بیماری های مشابه

مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک اختلال خودایمنی است که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری نوعی بیماری میلین‌زدا (demyelinating disease) است که به پوشش میلین اعصاب در مغز و نخاع آسیب می‌رساند. به‌طور کلی، سن شروع بیماری بین ۲۰ تا ۵۰ سال است، اگرچه ممکن است در کودکی نیز آغاز شود؛ زنان بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند.

انسفالومیلیت حاد منتشر (ADEM) یک بیماری خودایمنی التهابی و زوال میلین سریع پیش‌رونده در سیستم عصبی مرکزی است که ممکن است توسط عفونت‌ها یا واکسیناسیون‌ها تحریک شود. این بیماری نادر است و در کودکان بیشتر از بزرگسالان مشاهده می‌شود. بیماران معمولاً با شروع سریع علائم عصبی پس از یک دوره نهفتگی از چند روز تا ۲ ماه مراجعه می‌کنند که با وخامت وضعیت، نیاز به بستری شدن پیدا می‌کنند. علائم شایع شامل سردرد، تب، تهوع، استفراغ، تغییر وضعیت روانی از سردرگمی و تحریک‌پذیری تا کما، نقایص حرکتی (پاراپارزیس یا تتراپارزیس) و نقایص حسی است. بیماران اغلب درگیر ساقه مغز با دیس‌آرتریا، دیسفاژی، نیستاگموس و نقایص حرکت چشمی هستند. افزایش فشار داخل جمجمه و تشنج نیز ممکن است رخ دهد.

این خلاصه به بررسی لوپوس اریتماتوز سیستمیک در کودکان می‌پردازد. لوپوس نوزادی به صورت جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است.

سندرم شوگرن (Sjögren syndrome یا SS) یک بیماری خودایمنی است که غدد برون‌ریز را تحت تأثیر قرار می‌دهد و منجر به نفوذ التهابی در غدد اشکی و بزاقی می‌شود. این اختلال عملکرد غدد، باعث خشکی چشم‌ها (xerophthalmia) و کراتوکنژنکتیویت سیکا (keratoconjunctivitis sicca) در چشم‌ها و خشکی دهان (xerostomia) می‌گردد.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

میلیت عرضی (Transverse myelitis) یک وضعیت نادر است که شامل التهاب نخاع می‌شود و می‌تواند ناشی از فرآیندهای عفونی، اختلالات خودایمنی یا عوامل سمی باشد. عوامل عفونی شامل سل، بیماری لایم، و سیفلیس و همچنین ویروس‌هایی مانند واریسلا زوستر و هرپس سیمپلکس می‌باشند، به‌ویژه در بیماران با نقص ایمنی. سفر به مناطق بومی از نظر جغرافیایی ممکن است منجر به مواجهه با عوامل عفونی مسبب بالقوه مانند ویروس نیل غربی، ویروس زیکا و ویروس لنفوتروپیک سلول T انسانی نوع ۱ (HTLV-1) (پاراپارزی اسپاستیک استوایی / میلوپاتی مرتبط با HTLV1 [TSP/HAM]) و انگل‌هایی مانند آنگیوسترونژیلیازیس، شیستوزومیازیس و سیستیسرکوزیس شود.

ویروس لنفوتروپیک سلول T انسانی نوع ۱ (HTLV-1) یک رتروویروس است که در مناطق آفریقا، چین، ژاپن، جنوب آسیا، خاورمیانه، جزایر کارائیب و آمریکای مرکزی و جنوبی شیوع دارد. این ویروس با دو بیماری اصلی مرتبط است: لوسمی / لنفوم سلول T بالغین (ATL) و میلوپاتی مرتبط با HTLV-1 (HAM) که به نام پاراپارزی اسپاستیک گرمسیری (TSP) نیز شناخته می‌شود. این رتروویروس از طریق انتقال خون، استفاده مشترک از سوزن و شیردهی منتقل می‌شود. همچنین، می‌تواند از طریق اهدای بافت و تماس جنسی و مواجهه شغلی در کارکنان بهداشت منتقل شود. انتقال از پریمات‌های غیرانسانی در مناطق آندمیک آفریقا نیز ممکن است.

عفونت با ویروس HIV باعث بروز سندرم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS) می‌شود و این یک مشکل بزرگ بهداشتی در سطح جهانی است. دو نوع ویروس وجود دارد: HIV-1 و HIV-2. این ویروس عمدتاً از طریق تماس جنسی منتقل می‌شود. همچنین می‌تواند به‌صورت پارنترال (از طریق استفاده از مواد مخدر تزریقی، انتقال خون یا در زمان پیوند عضو) یا پری‌ناتال (درون‌رحمی، حین زایمان یا در دوران شیردهی) منتقل شود. مردانی که با مردان دیگر رابطه جنسی دارند و بیمارانی که به مواد مخدر تزریقی اعتیاد دارند، در معرض خطر بیشتری برای این عفونت قرار دارند. ویروس به لنفوسیت‌های T-CD4 حمله کرده و منجر به اختلال تدریجی سیستم ایمنی می‌شود.