استئوآرتریت یک بیماری پیش‌رونده و تخریبی مفاصل است که به علت تخریب غضروف مفصلی و در ادامه، استخوان زیرین ایجاد می‌شود. این بیماری شایع‌ترین نوع آرتریت است و تصور می‌شود ناشی از تغییرات بیوشیمیایی و تنش‌های بیومکانیکی باشد که غضروف مفصلی را در طول استفاده مداوم تحت تأثیر قرار می‌دهد. نواحی شایع ابتلا شامل دست‌ها، ستون فقرات، لگن و زانوها است.

هرچند اکثر بیماران با درد مفاصل، خشکی (کاهش دامنه حرکتی)، حساسیت و کاهش انعطاف‌پذیری مراجعه می‌کنند، سن بروز بیماری و سرعت پیشرفت آن متغیر است و تا حدی به میزان استفاده یا استفاده بیش‌ازحد از مفاصل بستگی دارد. استخوان‌های مفصلی ممکن است به یکدیگر ساییده شوند و صدای خِش‌خِش ایجاد کنند، یا قطعات کوچک استخوانی به شکل خارهای استخوانی (Bone Spurs) در مفاصل تشکیل شوند. عواملی که بر تخریب غضروف مفصلی تأثیر دارند عبارت‌اند از: سن بالا، چاقی، برخی مشاغل خاص، سابقه خانوادگی، و ناهنجاری‌های مادرزادی استخوان. بیماری‌های همراه شامل دیابت، نقرس (Gout)، و آرتریت روماتوئید (Rheumatoid Arthritis) هستند.

اگرچه درمان قطعی برای استئوآرتریت وجود ندارد، درمان‌هایی برای کاهش درد و افزایش حرکت مفاصل در دسترس هستند. کاهش وزن، ورزش، و تغییرات سبک زندگی اولین خط درمان هستند. داروهای مسکن یا ضدالتهاب، فیزیوتراپی یا کاردرمانی، آموزش بیمار، و استفاده از وسایل ارتوتیک (Orthotic) یا ارتوپدی از روش‌های مدیریت محافظه‌کارانه محسوب می‌شوند. تزریق‌های کورتیکواستروئید (Corticosteroid Injections)، اقدامات جراحی، و جراحی تعویض مفصل می‌توانند در کاهش درد و حفظ دامنه حرکتی مفاصل با پیشرفت بیماری مؤثر باشند.