بیماری های مشابه

بیماری رفلاکس معده به مری (Gastroesophageal Reflux Disease یا GERD) به ارتباط علائم یا عوارض ناشی از بازگشت محتویات معده به داخل مجرای مری اشاره دارد. این وضعیت باید از رفلاکس معده به مری (Gastroesophageal Reflux یا GER) که به بازگشت محتویات غذایی به مری و حلق اشاره دارد، متمایز شود. رفلاکس معده به مری (GER) در نوزادان شایع است و برآورد می‌شود که شیوع آن تقریباً 50 درصد باشد. این وضعیت بیشتر در نوزادان تازه متولد شده دیده می‌شود و با افزایش سن کاهش می‌یابد و اغلب تا 12 ماهگی از بین می‌رود. رفلاکس معده به مری در نوزادان پس از 18 ماهگی نادر است.

گاستریت (Gastritis) به التهاب معده همراه با آسیب مخاطی اشاره دارد. شایع‌ترین علل آن عبارتند از: عفونت با هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori)، مصرف داروها (مانند داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی یا NSAIDs و آسپرین)، یا عوامل خودایمنی.

سوءهاضمه (Dyspepsia) به‌عنوان دردی در ناحیه بالای شکم (اپی‌گاستر) تعریف می‌شود که حداقل به مدت یک ماه ادامه دارد و می‌تواند با احساس پری در ناحیه اپی‌گاستر، تهوع، استفراغ یا سوزش سر دل همراه باشد. سوءهاضمه ممکن است به دلیل عفونت با باکتری هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori)، التهاب مری (esophagitis)، بیماری زخم معده (peptic ulcer disease) و بیماری بازگشت اسید معده به مری (GERD) ایجاد شود و با مصرف داروها، سیگار کشیدن و مصرف الکل تشدید گردد. اصطلاح سوءهاضمه عملکردی (Functional dyspepsia) برای بیمارانی به‌کار می‌رود که در آنها آندوسکوپی و سایر آزمایش‌های تشخیصی، بیماری‌های ارگانیک را رد کرده‌اند.

ازوفاژیت (Esophagitis) یک فرآیند التهابی حاد یا مزمن است که دیواره مری (esophageal wall) را تحت تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند باعث درد قفسه سینه، سوءهاضمه (dyspepsia)، بلع دردناک (odynophagia) یا دیسفاژی (dysphagia) شود و به عوارضی مانند تنگی مری (strictures)، گیر کردن غذا (food impactions)، خونریزی گوارشی (gastrointestinal bleeding) و حتی سوراخ شدن مری (esophageal perforation) منجر شود. علل مختلفی برای ازوفاژیت وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شود:

ازوفاژیت ناشی از دارو ممکن است زمانی رخ دهد که یک قرص بلعیده شده به طور کامل از مری عبور نکند و در مری حل شود ("ازوفاژیت قرصی"). همچنین، در غیاب گیر کردن قرص نیز ممکن است رخ دهد؛ داروهایی که هنگام حل شدن در بزاق، pH بسیار پایینی دارند می‌توانند باعث بیماری رفلاکس معده به مری (GERD) حاد شوند و منجر به ازوفاژیت گردند.

زخم دوازدهه (Duodenal Ulcer) نوعی از بیماری زخم پپتیک (Peptic Ulcer Disease) است که با نقص در مخاط (Mucosal Defect) که تا لایه عضلانی مخاط (Muscularis Mucosa) در پوشش روده امتداد دارد، تعریف می‌شود. زخم‌های دوازدهه ممکن است به عروق خونی نفوذ کرده و منجر به خونریزی دستگاه گوارش (Gastrointestinal Bleeding) شوند.

بیماری کرون (Crohn disease) یک بیماری التهابی مزمن در دستگاه گوارش است که می‌تواند از دهان تا مقعد را درگیر کند. این بیماری با التهاب تمام لایه‌ای (transmural inflammation) و اغلب گرانولوم‌های بدون نکروز پنیری (noncaseating granulomas) مشخص می‌شود. علت آن به وضوح مشخص نیست، اما احتمالاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باعث تحریک آن می‌شوند، به‌طوری که بخشی از آسیب مخاطی به دلیل فعال‌سازی سیستم ایمنی علیه میکروبیوتای سالم روده‌ای رخ می‌دهد.

کولیت اولسراتیو (Ulcerative colitis یا UC) نوعی بیماری التهابی روده (Inflammatory Bowel Disease یا IBD) است که کولون و رکتوم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. UC شایع‌ترین شکل IBD است و شیوع سالانه آن بین 1.2 تا 20.3 مورد در هر 100,000 نفر است و دارای توزیع سنی دوگانه با اوج در دهه‌های سوم و هفتم زندگی می‌باشد. شیوع UC در مردان، یهودیان اشکنازی و افرادی با تبار اروپای شمالی بیشتر است. در سطح جهانی، شیوع UC در حال افزایش است.

بیماران به ندرت نیاز به مراقبت احیا دارند مگر اینکه بیماری پیشرفته‌ای مشکوک شود، مانند سوراخ شدگی واضح با پریتونیت (peritonitis) یا سپسیس (sepsis). در این موارد، دسترسی فوری وریدی (IV)، مایعات احیاکننده، آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف با تأکید بر پوشش روده‌ای، و مشاوره جراحی فوری باید مد نظر قرار گیرد.

