علل و مکانیسم آسیب معمول:

استئولیز (osteolysis) انتهای دیستال ترقوه (clavicle) که ابتدا در وزنه‌برداران تعریف شده بود، معمولاً در افرادی که حرکات تکراری اندام فوقانی را انجام می‌دهند، چه برای کار و چه به‌عنوان تفریح، مشاهده می‌شود. مکانیسم آن عموماً غیرتروماتیک است و به‌عنوان پیامدی از استرس مکرر به مفصل آکرومیوکلاویکولار (acromioclavicular joint یا AC) به شکل کشش بیش از حد رخ می‌دهد. این نتیجه‌گیری از ارتباط نزدیک آن با تمریناتی نظیر پرس سینه (bench press)، پرواز سینه (chest flys) و شنا (push-ups) به‌دست آمده است.

آکرومیون (acromion) و مفصل AC به‌عنوان "سقف" فضای زیرآکرومیال (subacromial space) عمل می‌کنند. به‌دلیل این ویژگی، تغییرات استخوانی می‌توانند به فشرده شدن فضای زیرآکرومیال منجر شوند و به تشخیص‌هایی نظیر سندروم گیر افتادگی (impingement syndrome)، بورسیت (bursitis)، تاندونیت عضله دو سر (biceps tendonitis) و پارگی‌های روتاتور کاف (rotator cuff tears) کمک کنند. این تشخیص‌ها در کنار آسیب‌شناسی انتهای دیستال ترقوه / مفصل AC تا 80٪ مواقع اتفاق می‌افتند و ممکن است تشخیص را به‌طور مجزا پیچیده‌تر کنند.

شیوع:

• سن: در اکثر مطالعات، میانگین سن شروع در حدود 20 تا 30 سال است. شیوع به‌دلیل نادر بودن این وضعیت به‌خوبی تعریف نشده است.
• جنسیت: استئولیز انتهای دیستال ترقوه معمولاً در مردان جوان یافت می‌شود.

تاریخچه و ارائه کلاسیک:

بیمار کلاسیک یک مرد جوان است که به وزنه‌برداری علاقه دارد (مانند پرس سینه، بارفیکس، شنا و پرواز سینه) و در ناحیه انتهای دیستال ترقوه در مفصل AC حساسیت دارد.

پاتوفیزیولوژی:

تمریناتی نظیر پرس سینه، پرواز سینه و شنا منجر به کشش بیش از حد به مفصل AC می‌شوند که در نتیجه آن میکرو شکستگی (microfracture) ترقوه یا حتی از دست دادن کامل غضروف در موارد شدید ایجاد می‌شود. همچنین نشان داده شده است که میکروترومای ایجاد شده ممکن است به نفوذ مایع سینوویال (synovial fluid) از مفصل AC به انتهای دیستال ترقوه منجر شود و از بازسازی مؤثر استخوانی جلوگیری کند.