بیماری های مشابه

استئوآرتریت یک بیماری پیش‌رونده و تخریبی مفاصل است که به علت تخریب غضروف مفصلی و در ادامه، استخوان زیرین ایجاد می‌شود. این بیماری شایع‌ترین نوع آرتریت است و تصور می‌شود ناشی از تغییرات بیوشیمیایی و تنش‌های بیومکانیکی باشد که غضروف مفصلی را در طول استفاده مداوم تحت تأثیر قرار می‌دهد. نواحی شایع ابتلا شامل دست‌ها، ستون فقرات، لگن و زانوها است.

آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis یا RA) یک بیماری سیستمیک است که در حدود ۱٪ از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی رخ دهد، اما اوج شروع آن در سنین ۵۰ تا ۷۵ سالگی است و در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است. RA می‌تواند در کودکان نیز رخ دهد (همچنین به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis) مراجعه کنید). علت RA ناشناخته است، اما ژن‌های متعدد و عوامل محیطی در خطر ژنتیکی آن نقش دارند. سیگار کشیدن یک عامل خطر مهم است.

تا 30 درصد از افرادی که  به پسوریازیس مبتلا هستند دچار التهاب مفاصل (آرتریت) به نام آرتریت پسوریاتیک (Psoriatic Arthritis) می شوند. بیشتر افراد قبل از ابتلا به آرتریت پسوریاتیک به پسوریازیس مبتلا می شوند. با این حال، در حدود 15٪ از بیماران علائم آرتریت می تواند قبل از پسوریازیس یا همزمان با ایجاد اولین ضایعات پوستی ظاهر شود. آرتریت پسوریاتیک به صورت درد و خشکی مفاصل، و تورم ظاهر می شود. این بیماری معمولا در سنین 30 تا 50 سالگی ایجاد می شود، اما ممکن است در هر سنی رخ دهد.

التهاب یا تحریک تاندون، معمولاً به دلیل استفاده بیش از حد رخ می‌دهد. این وضعیت با تورم و حساسیت تاندون آسیب‌دیده و درد در هنگام حرکت مشخص می‌شود. ممکن است در هر تاندونی از بدن رخ دهد، اما معمولاً در نواحی شانه‌ها، آرنج‌ها، مچ‌ها، زانوها و پاشنه‌ها شایع‌تر است.

سندرم تونل کارپ (Carpal tunnel syndrome) با بی‌حسی، گزگز و اغلب درد هنگام حرکت مچ و دست مبتلا مشخص می‌شود. علت آن تحریک و گیر افتادن عصب مدین (median nerve) در مچ دست است. این اختلال شایع می‌تواند در یک یا هر دو دست به‌طور هم‌زمان رخ دهد و بالغین در هر سنی و هر دو جنس را تحت تأثیر قرار دهد. به‌ندرت ممکن است در کودکان نیز مشاهده شود.

گوی‌ککمی (Gonococcemia) به حضور باکتری Neisseria gonorrhoeae در جریان خون اشاره دارد که اغلب به عفونت گنوره‌ای منتشر (Disseminated Gonococcal Infection یا DGI) منجر می‌شود. گنوره، که توسط N. gonorrhoeae، یک دیپلوکوک گرم منفی، ایجاد می‌شود، پس از کلامیدیا، دومین عفونت انتقال‌یافته از راه جنسی (STI) است که در ایالات متحده گزارش می‌شود. (برای بحث بیشتر در مورد عفونت اولیه، به گنوره مراجعه کنید.) گوی‌ککمی در حدود 1% تا 3% از بیماران مبتلا به گنوره رخ می‌دهد.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

*علل / مکانیسم آسیب شایع:* استئومیلیت (Osteomyelitis) عفونت استخوان است. در بیماران کودکان، معمولاً به دلیل انتشار هماتوژن (hematogenous spread) باکتری‌ها به استخوان ایجاد می‌شود که اغلب ناحیه متافیزیال (metaphyseal) استخوان‌های بلند را درگیر می‌کند. دیگر مکانیسم‌ها شامل انتشار مجاورتی از عفونت‌های همجوار مانند سلولیت (cellulitis) یا تلقیح مستقیم پس از تروما یا جراحی هستند.

نقرس بیماری است که در آن سطح اسید اوریک در خون بالا است و کریستال های اسید اوریک در غضروف و بافت اطراف مفاصل، کلیه ها و پوست رسوب می کند. این رسوبات باعث التهاب می شوند که به صورت رشد ناگهانی یک مفصل متورم، قرمز، داغ و حساس به ویژه در انگشت شست (همچنین به عنوان پوداگرا) و به دنبال آن در مچ پا، مچ دست و زانو ظاهر می شود که می تواند منجر به آسیب دیدن مفصل شود. سایر علائم نقرس مزمن ندول ها (برجستگی های جامد و برجسته) به نام توفی و ​​سنگ کلیه هستند. راه های مراقبت نقرس، راه های درمن نقرس

آرتریت واکنشی (که قبلاً به عنوان بیماری یا سندرم رایتر شناخته می‌شد) نوعی اسپوندیلوآرتروپاتی (spondyloarthropathy) است که پس از عفونت‌های دستگاه گوارش یا دستگاه تناسلی-ادراری رخ می‌دهد. همانند دیگر اسپوندیلوآرتروپاتی‌ها، آرتریت واکنشی با آنتی‌ژن لوکوسیت انسانی (HLA)-B27 مرتبط است.

