بیماری های مشابه

هیپرتیروئیدیسم (Hyperthyroidism) شامل مجموعه‌ای از اختلالات غدد درون‌ریز است که ناشی از فعالیت بیش از حد غده تیروئید یا تحریک‌کننده‌های تیروئیدی در خون می‌باشد. این وضعیت می‌تواند منجر به تیروتوکسیکوز (Thyrotoxicosis) شود که پیامد افزایش بیش از حد هورمون‌های تیروئید است.

هیپرکلسمی به معنای افزایش غلظت کلسیم در سرم خون است و به‌طور عمده ناشی از داروها، بدخیمی‌ها و هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه (primary hyperparathyroidism) می‌باشد. بیماران ممکن است با نشانه‌هایی مانند سنگ (سنگ کلیه یا صفراوی)، استخوان (درد استخوان)، شکم (درد شکم، تهوع و استفراغ) و ذهن (کاهش تمرکز، گیجی، خستگی، استوپور و کما) مواجه شوند. همچنین ممکن است عوارض قلبی-عروقی به‌صورت آریتمی‌های قلبی ناشی از کاهش فاصله QT بروز کند.

کمبود ویتامین D به شرایطی اطلاق می‌شود که با سطح سرمی پایین ویتامین D مشخص می‌شود. ویتامین D یک ویتامین محلول در چربی است که نقش مهمی در تنظیم تعادل کلسیم (calcium homeostasis) و سلامت استخوان‌ها دارد. این ویتامین جذب کلسیم و فسفر از روده کوچک را افزایش داده و به بلوغ استئوکلاست‌ها (osteoclasts) در استخوان کمک می‌کند.

هیپرپاراتیروئیدی اولیه به معنای فعالیت بیش از حد غدد پاراتیروئید است که منجر به تولید بیش از حد هورمون پاراتیروئید (Parathyroid Hormone - PTH) می‌شود و باعث افزایش سطح کلسیم خون (هایپرکلسمی - Hypercalcemia) می‌گردد. علل PHPT شامل آدنومای پاراتیروئید، هیپرپلازی پاراتیروئید و در موارد نادر، کارسینومای پاراتیروئید است. آدنومای پاراتیروئید یک تومور خوش‌خیم است که با تکثیر سلول‌های پاراتیروئید، معمولاً به صورت یک ندول درون غده پاراتیروئید مشخص می‌شود.

بیماران مبتلا به اختلال مصرف الکل اغلب برای ارزیابی پزشکی مراجعه می‌کنند و بسیاری از آنها به مراقبت فوری و/یا تثبیت نیاز دارند. نیاز به مراقبت فوری در تمام طیف اختلال مصرف الکل وجود دارد، از جمله بیمارانی که به دنبال کمک و مراقبت‌های پیشگیرانه هستند، مدیریت حاد مسمومیت با الکل، عوارض مسمومیت حاد (مانند تروما، اختلالات شدید الکترولیتی، کتواسیدوز الکلی/گرسنگی) و سندرم ترک الکل.

بیماری پاژه (Paget disease) ناشی از افزایش بازسازی استخوان و رشد موضعی استخوان است. این بیماری که به اختلال در سلول‌های استئوکلاست (osteoclasts) مربوط می‌شود، معمولاً در افراد مسن مشاهده می‌گردد و به‌طور معمول جمجمه، ستون فقرات، لگن و استخوان‌های بلند اندام‌های تحتانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بیماری پاژه که به‌عنوان یک یافته شایع مرتبط با پیری شناخته می‌شود، در ۲٪ تا ۹٪ از بیماران مسن شناسایی می‌شود و سن شروع آن معمولاً ۵۵ سال است.

استئوژنز ایمپرفکتا (Osteogenesis imperfecta) به گروهی ناهمگن از نقص‌های ارثی در سنتز کیفی یا کمی کلاژن نوع I اشاره دارد که منجر به پوکی استخوان (osteoporosis) و شکستگی‌های مکرر می‌شود. حداقل ۸ نوع شناخته‌شده از این بیماری وجود دارد که شدت‌های مختلفی را نشان می‌دهند. نوع I خفیف‌ترین و نوع II شدیدترین فرم این بیماری است.

سندرم اهلرز-دانلوس (Ehlers-Danlos syndrome یا EDS) شامل گروهی ناهمگون از اختلالات ارثی است که به دلیل نقص در تولید و عملکرد کلاژن و بافت همبند ایجاد می‌شود. این سندرم دارای ۱۱ نوع مختلف است که در سال ۱۹۹۷ به ۶ زیرگروه طبقه‌بندی شدند. اکثر فرم‌های این سندرم به صورت اتوزومال غالب (autosomal dominant) به ارث می‌رسند. بیش از ۳۰ درصد از بیماران دقیقاً در یک زیرگروه خاص قرار نمی‌گیرند و همپوشانی بین انواع مختلف رایج است. شدت این بیماری از بدون علامت تا بیماری ناتوان‌کننده متغیر است. سندرم اهلرز-دانلوس می‌تواند بر پوست، مفاصل و عروق خونی تأثیر بگذارد و منجر به ویژگی‌هایی مانند بیش‌کشش‌پذیری پوست (skin hyperextensibility)، شکنندگی، کبودی و تحرک بیش از حد مفاصل (joint hypermobility) شود. افتادگی دریچه میترال (mitral valve prolapse) یک عارضه شایع است و گشادشدگی آئورت (aortic dilatation) کمتر شایع است اما باید در بیماران بررسی شود. کف پای صاف، کیفوز و اسکولیوز نیز ممکن است رخ دهد. بیماران اغلب دچار پیچ‌خوردگی‌ها و دررفتگی‌های مفصلی یا زیرلوکساسیون (به‌ویژه در شانه، کشکک و مفاصل گیجگاهی-فکی) می‌شوند که منجر به درد مزمن مفصلی، عدم هم‌پیوستگی زخم و بهبود ضعیف می‌شود.

