ویروس لنفوتروپیک سلول T انسانی نوع ۱ (HTLV-1) یک رتروویروس است که در مناطق آفریقا، چین، ژاپن، جنوب آسیا، خاورمیانه، جزایر کارائیب و آمریکای مرکزی و جنوبی شیوع دارد. این ویروس با دو بیماری اصلی مرتبط است: لوسمی / لنفوم سلول T بالغین (ATL) و میلوپاتی مرتبط با HTLV-1 (HAM) که به نام پاراپارزی اسپاستیک گرمسیری (TSP) نیز شناخته می‌شود. این رتروویروس از طریق انتقال خون، استفاده مشترک از سوزن و شیردهی منتقل می‌شود. همچنین، می‌تواند از طریق اهدای بافت و تماس جنسی و مواجهه شغلی در کارکنان بهداشت منتقل شود. انتقال از پریمات‌های غیرانسانی در مناطق آندمیک آفریقا نیز ممکن است.

ویروس HTLV-1 با ATL، که تکثیر سلول‌های T با نشانگر CD4+ است، مرتبط است و می‌تواند به اشکال مختلف بروز کند. خطر ابتلا به ATL در طول عمر پس از عفونت با HTLV-1 حدود ۲٪ تا ۵٪ است و این بیماری حدود ۲۰-۳۰ سال پس از عفونت اولیه توسعه می‌یابد. فرم حاد در بیشتر موارد دیده می‌شود و دارای سیر تهاجمی است (حدود ۶ ماه بقا) و با ضایعات پوستی، هیپرکلسمی، ضایعات استخوانی و نفوذ ریوی همراه است. درگیری سیستم عصبی مرکزی (CNS) نیز ممکن است رخ دهد. فرم لنفوماتوز با لنفادنوپاتی، هپاتواسپلنومگالی و ضایعات پوستی بروز می‌کند. فرم مزمن دارای پیش‌آگهی طولانی‌تری است (حدود ۲ سال بقا) و بدون هیپرکلسمی، درگیری CNS یا درگیری گوارشی بروز می‌کند. فرم کم‌فعال‌ترین و نادرترین است و بهترین پیش‌آگهی را دارد (حدود ۵ سال بقا) و تنها به درگیری پوست و ریه محدود می‌شود.

HTLV-1 همچنین با HAM مرتبط است. این بیماری با ضعف تدریجی و اسپاستیسیتی در اندام‌های تحتانی، هیپرفلکسی، درد پشت، تکرر ادرار / بی‌اختیاری، پارستزی و تغییرات حسی مشخص می‌شود. اندام‌های فوقانی در امان هستند. HAM بیشتر در زنان رخ می‌دهد و شدت آن با بار پروویروسی در CNS مرتبط است.

درماتیت عفونی مرتبط با HTLV-1 (HTLV-1-associated ID) یک فوران پوستی مزمن و عودکننده است که در کودکان بیشتر از بزرگسالان در کارائیب و آمریکای جنوبی (بیشتر در شمال شرقی برزیل) رخ می‌دهد. HTLV-1 باعث اختلال ایمنی می‌شود که مسئول این فوران است و عفونت ثانویه با استافیلوکوکوس اورئوس یا استرپتوکوک‌های بتا همولیتیک شایع است.

موضوع مرتبط: ویروس لنفوتروپیک سلول T انسانی نوع ۲