بیماری های مشابه

Influenza (flu) is a universally common epidemic illness caused by several subtypes of type A or by type B influenza virus. (Type C influenza virus exists and produces a mild respiratory illness but is not believed to cause epidemics.) The most common subtypes of influenza A are H1N1 and H3N2. A swine-origin influenza A (H1N1) virus outbreak in 2009 reinforced that interspecies transmission of human and animal influenza A viruses and subsequent reassortment are possible and occur, resulting in new viruses that may spread to humans and even easily between humans. Human infections with variant influenza viruses most commonly happen in people with exposure to infected pigs. A subtype of avian influenza A that emerged in Asia (H5N1) historically produced infrequent but often fatal human illness. In 2024, human cases of H5N1 have been linked to outbreaks among US dairy cows and poultry.

برای دریافت اطلاعات به‌روز، به راهنمای سریع مراقبت بالینی مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC) مراجعه کنید.

مایکوپلاسماها (Mycoplasma) موجودات پلئومورفیک و رشته‌ای هستند. آن‌ها فاقد دیواره سلولی بوده و اندازه کوچکتری نسبت به باکتری‌ها دارند و ویژگی‌های ژنتیکی متفاوتی از آن‌ها نشان می‌دهند. در میان انواع مایکوپلاسماهایی که از دستگاه تنفسی جدا شده‌اند، مایکوپلاسما پنومونیه (Mycoplasma pneumoniae) شایع‌ترین علت بیماری است. مایکوپلاسما پنومونیه به عنوان یکی از "پنومونی‌های آتیپیک" در نظر گرفته می‌شود.

لژیونلوز به‌وسیله‌ی باکتری *لژیونلا پنوموفیلا* (Legionella pneumophila) که یک باسیل گرم منفی کوچک است و در محیط‌های آبی یافت می‌شود، ایجاد می‌گردد.

تب مالت که با نام‌های تب خرگوش، بیماری شکارچی و تب گوزن نیز شناخته می‌شود، توسط باکتری Francisella tularensis ایجاد می‌شود. این باکتری یک کوکوباسیلوس (coccobacillus) گرم-منفی هوازی و پلی‌مورفیک است که به‌طور معمول طیف وسیعی از حیوانات را آلوده می‌کند. انسان‌ها معمولاً پس از تماس مستقیم با مایعات بدن حامل‌های حیوانی، از طریق ناقلان حشرات (مانند کنه‌ها) یا از طریق غذا و آب آلوده، به این عفونت مبتلا می‌شوند. افرادی که به‌طور نزدیک با حیوانات کار می‌کنند، مانند دامپزشکان، محافظان پارک و تاکسیدرمیست‌ها، در معرض بیشترین خطر ابتلا هستند. روش‌های نادر انتقال شامل گزش گربه یا عفونت دهانی-حلقی از برداشت و فرآوری انگورهای آلوده برای شراب است. عفونت با تب مالت همچنین به‌عنوان پیامد پیوند عضو (عفونت ناشی از دهنده) توصیف شده است. انتقال از فرد به فرد گزارش نشده است؛ بنابراین، ایزولاسیون برای بیماران مبتلا به تب مالت توصیه نمی‌شود، اما به دلیل خطر انتقال ثانویه توسط بندپایان، کنترل کنه‌ها، کک‌ها، شپش‌ها و پشه‌ها ضروری است.

عفونت با باسیل گرم منفی Yersinia pestis می‌تواند منجر به بیماری بسیار کشنده‌ای شود که به طور معمول به عنوان طاعون شناخته می‌شود. این بیماری نیازمند شناسایی زودهنگام و درمان سریع است. شکل ریوی طاعون (pneumonic plague) با یک ذات‌الریه شدید و به سرعت پیش‌رونده مشخص می‌شود. عفونت Yersinia pestis همچنین می‌تواند به شکل‌های طاعون خیارکی (bubonic plague) و طاعون سپتیسمیک (septicemic plague) بروز کند.

بیماری مشمشه (Glanders) عفونتی است که توسط باکتری بورخولدریا مالئی (Burkholderia mallei) که یک باسیل گرم منفی (gram-negative bacillus) است، ایجاد می‌شود. این بیماری به طور معمول در اسب‌ها شایع است. بیماری مشمشه توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC) به عنوان یک عامل بیوتروریسم دسته‌بندی شده است، زیرا به‌راحتی می‌تواند منتشر شود. اگر این بیماری به عنوان سلاح بیولوژیکی استفاده شود، محتمل‌ترین روش انتشار، رهاسازی به صورت آئروسل (aerosol release) خواهد بود.

