بیماری های مشابه

افت فشار خون ارتواستاتیک (Orthostatic hypotension) زمانی رخ می‌دهد که حجم داخل عروقی به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته یا بازتاب‌های خودکار دچار اختلال شوند. علائم می‌توانند شامل سرگیجه، سبکی سر یا غش (syncope) باشند. این حالت به‌عنوان کاهش فشار خون به میزان حداقل ۲۰ میلی‌متر جیوه سیستولیک یا حداقل ۱۰ میلی‌متر جیوه دیاستولیک پس از ۲ تا ۵ دقیقه ایستادن تعریف می‌شود. به‌طور کلی، این وضعیت خوش‌خیم است.

سندرم تاکی‌کاردی ارتواستاتیک وضعیتی (Postural orthostatic tachycardia syndrome یا POTS) به عنوان یک اختلال تنظیم وضعیت ارتواستاتیک شناخته می‌شود. ویژگی اصلی POTS، پاسخ غیرطبیعی خودمختار (autonomic) است که در وضعیت ایستاده رخ می‌دهد و منجر به ناتوانی ارتواستاتیک (orthostatic intolerance) می‌شود. بیماران به صورت بالینی علائمی مانند سرگیجه، احساس سبکی سر، تاری دید، تپش قلب، خستگی و/یا ضعف عمومی را تجربه می‌کنند. بیماران مبتلا به POTS این علائم را به همراه تاکی‌کاردی (tachycardia) تجربه خواهند کرد، اما دچار افت فشار خون شریانی (arterial hypotension) نمی‌شوند.

سنکوپ حدود ۲٪ از مراجعات به بخش اورژانس را تشکیل می‌دهد. حدود ۴۰٪ از افراد حداقل یک بار در طول زندگی خود یک حمله سنکوپال را تجربه می‌کنند. علل مختلفی برای سنکوپ وجود دارد. بیشتر موارد سنکوپ به علت‌های خوش‌خیم رخ می‌دهند که در اینجا چند مورد از آن‌ها توضیح داده شده است. با این حال، سنکوپ می‌تواند گاهی نشانه‌ای از یک وضعیت تهدیدکننده حیات مانند آریتمی قلبی (سنکوپ قلبی) باشد. حدود ۵٪ از بیمارانی که با سنکوپ مراجعه می‌کنند، در ۳۰ روز پس از حمله سنکوپال دچار یک رویداد نامطلوب جدی خواهند شد. یک روش یادآوری برای علل از دست دادن هوشیاری گذرا شامل سر، قلب، و عروق است.

بیماری پارکینسون یک اختلال نورودژنراتیو (neurodegenerative) است که به دلیل از دست رفتن سلول‌های دوپامینرژیک (dopaminergic) ایجاد می‌شود. میانگین سن شروع این بیماری ۶۰ سال است، اگرچه به‌ندرت ممکن است افراد زیر ۵۰ سال (پارکینسون زودرس یا جوانان) را نیز تحت تأثیر قرار دهد. علائم اصلی شامل لرزش در حالت استراحت، سفتی عضلانی، کندی حرکات (bradykinesia)، و بی‌ثباتی وضعیت بدنی و راه رفتن است. علائم اغلب به صورت یک‌طرفه آغاز می‌شوند اما معمولاً به درگیری دوطرفه پیشرفت می‌کنند. گرفتگی عضلات پا یکی از علائم اولیه شایع است. سایر علائم و نشانه‌های رایج شامل بی‌حسی بویایی (anosmia)، یبوست، اختلال رفتار خواب حرکات سریع چشم (RBD)، ریزنویسی (micrographia)، کاهش مهارت انگشتان، کاهش حرکت بازو، چهره ماسک‌مانند (masked facies)، کاهش صدا (hypophonia)، ترشح بزاق، دیسفاژی (dysphagia)، اختلال شناختی، افسردگی، اضطراب، کاهش وزن، و اختلال عملکرد خودکار (autonomic dysfunction) هستند. علائم غیرحرکتی ممکن است شامل روان‌پریشی (مانند توهمات بصری و هذیان‌ها) نیز باشند.

دمانس با اجسام لویی (Dementia with Lewy bodies) یک اختلال نورودژنراتیو است که منجر به زوال پیشرونده شناختی و پارکینسونیسم (parkinsonism) می‌شود. اختلال شناختی قبل یا در عرض یک سال پس از ظهور پارکینسونیسم رخ می‌دهد. این بیماری با افزایش سن مرتبط است و معمولاً بین ۵۰ تا ۸۵ سالگی شروع می‌شود و در مردان شایع‌تر است.

