بیماری های مشابه

"علل / مکانیزم آسیب‌دیدگی معمولی: تاندونیت پروگزیمال عضله دو سر بازویی (proximal biceps tendonitis) یکی از علل شناخته شده درد قدامی شانه است.

علل و مکانیسم معمول آسیب: آرتریت مفصل آکرومیوکلاویکولار (acromioclavicular joint arthritis) یک نوع استئوآرتریت دژنراتیو (degenerative osteoarthritis) در مفصل آکرومیوکلاویکولار (AC) است. این دژنراسیون معمولاً ناشی از بارهای محوری (axial loads) سنگین، مزمن و تکراری است که بر ناحیه تماس کوچک مفصل وارد می‌شود. همچنین، ممکن است به دلیل استئوآرتریت پس از آسیب (posttraumatic osteoarthritis) ناشی از یک آسیب قابل توجه به مفصل AC مانند شکستگی ترقوه (clavicle fracture) یا جداشدگی AC (AC separation) باشد.

جدایی مفصل آکرومیوکلاویکولار (Acromioclavicular یا AC) که به طور غیررسمی به عنوان جدایی شانه شناخته می‌شود، یک آسیب نسبتاً شایع است که حدود ۹٪ تا ۱۲٪ از آسیب‌های کمربند شانه‌ای را شامل می‌شود. مکانیسم آسیب معمولاً ضربه مستقیم از سقوط بر روی قسمت جانبی شانه با بازوی جمع شده است که اغلب در فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهد.

علل / مکانیسم آسیب معمول: سندرم گیرافتادگی شانه (Shoulder impingement syndrome) یا گیرافتادگی زیرآکرومیال (subacromial impingement)، زمانی رخ می‌دهد که بافت نرم داخل مفصل شانه به دام افتاده و تحریک می‌شود. این وضعیت اغلب به دلیل تحلیل رفتن عضلات گرداننده شانه (rotator cuff) ناشی از افزایش سن، استفاده بیش از حد، میکروتروما و کاهش اکسیژن‌رسانی (hypoxia) ایجاد می‌شود. با این حال، علل دیگری مانند بورسیت زیرآکرومیال (subacromial bursitis)، تندینوز (tendinosis)، تندینیت کلسیفیه (calcific tendonitis)، استخوان آکرومیال (os acromiale)، استخوانی شدن لیگامان کوراکوآکرومیال (coracoacromial ligament ossification)، استئوفیت‌های آکرومیال قدامی، آرتریت مفصل آکرومیوکلاویکولار (acromioclavicular joint arthritis) با استئوفیت‌های تحتانی، یا مورفولوژی نوع III آکرومیون نیز می‌توانند موجب این سندرم شوند.

گیر افتادگی داخلی شانه زمانی رخ می‌دهد که بازو به حداکثر حالت دور شدن و چرخش خارجی می‌رسد، مانند مرحله پایانی پرتاب یک بازیکن بیسبال. حرکت‌های تکراری مانند این می‌توانند آسیب‌های میکروسکوپی را تجمع دهند که منجر به سایش و پارگی‌های جزئی در سطح زیرین عضلات روتاتور کاف (rotator cuff) می‌شود.

بی‌ثباتی خلفی شانه که می‌تواند شامل نیمه‌دررفتگی (subluxation) و دررفتگی (dislocation) باشد، با پارگی‌های لابروم خلفی (posterior labral tears) همراه است و یک طیف نادر از بیماری‌ها را در بر می‌گیرد. دررفتگی حاد خلفی شانه عمدتاً ناشی از ضربه بوده و نیاز به توجه فوری و جااندازی دارد. وارد کردن فشار محوری به بازویی که خم شده (flexed)، نزدیک به بدن (adducted) و به داخل چرخیده (internally rotated) است، باعث می‌شود که سر استخوان بازو از گلنوئید خلفی خارج شده و دچار دررفتگی یا نیمه‌دررفتگی شود. دررفتگی حاد خلفی همچنین می‌تواند ناشی از نیروهای مستقیم وارده به شانه جلویی باشد، مانند برخورد با داشبورد در تصادف خودرو. سایر علل شناخته شده دررفتگی حاد خلفی شانه شامل تشنج‌ها (seizures)، برق‌گرفتگی (electrocution) و افتادن بر روی دست کشیده است.

