"علل / مکانیزم آسیب‌دیدگی معمولی: تاندونیت پروگزیمال عضله دو سر بازویی (proximal biceps tendonitis) یکی از علل شناخته شده درد قدامی شانه است.
عضله دو سر بازویی (biceps brachii) به دو بخش مجزا تقسیم می‌شود: سر بلند و سر کوتاه. تاندون سر بلند عضله دو سر بازویی (LHB) در این فرآیند بیماری دخیل است. این تاندون از برجستگی فوق‌گلنوییدی (supraglenoid tubercle) درون مفصل شانه منشأ می‌گیرد، جایی که با لابروم گلنوییدی فوقانی (superior glenoid labrum) به‌طور نزدیک مرتبط است. سپس این تاندون از کپسول مفصلی از طریق پولی بای‌پس (biceps pulley) خارج شده و به سمت پایین درون شیار دو سر (bicipital groove) حرکت می‌کند که توسط رباط عرضی هومرال (transverse humeral ligament) پوشیده شده است.
تاریخچه و ارائه کلاسیک: تاندونیت پروگزیمال عضله دو سر بازویی ممکن است پس از فعالیت‌های تکراری بالای سر یا بلند کردن شانه رخ دهد که منجر به درد در ناحیه قدامی مفصل شانه می‌شود.
در بیماران جوان‌تر و ورزشکارانی که پرتاب‌های بالای سر دارند، تاندونیت پروگزیمال عضله دو سر بازویی معمولاً به‌عنوان یک وضعیت جداگانه ظاهر می‌شود (5% بیماران). در بزرگسالان مسن‌تر، این وضعیت معمولاً با آسیب‌های شانه دیگری مانند گیر افتادن (impingement) و پارگی‌های کلاهک گرداننده (rotator cuff tears) همراه است. این وضعیت در حدود 41% بیماران با پارگی کامل کلاهک گرداننده وجود دارد.
شیوع: شیوع این وضعیت تقریباً 0.5 در هر 100,000 نفر است و در بزرگسالان بالای 50 سال شایع‌تر است. بیماران جوان‌تر در دهه‌های 20 و 30 عمر خود می‌توانند با برخی از فعالیت‌های ورزشی تکراری بالای سر، مانند پرتاب، دچار تاندونیت پروگزیمال عضله دو سر بازویی شوند.
جنسیت: این بیماری در مردان سه برابر شایع‌تر است.
عوامل خطر: عوامل خطر شامل ناهنجاری‌های مادرزادی شیار دو سر، پیری، ورزش‌های پرتابی (به‌ویژه بالای سر)، ورزش‌های تماسی، والیبال، شنا، وزنه‌برداری، ژیمناستیک، هنرهای رزمی و مشاغل با فعالیت‌های تکراری بالای سر (مانند نجاران، نقاشان، برق‌کاران و غیره) است.
پاتوفیزیولوژی: پاتوفیزیولوژی اغلب به‌صورت تندینوز (tendinosis) است تا یک فرآیند التهابی واقعی، که معمولاً به دلیل استفاده بیش از حد تکراری / میکروترومای، اصطکاک و کشش در طول مسیر تاندون ایجاد می‌شود. در اوایل این فرآیند، التهاب در بخش تاندون درون شیار دو سر ایجاد می‌شود. سپس تاندون ثانویه به تورم و/یا خونریزی داخلی بزرگ می‌شود، که بیشتر باعث تحریک آن و غلاف مرتبط با آن در فضای محدود شیار می‌شود. با پیشرفت این حالت، ضخیم‌شدن غلاف و نقص عروقی رخ می‌دهد. این امر باعث تضعیف فیبرهای کلاژنی تاندون و منجر به فیبروز و تشکیل زخم می‌شود، که باعث کاهش حرکت تاندون و به‌طور مؤثر آن را درون شیار لنگر می‌کند. تاندون اغلب توسط غلاف تنوسینوویت (tenosynovitis) احاطه شده است."