سرطان معده نتیجه تبدیل بدخیم سلول‌های معده است. هشتاد و پنج درصد از سرطان‌های معده، آدنوکارسینومای معده (gastric adenocarcinomas) هستند؛ انواع دیگری از سرطان معده نیز وجود دارند که کمتر شایع هستند، مانند لنفوم بافت لنفاوی مرتبط با مخاط (mucosa-associated lymphoid tissue lymphoma)، لیومیوسارکوما (leiomyosarcoma)، تومورهای استرومال دستگاه گوارش (gastrointestinal stromal tumors)، و لینیتیس پلاستیکا (linitis plastica). از نظر بافت‌شناسی، سرطان‌های معده به دو نوع روده‌ای (intestinal) و منتشر (diffuse) تقسیم می‌شوند. اگرچه سرطان‌های معده می‌توانند در هر نقطه از معده رخ دهند، اما تفاوت‌های اپیدمیولوژیکی بین تومورهایی که در کاردیا (cardia) منشأ گرفته‌اند و تومورهایی که منشأ غیرکاردیایی دارند، وجود دارد. نرخ سرطان معده از زمان شناسایی و درمان هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) رو به کاهش بوده است.

پارگی مالوری-وایس (Mallory-Weiss tear) نوعی خونریزی دستگاه گوارش فوقانی (GI bleed) است که به دلیل پارگی طولی در مری و معده رخ می‌دهد. این وضعیت اغلب ناشی از استفراغ شدید و مداوم است، اگرچه نیروهای برشی ناشی از سرفه، تشنج، فشار، ضربه‌ی مستقیم یا آندوسکوپی نیز می‌توانند موجب پارگی مخاطی شوند. بیماران با مصرف حاد یا مزمن الکل تمایل بیشتری به توسعه پارگی مالوری-وایس دارند.

کوله‌سیستیت حاد التهاب دیواره کیسه صفرا است و بیماران به طور کلاسیک با علائم زیر مراجعه می‌کنند: درد شکمی در ربع فوقانی راست (Right Upper Quadrant یا RUQ)& تب، لکوسیتوز

پانکراتیت می‌تواند یک پاسخ التهابی سیستمیک شدید را القا کند، بنابراین استفاده زودهنگام و تهاجمی از مایعات وریدی (IV)، کنترل درد (اغلب با داروهای مخدر وریدی)، ضد تهوع‌ها و استراحت اولیه روده‌ای، برای درمان اولیه حیاتی است.

سندرم شریان مزانتریک فوقانی (Superior mesenteric artery syndrome یا SMAS) یک اختلال نادر فشاری حاد یا مزمن در دستگاه گوارش فوقانی است که منجر به تنگ شدن فضای بین شریان مزانتریک فوقانی و آئورت و در نتیجه فشردگی دوازدهه (duodenum) می‌شود. این بیماری با نام‌های مختلفی شناخته می‌شود، از جمله سندرم کاست (Cast syndrome)، انسداد دوازدهه ناشی از شریان-مزانتریک (arterio-mesenteric duodenal obstruction)، یا سندرم ویلکی (Wilkie syndrome). تصور می‌شود که این وضعیت با کاهش وزن قابل توجه که منجر به از دست رفتن لایه چربی مزانتریک می‌شود، تشدید می‌شود. این کاهش وزن ممکن است به جراحی باریاتریک یا جراحی ستون فقرات (به‌طور کلاسیک پس از جراحی اصلاحی برای اسکولیوز)، بی‌اشتهایی عصبی (anorexia nervosa)، آسیب نخاعی یا بیماری ناتوان‌کننده نسبت داده شود.

ایسکمی مزانتریک حاد (Acute Mesenteric Ischemia) وقفه ناگهانی یا کاهش شدید جریان خون به روده است که منجر به ایسکمی، نکروز، و نهایتاً سوراخ شدن (perforation) می‌شود. این وضعیت یک اورژانس پزشکی است که به مداخله فوری برای بازگرداندن جریان خون نیاز دارد و اغلب نیازمند یک رویکرد چندتخصصی است.

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

بیماری عروق کرونر (Coronary Artery Disease یا CAD) عموماً به تصلب شرایین (atherosclerosis) پیشرونده در شریان‌های کرونری اشاره دارد که در نهایت منجر به کاهش جریان خون به عضله قلب (myocardium) می‌شود. علل کمتر شایع انسداد شریان کرونری وجود دارد (مانند جداشدگی عروق، انقباض عروقی یا vasospasm، و التهاب عروقی یا vasculitis) که به انواع مختلفی از این بیماری منجر می‌شوند. در مراحل اولیه، بیماران بدون علامت هستند و CAD ممکن است تشخیص داده نشود یا به صورت تصادفی شناسایی شود، مانند مشاهده رسوب کلسیم در شریان‌های کرونری که نشان‌دهنده تصلب شرایین است در یک سی‌تی‌اسکن قفسه سینه. در نهایت، علائم (مانند آنژین) به دلیل ایسکمی (ischemia)، یعنی جریان خون ناکافی برای برآوردن نیازهای متابولیکی عضله قلب، ایجاد می‌شود که ممکن است به صورت حاد یا مزمن رخ دهد. ایسکمی حاد به دلیل پارگی پلاک و ترومبوز کرونری منجر به سندرم کرونری حاد (Acute Coronary Syndrome یا ACS) می‌شود که بسته به شدت و ویژگی‌های بالینی به آنژین ناپایدار، انفارکتوس میوکارد بدون بالارفتگی قطعه ST (NSTEMI) یا انفارکتوس میوکارد با بالارفتگی قطعه ST (STEMI) تقسیم می‌شود. این رویدادهای حاد به صورت جداگانه بررسی می‌شوند. پیشرفت مزمن و تدریجی معمولاً به آنژین پایدار منجر می‌شود که در آن علائم در دوره‌های نیاز متابولیکی بالاتر، مانند فعالیت بدنی، رخ داده و با استراحت بهبود می‌یابد.