سوءهاضمه (Dyspepsia) به‌عنوان دردی در ناحیه بالای شکم (اپی‌گاستر) تعریف می‌شود که حداقل به مدت یک ماه ادامه دارد و می‌تواند با احساس پری در ناحیه اپی‌گاستر، تهوع، استفراغ یا سوزش سر دل همراه باشد. سوءهاضمه ممکن است به دلیل عفونت با باکتری هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori)، التهاب مری (esophagitis)، بیماری زخم معده (peptic ulcer disease) و بیماری بازگشت اسید معده به مری (GERD) ایجاد شود و با مصرف داروها، سیگار کشیدن و مصرف الکل تشدید گردد. اصطلاح سوءهاضمه عملکردی (Functional dyspepsia) برای بیمارانی به‌کار می‌رود که در آنها آندوسکوپی و سایر آزمایش‌های تشخیصی، بیماری‌های ارگانیک را رد کرده‌اند.

داروهای مؤثر بر سوءهاضمه

شایع‌ترین داروهایی که می‌توانند باعث سوءهاضمه شوند شامل آسپیرین و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) هستند که می‌توانند به آسیب مخاطی، زخم و عوارض خونریزی منجر شوند. سایر داروهای مرتبط شامل آهن، آنتی‌بیوتیک‌ها، داروهای ضدفشار خون، مخدرها، استروژن‌ها، تئوفیلین، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین (SSRIs)، نیاسین، دیگوکسین، کورتیکواستروئیدها، لوودوپا و عوامل کاهش‌دهنده قند خون می‌باشند. این داروها می‌توانند با آسیب مستقیم به مخاط معده (مانند NSAIDs)، تغییر در عملکرد حسی-حرکتی دستگاه گوارش، تشدید بیماری GERD یا مکانیزم‌های ناشناخته، علائم سوءهاضمه را ایجاد کنند.

مدیریت سوءهاضمه ناشی از دارو

مدیریت سوءهاضمه ناشی از دارو شامل قطع مصرف دارو، ارزیابی بیماری‌های زمینه‌ای و کنترل علائم است.