دلایل / مکانیزم آسیب‌های معمول:

شکستگی‌های پروگزیمال هومروس (proximal humerus fractures) بیشتر در جمعیت سالمندان رخ می‌دهد که معمولاً ناشی از افتادن از سطح زمین در شرایط پوکی استخوان (osteoporosis) یا کاهش تراکم استخوان (osteopenia) است. با این حال، این شکستگی‌ها می‌توانند در بیماران جوان‌تر نیز به دلیل ضربات با انرژی بالا رخ دهند.

سابقه و نحوه بروز کلاسیک:

بیمار سالمندی که پس از سقوط از سطح زمین با دستی کشیده، برای جلوگیری از افتادن، دچار درد در بازو می‌شود.

شیوع:

حدود ۵٪ تا ۶٪ از تمامی شکستگی‌های بزرگسالان را شامل می‌شود.

• سن – بیشتر در بیماران بالای ۶۵ سال شایع است. • جنسیت – نسبت زن به مرد ۲ به ۱ است.

عوامل خطر:

سابقه پوکی استخوان یا کاهش تراکم استخوان.

پاتوفیزیولوژی:

اجزای استخوانی پروگزیمال هومروس دچار شکستگی یا جابجایی می‌شوند که معمولاً به دنبال ضربه مستقیم است. به‌طور سنتی، شکستگی‌های پروگزیمال هومروس بر اساس اجزای شکسته‌شده دسته‌بندی می‌شوند: شفت هومروس (humeral shaft)، سر هومروس (humeral head)، توبروزیته بزرگ (greater tuberosity) و توبروزیته کوچک (lesser tuberosity).

سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: طبقه‌بندی نییر (Neer Classification)

برای اینکه به عنوان یک قسمت شکسته‌شده در نظر گرفته شود، جزء شکسته‌شده باید یا بیش از ۱ سانتی‌متر جابجا شده باشد یا زاویه‌گیری بیش از ۴۵ درجه داشته باشد. استثنا توبروزیته بزرگ است که در ۵ میلی‌متر جابجا شده محسوب می‌شود.

• شکستگی یک‌قسمتی

شکستگی شامل ۱ تا ۴ قسمت است هیچ قسمتی جابجا نشده است

• شکستگی دو‌قسمتی

شکستگی شامل ۲ تا ۴ قسمت است یک قسمت جابجا شده است

• شکستگی سه‌قسمتی

شکستگی شامل ۳ تا ۴ قسمت است دو قسمت جابجا شده‌اند

• شکستگی چهار‌قسمتی

شکستگی شامل بیش از ۴ قسمت است سه قسمت جابجا شده‌اند