"مراقبت اضطراری / تثبیت:

بیماران به ندرت نیاز به مراقبت احیا دارند مگر اینکه بیماری پیشرفته‌ای مشکوک شود، مانند سوراخ شدگی واضح با پریتونیت (peritonitis) یا سپسیس (sepsis). در این موارد، دسترسی فوری وریدی (IV)، مایعات احیاکننده، آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف با تأکید بر پوشش روده‌ای، و مشاوره جراحی فوری باید مد نظر قرار گیرد.

مروری بر تشخیص:

دیورتیکولیت (Diverticulitis) بیماری‌ای است که با التهاب در دیورتیکول‌های کولون مشخص می‌شود. موارد بر اساس ویژگی‌های بالینی و رادیوگرافی به دو دسته ساده و پیچیده تقسیم می‌شوند. موارد ساده با بیمارانی که از نظر بالینی پایدار هستند و التهاب در ناحیه محدودی از دیواره روده دارند، مشخص می‌شود. برعکس، بیماری پیچیده با حضور آبسه، فِلِگمون، تشکیل فیستول، انسداد (روده بزرگ، روده کوچک)، خونریزی، سوراخ شدگی یا پریتونیت تعریف می‌شود که به طور کلی در حدود ۱۲٪ از موارد دیده می‌شود.

دیورتیکولوز (Diverticulosis) در شرایط فشار داخل لومن بالا در روده و در پی آن تضعیف یکپارچگی دیواره روده ایجاد می‌شود. دیورتیکول‌ها ممکن است مسدود شوند که منجر به رشد بیش از حد باکتریایی و در نتیجه التهاب یا عفونت می‌شود. میکروسوراخ شدگی دیورتیکول‌ها می‌تواند به بیماری پیچیده‌تری منجر شود. سیگار کشیدن، چاقی، و استفاده از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) با افزایش خطر دیورتیکولوز و دیورتیکولیت مرتبط است.

بیماران به طور کلاسیک با درد شکمی (معمولاً در ربع تحتانی چپ)، تهوع و/یا استفراغ، و تب‌ها مراجعه می‌کنند. تغییرات در عادات روده‌ای شامل حرکات روده‌ای شل، گاهی اوقات خونی، و همچنین یبوست، می‌تواند رخ دهد. شیوع این بیماری به شدت با سن مرتبط است و در بالغین بالای ۵۰ سال شایع‌تر است، اگرچه شیوع آن در جمعیت‌های جوان‌تر در دهه‌های اخیر به طور پیوسته افزایش یافته است."