ملیوئیدوز یک عفونت است که توسط باسیل گرم منفی بورخولدریا سودومالئی (Burkholderia pseudomallei) ایجاد می‌شود. این بیماری به‌طور عمده در مناطق گرمسیری مشاهده می‌شود. این پاتوژن معمولاً در خاک یافت می‌شود و انتقال آن می‌تواند زمانی رخ دهد که باران‌های سنگین پس از دوره‌های خشکی باعث افزایش حضور این پاتوژن در خاک و آب‌های سطحی شود و حتی منجر به ایجاد آئروسل (به عنوان مثال در شرایط باران‌های موسمی سنگین در برخی مناطق جغرافیایی) گردد. این بیماری به‌طور بومی در جنوب شرق آسیا و شمال استرالیا شیوع دارد و بیشتر موارد آن در فصل بارانی رخ می‌دهد. همچنین ممکن است در اقیانوس آرام جنوبی، آفریقا، هند، خاورمیانه، و آمریکای مرکزی و جنوبی نیز یافت شود. در مناطق بومی، افراد نظامی، کارگران کشاورزی، کشاورزان، باغبانان و گردشگران در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ملیوئیدوز هستند. بیماران مبتلا به ایدز در مناطق بومی مستعد ابتلا به این عفونت هستند.

لپتوسپیروز یک عفونت باکتریایی زئونوز (zoonotic) است که توسط هر یک از سرووار (serovar) های اسپیروکت‌ها (spirochetes) از گونه لپتوسپیرا اینتروگانس (Leptospira interrogans) ایجاد می‌شود. پراکندگی جغرافیایی این بیماری در سراسر جهان است، اما در مناطق گرمسیری بومی و در مناطق معتدل به صورت پراکنده رخ می‌دهد و در تابستان و پس از سیل‌ها (مانند پس از طوفان) شایع‌تر است. این بیماری عمدتاً توسط دوزیستان، خزندگان و برخی پستانداران (جوندگان منبع اصلی هستند) حمل می‌شود و ممکن است از طریق تماس مستقیم یا استنشاق آئروسل ادرار یا مایعات بدن آلوده به انسان منتقل شود.

تب و شبه‌تیفویید (تب روده‌ای) ناشی از عفونت با باکتری Salmonella enterica سروتیپ تیفی و Salmonella enterica سروتیپ پاراتیفی A، B و C می‌باشد. این عفونت‌ها در بیشتر نقاط جهان یافت می‌شوند، اما در مناطق صنعتی مانند ایالات متحده، کانادا، اروپای غربی و ژاپن شیوع کمتری دارند. برخلاف سالمونلاهای غیرتیفوییدی، تیفویید و شبه‌تیفویید به طور خاص بیماری‌های انسانی هستند و از طریق انتقال مدفوعی-دهانی بین انسان‌ها منتقل می‌شوند. تیفویید و شبه‌تیفویید از نظر بالینی از یکدیگر قابل تفکیک نیستند و اصطلاح "تب روده‌ای" به عنوان یک اصطلاح جامع برای پوشش هر دو حالت استفاده می‌شود.

توکسوپلاسموز یک زئونوز جهانی است که توسط انگل پروتوزوآی درون‌سلولی اجباری به نام توکسوپلاسما گوندی (Toxoplasma gondii) ایجاد می‌شود. این انگل در سه شکل مورفولوژیکی وجود دارد: اووسیست، کیست بافتی (حاوی بردی‌زوئیت‌ها)، و تاکی‌زوئیت (شکل تکثیری). گربه‌ها میزبان نهایی این انگل هستند. پستانداران (گیاهخوار و گوشتخوار)، پرندگان و خزندگان نیز می‌توانند آلوده شوند. تولید مثل جنسی تنها در دستگاه گوارش گربه‌سانان صورت می‌گیرد و اووسیست‌ها از طریق مدفوع دفع می‌شوند.

هپاتیت A یک ویروس از خانواده پیکورناویروس‌ها (picornavirus) است که معمولاً باعث ایجاد بیماری اسهالی محدود و هپاتیت حاد می‌شود. به‌ندرت، می‌تواند منجر به نارسایی کبدی حاد شود. انتقال هپاتیت A از طریق راه مدفوعی-دهانی، تماس شخصی در خانه یا روابط جنسی، یا مصرف غذاها یا مایعات آلوده صورت می‌گیرد. در ایالات متحده، شیوع‌های بزرگ و اپیدمی‌ها تقریباً هر ۱۰ سال یک‌بار رخ می‌دهند و بین اپیدمی‌ها، شیوع پایه‌ای پایدار است. در بین موارد گزارش‌شده به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC)، افرادی که در معرض خطر بیشتری هستند شامل مسافران بین‌المللی، مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، افرادی که از مواد مخدر غیرقانونی استفاده می‌کنند، افرادی که در معرض خطر شغلی قرار دارند، افرادی که با فرزندخوانده بین‌المللی در تماس نزدیک هستند و افراد بی‌خانمان می‌باشند.