تب روماتیسمی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین علل بیماری‌های قلبی اکتسابی در بزرگسالان و کودکان در بسیاری از نقاط جهان شناخته می‌شود. تب روماتیسمی حاد (Acute Rheumatic Fever یا ARF) یک اختلال خودایمنی سیستمیک است که با عفونت قبلی ناشی از استرپتوکوک گروه A (Group A Streptococcus یا GAS) به‌ویژه در دستگاه تنفسی فوقانی (التهاب لوزه و حلق) مرتبط است. ساختار آنتی‌ژنی مهمی به نام پروتئین M که در لایه خارجی دیواره سلولی باکتری قرار دارد، به‌طور کلاسیک به‌عنوان نشانگری برای توانایی روماتوژنیک استرپتوکوکی شناخته می‌شود. این پروتئین دارای عملکرد ضد فاگوسیتوز است و مسئول ایجاد ایمنی نوعی می‌باشد. انواع سروتیپ‌های M خاصی از GAS با افزایش خطر ابتلا به تب روماتیسمی مرتبط هستند. شواهدی از استعداد ژنتیکی در پاتوفیزیولوژی این بیماری حمایت می‌کنند.

استئوسارکوم شایع‌ترین تومور بدخیم استخوان است که از سلول‌های استئوبلاستیک (osteoblastic) منشأ می‌گیرد. بیماران معمولاً با درد استخوان یا وجود یک توده مراجعه می‌کنند. استخوان‌های بلند به‌طور معمول تحت تأثیر قرار می‌گیرند و این تومور به‌طور مکرر به سایر نقاط بدن، به‌ویژه ریه‌ها، متاستاز (metastasize) می‌دهد. استئوسارکوم در مردان زیر ۳۰ سال شایع‌تر است. این تومور می‌تواند به‌صورت ثانویه در نتیجه شرایط پزشکی مانند بیماری پاژه (Paget disease) و یا پس از پرتودرمانی (radiotherapy) قبلی نیز بروز کند. درمان استئوسارکوم شامل شیمی‌درمانی (chemotherapy) و جراحی برای برداشت تومور اولیه است. با درمان، میزان بقای کلی حدود ۶۰٪ تا ۸۰٪ است.

سارکوم یوئینگ یک تومور کوچک، گرد و سلول آبی است که عمدتاً استخوان و بافت نرم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این تومور اغلب متاستاتیک بوده و در انواع مختلفی از اندام‌ها یافت شده است. معمولاً با درد در استخوان یا بافت نرم خود را نشان می‌دهد. این بیماری بیشتر در نوجوانان مذکر مشاهده می‌شود و به عنوان یک بدخیمی با تمایز ضعیف در طیف تومورهای نورواکتودرمال اولیه (PNET) شناخته می‌شود. به دلیل ظاهر بافت‌شناسی خاص خود، که آن را با دیگر انواع بدخیمی‌ها مشترک می‌سازد، به عنوان "تومور کوچک گرد سلول آبی" طبقه‌بندی می‌شود. سارکوم یوئینگ را می‌توان با مثبت بودن CD99، حضور رزت‌ها در میکروسکوپ، و جابه‌جایی ژنتیکی t(11;22) که تقریباً در همه موارد سارکوم یوئینگ وجود دارد، از سایر تومورها تمایز داد.

بورسیت به تورم یا بزرگ شدن یک یا چند بورس از بیش از ۱۵۰ بورسا (bursae) در بدن انسان اطلاق می‌شود. بورساها کیسه‌های سینوویال (synovial pouches) هستند که اصطکاک میان بافت‌های مجاور مانند عضلات، تاندون‌ها و برجستگی‌های استخوانی را کاهش می‌دهند. بورسیت ممکن است حاد یا مزمن باشد.

سندرم کمپارتمان (Compartment syndrome) زمانی رخ می‌دهد که فشار درون کمپارتمان فاسیال (fascial compartment) از فشار پرفیوژن (perfusion pressure) بیشتر شود، که این امر به کاهش پرفیوژن کمپارتمان، ایسکمی (ischemia) و در نهایت نکروز (necrosis) عضلات و اعصاب محصور منجر می‌شود. این سندرم می‌تواند در هر مکانی که عضله اسکلتی توسط فاسیا احاطه شده باشد، رخ دهد. درد بیش از حد نسبت به شدت آسیب، مهم‌ترین یافته فیزیکی است؛ کمپارتمان‌ها ممکن است سفت و محکم به نظر برسند.