شکستگی پاتولوژیک به شکستگی‌ای اطلاق می‌شود که ناشی از فرآیندهای بیماری‌زایی است که باعث ضعف استخوان می‌شوند؛ به‌عنوان مثال، متاستاز سرطان به استخوان، کیست‌های استخوانی، بیماری پاژه (Paget disease)، هیپرپاراتیروئیدیسم (Hyperparathyroidism) و پوکی استخوان (Osteoporosis). شکستگی‌های پاتولوژیک معمولاً با درد شدید و موضعی پس از یک حادثه‌ی ضربه‌ای بسیار خفیف بروز می‌کنند، اگرچه ممکن است بدون هیچ‌گونه ضربه‌ای نیز رخ دهند. مهره‌ها و استخوان‌های بلند نزدیک به تنه شایع‌ترین محل‌های بروز شکستگی‌های پاتولوژیک هستند.

سندرم مارفان یک اختلال بافت همبند است که بر سیستم‌های مختلف اعضای بدن تأثیر می‌گذارد. این سندرم ناشی از جهش در ژن فیبریلین-۱ (FBN1) است که پروتئینی را رمزگذاری می‌کند که جزء اصلی ریزرشته‌های ماتریکس خارج سلولی است. فیبریلین-۱ برای عملکرد طبیعی چارچوب ساختاری بافت ضروری است. این جهش معمولاً به صورت هتروزیگوت است و به‌صورت الگوی وراثتی اتوزومال غالب منتقل می‌شود. اکثر افراد مبتلا دارای سابقه خانوادگی این بیماری هستند. با این حال، ۲۵ درصد از افراد مبتلا به نظر می‌رسد که جهش‌های جدید (de novo) کسب کرده‌اند.

آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis یا RA) یک بیماری سیستمیک است که در حدود ۱٪ از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی رخ دهد، اما اوج شروع آن در سنین ۵۰ تا ۷۵ سالگی است و در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است. RA می‌تواند در کودکان نیز رخ دهد (همچنین به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis) مراجعه کنید). علت RA ناشناخته است، اما ژن‌های متعدد و عوامل محیطی در خطر ژنتیکی آن نقش دارند. سیگار کشیدن یک عامل خطر مهم است.

استئوآرتریت یک بیماری پیش‌رونده و تخریبی مفاصل است که به علت تخریب غضروف مفصلی و در ادامه، استخوان زیرین ایجاد می‌شود. این بیماری شایع‌ترین نوع آرتریت است و تصور می‌شود ناشی از تغییرات بیوشیمیایی و تنش‌های بیومکانیکی باشد که غضروف مفصلی را در طول استفاده مداوم تحت تأثیر قرار می‌دهد. نواحی شایع ابتلا شامل دست‌ها، ستون فقرات، لگن و زانوها است.

ماستوسیتوز (Mastocytosis) اصطلاحی است که به افزایش تعداد سلول‌های ماست (mast cell) در بافت‌ها اشاره دارد. این تکثیر به طور کلی به دو دسته تقسیم می‌شود: ماستوسیتوز پوستی که ممکن است با یا بدون درگیری سیستمیک باشد و ماستوسیتوز سیستمیک که بدون بیماری پوستی است. ماستوسیتوز بیشتر به صورت بیماری پوستی مانند کهیر رنگدانه‌ای (urticaria pigmentosa) یا ماستوسیتوما (mastocytoma) ظاهر می‌شود که اغلب در کودکان مشاهده می‌شود و معمولاً به پوست محدود است. در مقابل، در بزرگسالان، انواع پوستی غالباً با بیماری سیستمیک همراه هستند.

سندرم کوشینگ به دلیل افزایش بیش از حد گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) در گردش خون طی یک دوره زمانی رخ می‌دهد. شایع‌ترین علت آن، علت یاتروژنیک (iatrogenic) است که شامل استفاده از گلوکوکورتیکوئیدهای موضعی و استنشاقی می‌شود. علل درونی سندرم کوشینگ به دو دسته وابسته به آدرنوکورتیکوتروپین (ACTH-dependent) و غیر وابسته به ACTH (non-ACTH-dependent) تقسیم می‌شوند. بیماری وابسته به ACTH زمانی ایجاد می‌شود که ACTH از هیپوفیز (بیماری کوشینگ) یا از یک تومور تولیدکننده ACTH نابجا افزایش یابد. بیماری غیر وابسته به ACTH به دلیل آدنوم‌های آدرنال یا کارسینوم‌های آدرنال رخ می‌دهد.