کمبود ویتامین D به شرایطی اطلاق می‌شود که با سطح سرمی پایین ویتامین D مشخص می‌شود. ویتامین D یک ویتامین محلول در چربی است که نقش مهمی در تنظیم تعادل کلسیم (calcium homeostasis) و سلامت استخوان‌ها دارد. این ویتامین جذب کلسیم و فسفر از روده کوچک را افزایش داده و به بلوغ استئوکلاست‌ها (osteoclasts) در استخوان کمک می‌کند.

کمبود ویتامین D معمولاً به دلیل کمبود مواجهه با نور خورشید یا اختلال در جذب ایجاد می‌شود. سوءجذب ویتامین D می‌تواند در افراد مبتلا به برداشتن بخشی از روده کوچک، بیماری سلیاک (celiac disease)، بیماری‌های التهابی روده (inflammatory bowel disease)، فیبروز سیستیک (cystic fibrosis)، یا انتروپاتی‌های از دست‌دهنده پروتئین (protein-losing enteropathies) رخ دهد. برخی داروها مانند فنی‌توئین (phenytoin) نیز ممکن است جذب ویتامین D را مختل کنند. نوزادانی که به‌طور انحصاری با شیر مادر تغذیه می‌شوند، بدون مکمل مناسب، در معرض خطر بالای کمبود ویتامین D قرار دارند. این مشکل همچنین ممکن است در بیماران با محدودیت‌های غذایی شدید در هر سنی دیده شود. سالمندان، افراد بستری در مراکز مراقبتی، بیماران مزمن و افرادی با پوست تیره نیز در معرض خطر بالای کمبود ویتامین D هستند.

بیماران مبتلا به کمبود ویتامین D اغلب بدون علامت هستند. اما در کودکان ممکن است خمیدگی پاها، ترجیح به نشستن و راشیتیسم (rickets) مشاهده شود، در حالی که بزرگسالان ممکن است دردها و گرفتگی‌های عضلانی مزمن داشته باشند. در موارد شدید، بزرگسالان ممکن است دچار استئومالاسی (osteomalacia)، یک اختلال در مینرالیزاسیون صحیح استخوان‌ها، شوند.