آتروفی چندسیستمی (Multiple System Atrophy) یک بیماری پیش‌رونده نورودژنراتیو است که به دلیل از دست دادن سلولی و تجمع اینکلوژن‌های آلفا-سینوکلئین در عقده‌های قاعده‌ای (basal ganglia)، ساقه مغز (brain stem) و/یا مخچه (cerebellum) ایجاد می‌شود. میانگین سن شروع بیماری بین 50 تا 55 سال است. اختلال عملکرد خودمختار (autonomic dysfunction) تقریباً همیشه در طول بیماری رخ می‌دهد و می‌تواند شامل افت فشار خون وضعیتی (orthostatic hypotension)، اختلال نعوظ (erectile dysfunction)، بی‌اختیاری ادراری (urinary incontinence)، یبوست (constipation) یا فشار خون بالا در حالت خوابیده (supine hypertension) باشد.

• تأمین مجدد مایعات از طریق وریدی (معمولاً نرمال سالین یا محلول لاکتات رینگر) و در صورت لزوم به صورت خوراکی.

اختلال اضطراب فراگیر با نگرانی مفرط و پایدار در مورد مسائل مختلف زندگی روزمره مشخص می‌شود که بر عملکرد روزانه تأثیر منفی می‌گذارد. این اختلال معمولاً با اضطرابی که کنترل آن دشوار است و باعث ناراحتی یا اختلال قابل‌توجهی می‌شود، همراه است. بیماران اغلب با شکایت از نگرانی مداوم، تحریک‌پذیری (irritability)، تنش عضلانی (muscle tension)، بی‌خوابی (sleeplessness) و خستگی (fatigue) مراجعه می‌کنند.

اختلال پانیک (Panic Disorder) با حملات پانیک خودبه‌خودی مشخص می‌شود. این حملات دوره‌های ترس شدید هستند که معمولاً ظرف 10 دقیقه به اوج می‌رسند و 20-30 دقیقه ادامه می‌یابند. حملات بدون محرک قابل تشخیص رخ می‌دهند.

سندرم اهلرز-دانلوس (Ehlers-Danlos syndrome یا EDS) شامل گروهی ناهمگون از اختلالات ارثی است که به دلیل نقص در تولید و عملکرد کلاژن و بافت همبند ایجاد می‌شود. این سندرم دارای ۱۱ نوع مختلف است که در سال ۱۹۹۷ به ۶ زیرگروه طبقه‌بندی شدند. اکثر فرم‌های این سندرم به صورت اتوزومال غالب (autosomal dominant) به ارث می‌رسند. بیش از ۳۰ درصد از بیماران دقیقاً در یک زیرگروه خاص قرار نمی‌گیرند و همپوشانی بین انواع مختلف رایج است. شدت این بیماری از بدون علامت تا بیماری ناتوان‌کننده متغیر است. سندرم اهلرز-دانلوس می‌تواند بر پوست، مفاصل و عروق خونی تأثیر بگذارد و منجر به ویژگی‌هایی مانند بیش‌کشش‌پذیری پوست (skin hyperextensibility)، شکنندگی، کبودی و تحرک بیش از حد مفاصل (joint hypermobility) شود. افتادگی دریچه میترال (mitral valve prolapse) یک عارضه شایع است و گشادشدگی آئورت (aortic dilatation) کمتر شایع است اما باید در بیماران بررسی شود. کف پای صاف، کیفوز و اسکولیوز نیز ممکن است رخ دهد. بیماران اغلب دچار پیچ‌خوردگی‌ها و دررفتگی‌های مفصلی یا زیرلوکساسیون (به‌ویژه در شانه، کشکک و مفاصل گیجگاهی-فکی) می‌شوند که منجر به درد مزمن مفصلی، عدم هم‌پیوستگی زخم و بهبود ضعیف می‌شود.

نوروپاتی دیابتی (Diabetic neuropathy) یکی از عوارض مزمن و پاتولوژیک مرتبط با دیابت ملیتوس (diabetes mellitus) است که در اثر آسیب عصبی ناشی از صدمه میکروواسکولار (microvascular injury) به عروق خونی کوچک که اعصاب را تغذیه می‌کنند، به وجود می‌آید و منجر به اختلال در عملکرد اعصاب حسی و حرکتی محیطی و/یا اعصاب خودمختار می‌شود. اگرچه معمولاً اعصاب دورتر و کوچک‌تر را تحت تأثیر قرار می‌دهد، انفارکتوس اعصاب بزرگ پروگزیمال نیز می‌تواند رخ دهد.

نوروپاتی‌های حسی و خودمختار ارثی (Hereditary sensory and autonomic neuropathies یا HSANs) گروهی از نوروپاتی‌های محیطی ارثی با شدت بیان متغیر هستند که اغلب در دوران کودکی و اوایل بزرگسالی بروز می‌کنند. علت این بیماری‌ها از دست رفتن فیبرهای مییلینه و بدون مییلین بزرگ است که منجر به خودآزاری، از دست رفتن حس محیطی و اختلالات خودمختار می‌شود. HSANs بر اساس یافته‌های ژنتیکی و بالینی به حداقل ۸ نوع مختلف تقسیم شده‌اند. برخی از بیماران به خوبی در این سیستم طبقه‌بندی جای نمی‌گیرند. در حالی که نفوذ (penetrance) اکثر HSANs کامل است، بیان آن‌ها متغیر است.