اختلالات طیف نورومیلیت اپتیکا (NMOSD)، که قبلاً به عنوان بیماری دویک یا نورومیلیت اپتیکا (NMO) شناخته می‌شد، شرایط التهابی هستند که منجر به دمیلیناسیون شدید در سیستم عصبی مرکزی (CNS) می‌شوند. علائم کلاسیک شامل نوریت اپتیک (optic neuritis) که اغلب دوطرفه است و میلیت عرضی (transverse myelitis) با ضعف در اندام‌ها، از دست دادن حس و اختلال در عملکرد اسفنکتر است. سندرم‌های ساقه مغزی مانند نارکولپسی یا سندرم ناحیه پستریما (area postrema syndrome) با حالت تهوع، استفراغ و سکسکه مقاوم نیز می‌توانند رخ دهند. NMOSD با سایر اختلالات خودایمنی از جمله سندرم شوگرن (Sjögren syndrome)، لوپوس اریتماتوس سیستمیک (systemic lupus erythematosus)، میاستنی گراویس (myasthenia gravis)، کولیت اولسراتیو (ulcerative colitis)، بیماری تیروئید خودایمن و بیماری کبدی خودایمن ارتباط دارد.

آنتی‌بادی‌های اختصاصی بیماری

NMOSD با آنتی‌بادی‌های اختصاصی بیماری مانند آکواپورین (AQP)-4-ایمونوگلوبولین G (IgG) و کمتر شایع، آنتی‌بادی‌های ضد پروتئین الیگودندروسیت میلین (MOG) همراه است. تصور می‌شود که این اختلال به واسطه سیستم ایمنی هومورال (humoral immune system) میانجی‌گری می‌شود و دارای یک دوره عودکننده است، با فاصله‌هایی از چند ماه تا چند سال بین حملات، و ناتوانی بر اساس تجمع نقص‌ها از حملات سنجیده می‌شود. بروز این بیماری در زنان تا ۱۰ برابر بیشتر از مردان است و معمولاً در دهه سوم تا چهارم زندگی آغاز می‌شود، اگرچه می‌توان آن را در کودکان و بزرگسالان مسن‌تر نیز مشاهده کرد. NMOSD در افرادی با تبار آفریقایی، آسیای شرقی و آمریکای لاتین بیشتر از افراد با تبار اروپای شمالی رایج است.

پیش‌آگهی

پیش‌آگهی متغیر است و به تعداد و شدت حملات بستگی دارد، اگرچه میزان ناتوانی و مرگ و میر بالا است.