بیماری های مشابه

علل / مکانیسم آسیب و پاتوفیزیولوژی: دررفتگی مفصل زانو به‌عنوان یک اورژانس ارتوپدی شناخته می‌شود. این وضعیت نادر است، اما آسیب شریانی همراه که پس از دررفتگی مفصل زانو رخ می‌دهد نباید نادیده گرفته شود. شریان پوپلیته‌آل (popliteal artery) بیشترین خطر را دارد. شیوع آسیب شریان پوپلیته‌آل که نیاز به جراحی دارد، ۱۳٪ گزارش شده است.

شکستگی‌های صفحه تیبیا (tibial plateau fractures) به شکستگی‌های قسمت مفصلی از تیبیا در نزدیکی زانو اشاره دارند. آسیب‌های ناشی از تروماهای با انرژی بالا معمول‌ترین مکانیزم آسیب بوده و بخشی کلیدی از تاریخچه بیمار، به ویژه در جمعیت جوان و فعال، می‌باشد. در بیماران مسن، این شکستگی‌ها ممکن است به دلیل مکانیزم‌های نسبتاً کم‌انرژی رخ دهند، به‌ویژه در زمینه پوکی استخوان (osteoporosis)، که در آن یک سقوط از حالت ایستاده می‌تواند منجر به شکستگی صفحه تیبیا شود.

علل و مکانیزم‌های معمول آسیب: شکستگی‌های برجستگی درشت‌نی (Tibial eminence fractures) یا شکستگی‌های کنده‌شدگی برجستگی درشت‌نی (tibial spine avulsion fractures)، معمولاً در بیماران ۸ تا ۱۴ ساله به‌دلیل تروما به زانو رخ می‌دهد. مکانیزم‌های رایج آسیب شامل سقوط از دوچرخه، تصادفات وسایل نقلیه موتوری و فعالیت‌های ورزشی است که منجر به پیچ خوردن زانو می‌شود.

پارگی تاندون چهارسر ران معمولاً به دلیل انقباض خارج از مرکز (Eccentric Contraction) رخ می‌دهد. در این حالت، تاندون چهارسر ران در حالی که عضله مرتبط با آن در حال انقباض یا کوتاه شدن است، کشیده می‌شود. این نیرو، بیشتر از باری است که در انقباض هم‌مرکز (Concentric Contraction) ایجاد می‌شود؛ حالتی که در آن تاندون و عضله هر دو کوتاه می‌شوند. یک مکانیزم معمول آسیب زمانی اتفاق می‌افتد که زانو خم شده و پا/مچ پا ثابت و معمولاً گیر کرده است، در حالی که فرد به عقب می‌افتد و عضله چهارسر ران خود را برای مقابله با سقوط منقبض می‌کند. در نتیجه، زانو به حالت خمیده مجبور می‌شود در حالی که چهارسر ران تلاش می‌کند زانو را صاف کند و مکانیزم اکستانسور (Extensor Mechanism) دچار نقص می‌شود.

پارگی تاندون کشکک (Patellar tendon rupture) ناشی از انقباض قوی عضلات چهارسر ران (quadriceps) است که توسط زانوی خمیده مقاومت می‌شود (انقباض برون‌گرا، خمیدگی زانو در برابر انقباض کامل عضلات چهارسر ران). این پارگی معمولاً پس از تخریب مزمن تاندون اتفاق می‌افتد. این وضعیت می‌تواند افراد بالغ در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد، اما معمولاً در بیماران زیر ۴۰ سال رخ می‌دهد و در جمعیت کودکان بسیار نادر است. این وضعیت در مردان شایع‌تر از زنان است.

کشکک (patella) بزرگترین استخوان سزاموئید در بدن است و وظیفه آن هدایت نیروهایی است که توسط عضلات چهارسر ران (quadriceps) اعمال می‌شوند. بیماران با شکستگی کشکک معمولاً درد و تورم در ناحیه زانو به همراه افیوژن (effusion) زیاد در زانو و حساسیت در ناحیه کشکک را تجربه می‌کنند.

علل / مکانیزم آسیب‌شناسی معمول: بیماری ازگود-اشلاتر (Osgood-Schlatter disease یا OS)، که به عنوان استئوکندروزیس جوانان توبروزیته تیبیا (juvenile osteochondrosis of the tibial tubercle) نیز شناخته می‌شود، اختلالی است که شامل التهاب، درد و ورم در توبروزیتی تیبیا (tibial tuberosity) می‌باشد. این بیماری در نوجوانان جوان، به‌ویژه آنهایی که به طور منظم در فعالیت‌های ورزشی شرکت می‌کنند، شایع‌تر است. OS معمولاً بلافاصله پس از یک رشد سریع رخ می‌دهد. علائم آن بین ۱۲ تا ۱۸ ماه طول می‌کشد و اغلب با بسته شدن صفحه رشد استخوان تیبیا به طور خودبخودی بهبود می‌یابد، هرچند که گروه کوچکی از بیماران ممکن است پس از بلوغ اسکلتی همچنان درد را تجربه کنند.

