هپاتیت B
هپاتیت B یک عفونت کبدی است که توسط ویروس هپاتیت B (HBV) ایجاد می‌شود. HBV می‌تواند باعث هپاتیت حاد یا مزمن شود و از طریق انتقال پری‌ناتال و همچنین تماس پوست‌پوشی یا مخاطی با مایعات بدن آلوده منتقل می‌شود. افرادی که در مقایسه با جمعیت عمومی در معرض خطر بیشتری قرار دارند شامل کسانی هستند که شرکای جنسی متعدد دارند، کسانی که با یک شریک آلوده بدون محافظت رابطه جنسی برقرار می‌کنند، مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، افرادی با سابقه عفونت‌های مقاربتی (STIs) و مصرف‌کنندگان مواد مخدر تزریقی. انتقال عمودی یا افقی روش غالب انتقال در برخی از نقاط جهان، به ویژه جنوب شرق آسیا و چین است. تماس جنسی و استفاده از مواد مخدر تزریقی مسئول بیشتر عفونت‌ها در آمریکای شمالی و اروپای غربی هستند.
دوره کمون هپاتیت B حاد پس از مواجهه با ویروس هپاتیت B بین ۱ تا ۴ ماه (به طور متوسط ۳ ماه) است. تظاهرات عفونت HBV بستگی به سن و وضعیت ایمنی دارد. عفونت‌ها در نوزادان، کودکان خردسال (۱۰ سال یا کمتر) و بزرگسالان دارای نقص ایمنی معمولاً به دلیل عدم پاسخ ایمنی (ایمنوتولرانس) بدون علامت هستند. با این حال، بیشتر این بیماران به عفونت مزمن HBV پیشرفت می‌کنند و شانس بیشتری برای عوارض طولانی‌مدت و جدی، از جمله بیماری مزمن کبد، سیروز و کارسینوم هپاتوسلولار دارند.
برخلاف این، عفونت‌ها در کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالان معمولاً به دلیل پاسخ ایمنی قوی‌تر دارای علائم هستند. هفتاد درصد از بیماران به هپاتیت تحت بالینی یا غیرایکترک مبتلا می‌شوند، در حالی که ۳۰ درصد به هپاتیت ایکترک دچار می‌شوند. تب، بثورات پوستی، آرترالژی‌ها و/یا آرتریت بخشی از سندرم شبیه به بیماری سرمی است که ممکن است پیش از علائم عمومی (خستگی، بی‌اشتهایی، کاهش وزن) و زردی، خارش، تهوع، استفراغ، درد در ناحیه فوقانی راست شکم، هپاتومگالی، ادرار تیره‌رنگ و مدفوع به رنگ خاک رس بروز کند. نارسایی کبدی حاد در ۰.۵%-۱% از موارد رخ می‌دهد. حدود ۵% از بیماران بالغ به هپاتیت مزمن پیشرفت می‌کنند، اما این نرخ در کودکان به ۲۵%-۵۰% و در نوزادان به ۹۰% افزایش می‌یابد. تظاهرات خارج کبدی عفونت حاد HBV شامل بیماری شبیه به بیماری سرمی (تب، بثورات، آرترالژی و/یا آرتریت) است. تظاهرات خارج کبدی عفونت مزمن HBV شامل پلی‌آرتریت ندوزا، بیماری گلومرولی (نفروپاتی غشایی یا گلومرولونفریت ممبرانوپلی‌فراتیو) و کریوگلوبولینمی است.
وجود هپاتیت B برای تکثیر ویروس هپاتیت D (HDV) ضروری است که در کشورهای مدیترانه‌ای و برخی کشورهای آسیایی شایع‌تر است؛ این بیماری در آمریکای شمالی کمتر شایع است. همزمانی می‌تواند منجر به عفونت حاد HBV و HDV شود. در بیمارانی با عفونت مزمن هپاتیت B، عفونت همزمان با هپاتیت D ممکن است با هپاتیت شدیدتر همراه باشد.