بیماری پارکینسون یک اختلال نورودژنراتیو (neurodegenerative) است که به دلیل از دست رفتن سلول‌های دوپامینرژیک (dopaminergic) ایجاد می‌شود. میانگین سن شروع این بیماری ۶۰ سال است، اگرچه به‌ندرت ممکن است افراد زیر ۵۰ سال (پارکینسون زودرس یا جوانان) را نیز تحت تأثیر قرار دهد. علائم اصلی شامل لرزش در حالت استراحت، سفتی عضلانی، کندی حرکات (bradykinesia)، و بی‌ثباتی وضعیت بدنی و راه رفتن است. علائم اغلب به صورت یک‌طرفه آغاز می‌شوند اما معمولاً به درگیری دوطرفه پیشرفت می‌کنند. گرفتگی عضلات پا یکی از علائم اولیه شایع است. سایر علائم و نشانه‌های رایج شامل بی‌حسی بویایی (anosmia)، یبوست، اختلال رفتار خواب حرکات سریع چشم (RBD)، ریزنویسی (micrographia)، کاهش مهارت انگشتان، کاهش حرکت بازو، چهره ماسک‌مانند (masked facies)، کاهش صدا (hypophonia)، ترشح بزاق، دیسفاژی (dysphagia)، اختلال شناختی، افسردگی، اضطراب، کاهش وزن، و اختلال عملکرد خودکار (autonomic dysfunction) هستند. علائم غیرحرکتی ممکن است شامل روان‌پریشی (مانند توهمات بصری و هذیان‌ها) نیز باشند.

این بیماری پیش‌رونده است. سرعت پیشرفت در بیماران مختلف متفاوت است، اما به طور کلی کند (سال‌ها) است، به طوری که تغییرات قابل‌توجه در کمتر از یک سال باید باعث بررسی تشخیص‌های دیگر شود. پنج تا ده درصد از موارد دارای تمایل ژنتیکی هستند که اغلب با جهش‌های اتوزومال مغلوب در ژن پارکین (Parkin gene) مرتبط است.

چندین عامل محیطی با بیماری پارکینسون مرتبط هستند، از جمله برخی از آفت‌کش‌ها، نوشیدن آب چاه، و مواجهه با حلال‌های صنعتی مانند تری‌کلرواتیلن (trichloroethylene) که به‌طور گسترده در چربی‌زدایی و خشک‌شویی استفاده می‌شوند.

موضوعات مرتبط: پارکینسونیسم (parkinsonism)، زوال عقل (dementia)