کبودی عضله چهارسر (Quadriceps contusion) ناشی از فشردگی به‌واسطه‌ی نیروی کُند غیرنافذ به جلوی ران است که معمولاً توسط زانوی حریف یا تجهیزات ایجاد می‌شود و منجر به آسیب عضله می‌گردد. این آسیب باعث تشکیل هماتوم (Hematoma) درون عضله شده و در نتیجه درد، تورم و کاهش دامنه حرکت را به دنبال دارد. این نوع آسیب به‌طور معمول خودمحدود شونده است؛ با این حال، در صورت عدم درمان به‌موقع، ممکن است منجر به ناتوانی طولانی‌مدت و توسعه میوزیت استخوانی (Myositis ossificans) شود. شدت آسیب با میزان خم‌شدن فعال زانو در ۲۴ تا ۴۸ ساعت اول پس از آسیب مشخص می‌شود. دو عارضه‌ی عمده اما نادر که ممکن است از کبودی عضله چهارسر ناشی شوند، میوزیت استخوانی و سندرم کمپارتمان جلوی ران (Anterior thigh compartment syndrome) هستند.

سندرم کمپارتمان (Compartment syndrome) زمانی رخ می‌دهد که فشار درون کمپارتمان فاسیال (fascial compartment) از فشار پرفیوژن (perfusion pressure) بیشتر شود، که این امر به کاهش پرفیوژن کمپارتمان، ایسکمی (ischemia) و در نهایت نکروز (necrosis) عضلات و اعصاب محصور منجر می‌شود. این سندرم می‌تواند در هر مکانی که عضله اسکلتی توسط فاسیا احاطه شده باشد، رخ دهد. درد بیش از حد نسبت به شدت آسیب، مهم‌ترین یافته فیزیکی است؛ کمپارتمان‌ها ممکن است سفت و محکم به نظر برسند.

شکستگی‌های یک‌سوم پروگزیمال (proximal third) استخوان تیبیا می‌توانند ناشی از ترومای شدید، مانند تصادفات وسایل نقلیه موتوری، آسیب‌های اسکی در سراشیبی، و حوادث دوچرخه‌سواری، یا از ترومای کم‌شدت مانند افتادن از سطح هم‌سطح زمین باشند.

• استئوکندریت دیسکانس (Osteochondritis dissecans یا OCD) به عنوان ناحیه‌ای از استئونکروز (osteonecrosis) در استخوان زیرغضروفی تعریف می‌شود که از غضروف بالایی حمایت می‌کند.

به طور کلی دو مکانیسم برای آسیب مینیسک وجود دارد: تروماتیک و دژنراتیو، که هر یک الگوهای خاصی از ارائه دارند. پارگی‌های تروماتیک معمولاً در زمینه فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهند و بنابراین در جمعیت‌های جوان‌تر شیوع بیشتری دارند. این نوع آسیب اغلب به دلیل حرکات کاشت و پیچش ساق پا رخ می‌دهد. مکانیسم آسیب همیشه واضح نیست و بیماران ممکن است نتوانند حادثه خاصی را به یاد بیاورند. این آسیب‌ها معمولاً با درد متناوب در طول خط مفصل، گاهی با تورم و افیوژن (effusion) ظاهر می‌شوند. بیماران ممکن است از قفل شدن و گیر کردن، احساس ترکیدن یا ناتوانی در رسیدن به اکستنشن کامل شکایت کنند.

آرتریت سپتیک (septic arthritis) زانو به‌طور معمول به‌واسطه عفونت باکتریایی فضای مفصلی ایجاد می‌شود که معمولاً از طریق انتشار هماتوژن (hematogenous) اما همچنین از طریق تلقیح مستقیم یا انتشار مجاورتی از یک عفونت نزدیک رخ می‌دهد. هنگامی که پاتوژن وارد فضای مفصلی می‌شود، می‌تواند پاسخ ایمنی را تحریک کند که منجر به تخریب مفصل می‌شود.

شکستگی‌های ناشی از استرس در استخوان درشت‌نی (tibial stress fractures) به دلیل میکروتروماهای تکراری در نتیجه دویدن یا پریدن مکرر ایجاد می‌شوند.