هپاتیت B یک عفونت کبدی است که توسط ویروس هپاتیت B (HBV) ایجاد می‌شود. HBV می‌تواند باعث هپاتیت حاد یا مزمن شود و از طریق انتقال پری‌ناتال و همچنین تماس پوست‌پوشی یا مخاطی با مایعات بدن آلوده منتقل می‌شود. افرادی که در مقایسه با جمعیت عمومی در معرض خطر بیشتری قرار دارند شامل کسانی هستند که شرکای جنسی متعدد دارند، کسانی که با یک شریک آلوده بدون محافظت رابطه جنسی برقرار می‌کنند، مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، افرادی با سابقه عفونت‌های مقاربتی (STIs) و مصرف‌کنندگان مواد مخدر تزریقی. انتقال عمودی یا افقی روش غالب انتقال در برخی از نقاط جهان، به ویژه جنوب شرق آسیا و چین است. تماس جنسی و استفاده از مواد مخدر تزریقی مسئول بیشتر عفونت‌ها در آمریکای شمالی و اروپای غربی هستند.

هپاتیت C یک عفونت کبدی است که توسط ویروس هپاتیت C (HCV)، یک ویروس RNA مرتبط با فلاوی‌ویروس‌ها، ایجاد می‌شود. هفت ژنوتیپ از این ویروس شناسایی شده‌اند که در درمان اهمیت دارند. HCV می‌تواند باعث هپاتیت حاد یا مزمن شود و به ندرت هپاتیت برق‌آسا (fulminant hepatitis) را ایجاد کند. این ویروس از طریق تماس پوست‌خراش (percutaneous) یا مخاطی با مایعات بدنی عفونی منتقل می‌شود. استفاده از مواد مخدر تزریقی اصلی‌ترین روش انتقال در کشورهای توسعه‌یافته است. آسیب‌های ناشی از سوزن، خالکوبی، سوراخ کردن بدن و ختنه آیینی از عوامل خطر کمتر محسوب می‌شوند. انتقال جنسی و انتقال از مادر به فرزند گزارش شده‌اند، اما به نظر می‌رسد که کمتر از انتقال از راه خون (parenteral transmission) شایع باشند. انتقال از طریق انتقال خون زمانی علت اصلی انتقال HCV بود، اما از زمانی که غربالگری خون برای HCV در سال ۱۹۹۲ در دسترس قرار گرفت، این روش انتقال بسیار نادر شده است.

سل (TB) به عفونت با ارگانیسم‌های کمپلکس مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis complex) اشاره دارد که شامل مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis)، مایکوباکتریوم آفریکانوم (Mycobacterium africanum) و مایکوباکتریوم بویس (Mycobacterium bovis) می‌شود. سل همچنان یک نگرانی عمده در حوزه بهداشت جهانی است و به همراه اچ‌آی‌وی (HIV) یکی از علل اصلی مرگ و میر ناشی از بیماری‌های عفونی است. این خلاصه بیشتر به سل ریوی می‌پردازد. سل گوارشی و سل پوستی به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرند.

سیفلیس یک عفونت مقاربتی (sexually transmitted infection-STI) است که توسط باکتری ترپونما پالیدوم ایجاد می شود. سیفلیس ثانویه دومین مرحله از 3 مرحله عفونت سیفلیس است و معمولاً 1 تا 3 ماه پس از مرحله اول سیفلیس یعنی سیفلیس اولیه رخ می دهد. تمام افرادی که به سیفلیس مبتلا می شوند، اگر عفونت آنها با آنتی بیوتیک مناسب درمان نشود، به سیفلیس ثانویه مبتلا می شوند. عفونت التیام یافته هیچ ایمنی باقی نمی گذارد، به این معنی که می توانید دوباره آلوده شوید.

بیماری لایم با تظاهرات پوستی شامل اریتم میگرانس (erythema migrans)، آکرو درماتیتیس کرونیکا آتروفیکانس (acrodermatitis chronica atrophicans) (در اروپا) و بورلیا لنفوسیتوما (Borrelia lymphocytoma)، یک بیماری التهابی واسطه‌ای سیستم ایمنی است که ناشی از عفونت با اسپیروکت بورلیا بورگدورفری سنسو لاتو (Borrelia burgdorferi sensu lato) می‌باشد. این باکتری شامل چهار گونه مختلف است: بورلیا بورگدورفری سنسو استریکتو (Borrelia burgdorferi sensu stricto)، بورلیا گارینی (Borrelia garinii)، بورلیا افزلی (Borrelia afzelii) و کاندیداتوس بورلیا مایونی (candidatus Borrelia mayonii). بیماری معمولاً با ضایعه پوستی که به آرامی گسترش می‌یابد، یعنی اریتم میگرانس (EM)، در محل نیش کنه آغاز می‌شود (بیماری موضعی اولیه).