بیماری های مشابه

نابسامانی چندجهته شانه (MDI) به شلی علامت‌دار مفصل شانه با ناپایداری در حداقل دو جهت اشاره دارد. این وضعیت به طور کلی ناشی از کشیدگی، پارگی، یا جداشدگی لیگامان‌های حمایتی شانه است که به افزایش حرکت مفصل و نیم‌دررفتگی یا دررفتگی غیرارادی در جهت‌های تحتانی و همچنین قدامی و/یا خلفی منجر می‌شود.

علل و مکانیزم‌های معمول آسیب‌دیدگی: تاندونیت روتاتور کاف (rotator cuff tendonitis) به تحریک و التهاب تاندون‌های روتاتور کاف اشاره دارد که معمولاً به دلیل فعالیت‌های مکرر بالای سر یا آسیب‌دیدگی رخ می‌دهد.

*تاریخچه و ارائه کلاسیک:* این وضعیت ممکن است با درد در ناحیه شانه ظاهر شود، اما اغلب درد به بخش جانبی بازو در ناحیه دلتوئید محدود می‌شود. پارگی ناشی از آسیب تروماتیک (مانند سقوط یا دررفتگی شانه) معمولاً با درد حاد و محدودیت حرکت همراه است، اما پارگی‌های مزمن ممکن است دارای دوره‌ای تدریجی و آغاز آهسته علائم باشند. بسته به درجه پارگی، بیماران ممکن است نشانه‌هایی از ضعف و محدودیت در دامنه حرکتی فعال شانه (ROM) نشان دهند. بیماران اغلب گزارش می‌دهند که در انجام کارهای بالای سر یا کارهای تکراری و بلند کردن اشیاء با بازوهایی که از بدن دور هستند (فعالیت‌های نوع کشیدن) دچار مشکل هستند.

علل / مکانیسم آسیب معمول: سندرم گیرافتادگی شانه (Shoulder impingement syndrome) یا گیرافتادگی زیرآکرومیال (subacromial impingement)، زمانی رخ می‌دهد که بافت نرم داخل مفصل شانه به دام افتاده و تحریک می‌شود. این وضعیت اغلب به دلیل تحلیل رفتن عضلات گرداننده شانه (rotator cuff) ناشی از افزایش سن، استفاده بیش از حد، میکروتروما و کاهش اکسیژن‌رسانی (hypoxia) ایجاد می‌شود. با این حال، علل دیگری مانند بورسیت زیرآکرومیال (subacromial bursitis)، تندینوز (tendinosis)، تندینیت کلسیفیه (calcific tendonitis)، استخوان آکرومیال (os acromiale)، استخوانی شدن لیگامان کوراکوآکرومیال (coracoacromial ligament ossification)، استئوفیت‌های آکرومیال قدامی، آرتریت مفصل آکرومیوکلاویکولار (acromioclavicular joint arthritis) با استئوفیت‌های تحتانی، یا مورفولوژی نوع III آکرومیون نیز می‌توانند موجب این سندرم شوند.

*آرتروز گلنوهومرال (Glenohumeral arthritis)* یک بیماری تحلیل‌برنده مفصلی است که شامل آسیب به سطح غضروف مفصلی سر استخوان بازو (humeral head) و گلنوئید (glenoid) می‌باشد. علت اصلی آن معمولاً *استئوآرتریت اولیه (primary osteoarthritis)* است که غالباً آسیب مشخصی ندارد، بلکه نتیجه ساییدگی و پارگی طولانی‌مدت سطوح مفصلی است. علل ثانویه شامل *آرتروپاتی پارگی کاف روتاتور (rotator cuff tear arthropathy)*، *آرتروز پس از تروما (posttraumatic arthritis)*، *آرتروز پس از جراحی (postsurgical arthritis)*، *آرتروپاتی دررفتگی مزمن (chronic dislocation arthropathy)*، *آرتریت التهابی (inflammatory arthritis)* مانند *آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis)*، *آرتریت سپتیک (septic arthritis)*، *نکروز آواسکولار (avascular necrosis)* و علل نوروپاتیک مانند *آرتروپاتی شارکو (Charcot arthropathy)* می‌باشند.

عفونت مفصل به طور معمول توسط باکتری‌ها ایجاد می‌شود، اگرچه قارچ‌ها، انگل‌ها و مایکوباکتری‌ها نیز به ندرت می‌توانند عامل این عفونت باشند.

نارسایی حرکتی کتف (Scapular Dyskinesis یا SD)، که به نام نارسایی کتف‌سینه‌ای (Scapulothoracic Dyskinesis) نیز شناخته می‌شود، به حرکت یا قرارگیری غیرطبیعی کتف در برابر قفسه سینه اشاره دارد. این وضعیت می‌تواند در افراد سالم نیز مشاهده شود و بیشتر به عنوان نقص در سینماتیک ایده‌آل شانه به‌جای یک بیماری شناخته می‌شود.

علت شانه یخ‌زده (Frozen Shoulder) ناشناخته است، اما با بیماری‌هایی همچون دیابت نوع ۱ (Type 1 Diabetes Mellitus) و بیماری‌های تیروئید مرتبط بوده است. این عارضه می‌تواند پس از آسیب‌های تروماتیک به مفصل، بی‌حرکتی مفصل یا مداخلات جراحی رخ دهد؛ با این حال، مکانیزم اصلی آن ایدیوپاتیک (Idiopathic) است.

شکستگی‌های پروگزیمال هومروس (proximal humerus fractures) بیشتر در جمعیت سالمندان رخ می‌دهد که معمولاً ناشی از افتادن از سطح زمین در شرایط پوکی استخوان (osteoporosis) یا کاهش تراکم استخوان (osteopenia) است. با این حال، این شکستگی‌ها می‌توانند در بیماران جوان‌تر نیز به دلیل ضربات با انرژی بالا رخ دهند.

جدایی مفصل آکرومیوکلاویکولار (Acromioclavicular یا AC) که به طور غیررسمی به عنوان جدایی شانه شناخته می‌شود، یک آسیب نسبتاً شایع است که حدود ۹٪ تا ۱۲٪ از آسیب‌های کمربند شانه‌ای را شامل می‌شود. مکانیسم آسیب معمولاً ضربه مستقیم از سقوط بر روی قسمت جانبی شانه با بازوی جمع شده است که اغلب در فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهد.