بیماری های مشابه

علل و مکانیزم‌های معمول آسیب‌دیدگی: تاندونیت روتاتور کاف (rotator cuff tendonitis) به تحریک و التهاب تاندون‌های روتاتور کاف اشاره دارد که معمولاً به دلیل فعالیت‌های مکرر بالای سر یا آسیب‌دیدگی رخ می‌دهد.

*تاریخچه و ارائه کلاسیک:* این وضعیت ممکن است با درد در ناحیه شانه ظاهر شود، اما اغلب درد به بخش جانبی بازو در ناحیه دلتوئید محدود می‌شود. پارگی ناشی از آسیب تروماتیک (مانند سقوط یا دررفتگی شانه) معمولاً با درد حاد و محدودیت حرکت همراه است، اما پارگی‌های مزمن ممکن است دارای دوره‌ای تدریجی و آغاز آهسته علائم باشند. بسته به درجه پارگی، بیماران ممکن است نشانه‌هایی از ضعف و محدودیت در دامنه حرکتی فعال شانه (ROM) نشان دهند. بیماران اغلب گزارش می‌دهند که در انجام کارهای بالای سر یا کارهای تکراری و بلند کردن اشیاء با بازوهایی که از بدن دور هستند (فعالیت‌های نوع کشیدن) دچار مشکل هستند.

"علل / مکانیزم آسیب‌دیدگی معمولی: تاندونیت پروگزیمال عضله دو سر بازویی (proximal biceps tendonitis) یکی از علل شناخته شده درد قدامی شانه است.

علت شانه یخ‌زده (Frozen Shoulder) ناشناخته است، اما با بیماری‌هایی همچون دیابت نوع ۱ (Type 1 Diabetes Mellitus) و بیماری‌های تیروئید مرتبط بوده است. این عارضه می‌تواند پس از آسیب‌های تروماتیک به مفصل، بی‌حرکتی مفصل یا مداخلات جراحی رخ دهد؛ با این حال، مکانیزم اصلی آن ایدیوپاتیک (Idiopathic) است.

آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis یا RA) یک بیماری سیستمیک است که در حدود ۱٪ از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی رخ دهد، اما اوج شروع آن در سنین ۵۰ تا ۷۵ سالگی است و در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است. RA می‌تواند در کودکان نیز رخ دهد (همچنین به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis) مراجعه کنید). علت RA ناشناخته است، اما ژن‌های متعدد و عوامل محیطی در خطر ژنتیکی آن نقش دارند. سیگار کشیدن یک عامل خطر مهم است.

تا 30 درصد از افرادی که  به پسوریازیس مبتلا هستند دچار التهاب مفاصل (آرتریت) به نام آرتریت پسوریاتیک (Psoriatic Arthritis) می شوند. بیشتر افراد قبل از ابتلا به آرتریت پسوریاتیک به پسوریازیس مبتلا می شوند. با این حال، در حدود 15٪ از بیماران علائم آرتریت می تواند قبل از پسوریازیس یا همزمان با ایجاد اولین ضایعات پوستی ظاهر شود. آرتریت پسوریاتیک به صورت درد و خشکی مفاصل، و تورم ظاهر می شود. این بیماری معمولا در سنین 30 تا 50 سالگی ایجاد می شود، اما ممکن است در هر سنی رخ دهد.

نابسامانی چندجهته شانه (MDI) به شلی علامت‌دار مفصل شانه با ناپایداری در حداقل دو جهت اشاره دارد. این وضعیت به طور کلی ناشی از کشیدگی، پارگی، یا جداشدگی لیگامان‌های حمایتی شانه است که به افزایش حرکت مفصل و نیم‌دررفتگی یا دررفتگی غیرارادی در جهت‌های تحتانی و همچنین قدامی و/یا خلفی منجر می‌شود.

*آرتروز گلنوهومرال (Glenohumeral arthritis)* یک بیماری تحلیل‌برنده مفصلی است که شامل آسیب به سطح غضروف مفصلی سر استخوان بازو (humeral head) و گلنوئید (glenoid) می‌باشد. علت اصلی آن معمولاً *استئوآرتریت اولیه (primary osteoarthritis)* است که غالباً آسیب مشخصی ندارد، بلکه نتیجه ساییدگی و پارگی طولانی‌مدت سطوح مفصلی است. علل ثانویه شامل *آرتروپاتی پارگی کاف روتاتور (rotator cuff tear arthropathy)*، *آرتروز پس از تروما (posttraumatic arthritis)*، *آرتروز پس از جراحی (postsurgical arthritis)*، *آرتروپاتی دررفتگی مزمن (chronic dislocation arthropathy)*، *آرتریت التهابی (inflammatory arthritis)* مانند *آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis)*، *آرتریت سپتیک (septic arthritis)*، *نکروز آواسکولار (avascular necrosis)* و علل نوروپاتیک مانند *آرتروپاتی شارکو (Charcot arthropathy)* می‌باشند.

شکستگی‌های آکرومیون، همانند دیگر شکستگی‌های کتف، صدمات نادری هستند که معمولاً با تروماهای با انرژی بالا همراه هستند. به‌طور خاص، بیماران غالباً این نوع صدمات را پس از اعمال نیرویی از سمت جلو به شانه متحمل می‌شوند.

شکستگی‌های پروگزیمال هومروس (proximal humerus fractures) بیشتر در جمعیت سالمندان رخ می‌دهد که معمولاً ناشی از افتادن از سطح زمین در شرایط پوکی استخوان (osteoporosis) یا کاهش تراکم استخوان (osteopenia) است. با این حال، این شکستگی‌ها می‌توانند در بیماران جوان‌تر نیز به دلیل ضربات با انرژی بالا رخ دهند.

استئولیز (osteolysis) انتهای دیستال ترقوه (clavicle) که ابتدا در وزنه‌برداران تعریف شده بود، معمولاً در افرادی که حرکات تکراری اندام فوقانی را انجام می‌دهند، چه برای کار و چه به‌عنوان تفریح، مشاهده می‌شود. مکانیسم آن عموماً غیرتروماتیک است و به‌عنوان پیامدی از استرس مکرر به مفصل آکرومیوکلاویکولار (acromioclavicular joint یا AC) به شکل کشش بیش از حد رخ می‌دهد. این نتیجه‌گیری از ارتباط نزدیک آن با تمریناتی نظیر پرس سینه (bench press)، پرواز سینه (chest flys) و شنا (push-ups) به‌دست آمده است.

عفونت مفصل به طور معمول توسط باکتری‌ها ایجاد می‌شود، اگرچه قارچ‌ها، انگل‌ها و مایکوباکتری‌ها نیز به ندرت می‌توانند عامل این عفونت باشند.