نابسامانی چندجهته شانه (MDI) به شلی علامت‌دار مفصل شانه با ناپایداری در حداقل دو جهت اشاره دارد. این وضعیت به طور کلی ناشی از کشیدگی، پارگی، یا جداشدگی لیگامان‌های حمایتی شانه است که به افزایش حرکت مفصل و نیم‌دررفتگی یا دررفتگی غیرارادی در جهت‌های تحتانی و همچنین قدامی و/یا خلفی منجر می‌شود.

علل / مکانیسم آسیب معمول: سندرم گیرافتادگی شانه (Shoulder impingement syndrome) یا گیرافتادگی زیرآکرومیال (subacromial impingement)، زمانی رخ می‌دهد که بافت نرم داخل مفصل شانه به دام افتاده و تحریک می‌شود. این وضعیت اغلب به دلیل تحلیل رفتن عضلات گرداننده شانه (rotator cuff) ناشی از افزایش سن، استفاده بیش از حد، میکروتروما و کاهش اکسیژن‌رسانی (hypoxia) ایجاد می‌شود. با این حال، علل دیگری مانند بورسیت زیرآکرومیال (subacromial bursitis)، تندینوز (tendinosis)، تندینیت کلسیفیه (calcific tendonitis)، استخوان آکرومیال (os acromiale)، استخوانی شدن لیگامان کوراکوآکرومیال (coracoacromial ligament ossification)، استئوفیت‌های آکرومیال قدامی، آرتریت مفصل آکرومیوکلاویکولار (acromioclavicular joint arthritis) با استئوفیت‌های تحتانی، یا مورفولوژی نوع III آکرومیون نیز می‌توانند موجب این سندرم شوند.

*تاریخچه و ارائه کلاسیک:* این وضعیت ممکن است با درد در ناحیه شانه ظاهر شود، اما اغلب درد به بخش جانبی بازو در ناحیه دلتوئید محدود می‌شود. پارگی ناشی از آسیب تروماتیک (مانند سقوط یا دررفتگی شانه) معمولاً با درد حاد و محدودیت حرکت همراه است، اما پارگی‌های مزمن ممکن است دارای دوره‌ای تدریجی و آغاز آهسته علائم باشند. بسته به درجه پارگی، بیماران ممکن است نشانه‌هایی از ضعف و محدودیت در دامنه حرکتی فعال شانه (ROM) نشان دهند. بیماران اغلب گزارش می‌دهند که در انجام کارهای بالای سر یا کارهای تکراری و بلند کردن اشیاء با بازوهایی که از بدن دور هستند (فعالیت‌های نوع کشیدن) دچار مشکل هستند.

علل و مکانیزم‌های معمول آسیب‌دیدگی: تاندونیت روتاتور کاف (rotator cuff tendonitis) به تحریک و التهاب تاندون‌های روتاتور کاف اشاره دارد که معمولاً به دلیل فعالیت‌های مکرر بالای سر یا آسیب‌دیدگی رخ می‌دهد.

استئوکندروما (Osteochondroma) به‌صورت یک توده محکم، بدون درد و ثابت که معمولاً در اطراف زانو در متافیز (metaphysis) فمور دیستال (distal femur) و تیبیا پروگزیمال (proximal tibia) قرار دارد، تظاهر می‌یابد. این توده ممکن است همچنین در هومروس (humerus)، دست و پا ایجاد شود. به ندرت، می‌توان آن را در اسکاپولا (scapula)، لگن، کلاویکل (clavicle)، دنده‌ها و ستون فقرات مشاهده کرد.