیک سلول T انسانی نوع ۱ (HTLV-1) (پاراپارزی اسپاستیک استوایی / میلوپاتی مرتبط با HTLV1 [TSP/HAM]) و انگل‌هایی مانند آنگیوسترونژیلیازیس، شیستوزومیازیس و سیستیسرکوزیس شود.

انسفالومیلیت حاد منتشر (ADEM) یک بیماری خودایمنی التهابی و زوال میلین سریع پیش‌رونده در سیستم عصبی مرکزی است که ممکن است توسط عفونت‌ها یا واکسیناسیون‌ها تحریک شود. این بیماری نادر است و در کودکان بیشتر از بزرگسالان مشاهده می‌شود. بیماران معمولاً با شروع سریع علائم عصبی پس از یک دوره نهفتگی از چند روز تا ۲ ماه مراجعه می‌کنند که با وخامت وضعیت، نیاز به بستری شدن پیدا می‌کنند. علائم شایع شامل سردرد، تب، تهوع، استفراغ، تغییر وضعیت روانی از سردرگمی و تحریک‌پذیری تا کما، نقایص حرکتی (پاراپارزیس یا تتراپارزیس) و نقایص حسی است. بیماران اغلب درگیر ساقه مغز با دیس‌آرتریا، دیسفاژی، نیستاگموس و نقایص حرکت چشمی هستند. افزایش فشار داخل جمجمه و تشنج نیز ممکن است رخ دهد.

اختلالات طیف نورومیلیت اپتیکا (NMOSD)، که قبلاً به عنوان بیماری دویک یا نورومیلیت اپتیکا (NMO) شناخته می‌شد، شرایط التهابی هستند که منجر به دمیلیناسیون شدید در سیستم عصبی مرکزی (CNS) می‌شوند. علائم کلاسیک شامل نوریت اپتیک (optic neuritis) که اغلب دوطرفه است و میلیت عرضی (transverse myelitis) با ضعف در اندام‌ها، از دست دادن حس و اختلال در عملکرد اسفنکتر است. سندرم‌های ساقه مغزی مانند نارکولپسی یا سندرم ناحیه پستریما (area postrema syndrome) با حالت تهوع، استفراغ و سکسکه مقاوم نیز می‌توانند رخ دهند. NMOSD با سایر اختلالات خودایمنی از جمله سندرم شوگرن (Sjögren syndrome)، لوپوس اریتماتوس سیستمیک (systemic lupus erythematosus)، میاستنی گراویس (myasthenia gravis)، کولیت اولسراتیو (ulcerative colitis)، بیماری تیروئید خودایمن و بیماری کبدی خودایمن ارتباط دارد.

مسمومیت با ساکسیتوکسین (Saxitoxin) که به عنوان مسمومیت فلج‌کننده صدف (Paralytic Shellfish Poisoning) نیز شناخته می‌شود، ناشی از مصرف صدف‌های آلوده به ساکسیتوکسین از گونه‌های دینوفلاژله (dinoflagellate) در جنس آلکساندریوم (Alexandrium) است. بی‌حسی مخاط دهان (oral mucosa) در عرض چند ساعت پس از مصرف آغاز می‌شود. این وضعیت ممکن است با تهوع، استفراغ، پارستزی‌های (paresthesias) عمومی‌تر، و ضعف عضلانی که ممکن است به فلج و در موارد شدید، حتی مرگ ناشی از نارسایی تنفسی منجر شود، ادامه یابد.