بیماری های مشابه

سندرم دیسترس تنفسی حاد (Acute Respiratory Distress Syndrome یا ARDS) یک وضعیت التهابی خطرناک در ریه‌ها است. این سندرم با نشانه‌های بارز نارسایی تنفسی حاد هیپوکسیک (acute hypoxic respiratory failure) شناخته می‌شود که شامل تنگی نفس (dyspnea)، تنفس سریع (tachypnea)، تندتپشی (tachycardia)، سردرگمی (confusion)، تعریق شدید (diaphoresis)، کبودی (cyanosis) و شنیده شدن کراکل‌های ریوی در معاینه و رادیوگرافی قفسه سینه با نفوذهای دوطرفه و تکه‌ای در ریه‌ها است که ناشی از علل قلبی یا اضافه‌حجم نیست. این وضعیت معمولاً پس از مواجهه با یک عامل استرس‌زا بالینی یا در عرض یک هفته پس از آن مشاهده می‌شود.

بخشی از خانواده پنومونی‌های بینابینی ایدیوپاتیک (idiopathic interstitial pneumonias) است، اما فاقد ویژگی‌های هیستوپاتولوژیک خاص برای طبقه‌بندی دقیق بیماری می‌باشد. بیماران معمولاً با توسعه تدریجی تنگی‌نفس (dyspnea) و سرفه (cough) مراجعه می‌کنند. علائم دیگری مانند پدیده رینود (Raynaud phenomenon)، خشکی دهان یا چشم، یا بثورات و تغییرات پوستی ممکن است به یک بیماری زمینه‌ای بافت همبند (collagen-vascular disease) اشاره کند. معاینه فیزیکی معمولاً شکاف‌های ریوی بی‌بازال (bibasilar crackles) را نشان می‌دهد.

نارسایی حاد قلبی جبران‌ناپذیر (ADHF) در بیمار در وضعیت بحرانی:

ادم ریوی به تجمع مایع در فضای بینابینی (Interstitial Space) که به آلوئول‌ها گسترش می‌یابد، اطلاق می‌شود. این تجمع مایع می‌تواند عملکرد اکسیژناسیون و تهویه (Ventilation) را مختل کند.

پیش‌تر با عنوان نوع ایدیوپاتیک برونکوپنومونی انسدادی سازمان‌دهنده (BOOP) شناخته می‌شد، پنومونی سازمان‌دهنده کریپتوژنیک (COP) یک بیماری منتشر ریوی بینابینی است که بر برونشیول‌های انتهایی و تنفسی و مجاری و دیواره‌های آلوئولی تأثیر می‌گذارد. این بیماری معمولاً در بیماران ۵۰ تا ۶۰ ساله ظاهر می‌شود و به‌طور مساوی در مردان و زنان رخ می‌دهد و اغلب با علائمی شبیه آنفولانزا آغاز می‌گردد.

ذات‌الریه ائوزینوفیلیک حاد (Acute eosinophilic pneumonia) یک بیماری تب‌دار حاد است که در افرادی که قبلاً سالم بوده‌اند، مشاهده می‌شود. این بیماری با نفوذ ائوزینوفیل‌ها به پارانشیم ریه مشخص می‌شود. این وضعیت را می‌توان به اختلالات ائوزینوفیلی اولیه (ذاتی) و ثانویه (خارجی) تقسیم کرد.

آلوئولیت آلرژیک خارجی (Extrinsic allergic alveolitis)، که با نام‌های پنومونیت حساسیتی (hypersensitivity pneumonitis)، ریه کشاورزان (farmer's lung)، ریه پرنده‌داران (bird fancier's lung)، و ریه پرورش‌دهندگان کبوتر (pigeon breeder's lung) نیز شناخته می‌شود، التهاب پارانشیم ریه ناشی از واکنش حساسیتی به آنتی‌ژن‌ها است. پاتوژنز این بیماری به ترکیبی از واکنش‌های حساسیتی نوع III و نوع IV نسبت داده می‌شود. بنابراین، بررسی دقیق تاریخچه مواجهه شغلی یا خانگی (مانند مواجهه با حیوانات خانگی، به‌ویژه پرندگان، پر/خز، آسیب آبی به فضای زندگی، استفاده از وان‌های آب داغ/سونا، استفاده از تهویه مطبوع، فلزکاری، دست‌کاری علوفه، رنگ‌پاشی) نخستین گام در ارزیابی است. شیوع سالانه این بیماری بین ۱.۷ تا ۲.۷ در هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر است و در بیماران بالای ۶۵ سال شیوع بیشتری دارد.

آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis یا RA) یک بیماری سیستمیک است که در حدود ۱٪ از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی رخ دهد، اما اوج شروع آن در سنین ۵۰ تا ۷۵ سالگی است و در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است. RA می‌تواند در کودکان نیز رخ دهد (همچنین به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis) مراجعه کنید). علت RA ناشناخته است، اما ژن‌های متعدد و عوامل محیطی در خطر ژنتیکی آن نقش دارند. سیگار کشیدن یک عامل خطر مهم است.

درماتومیوزیت (Dermatomyositis) یک بیماری خودایمنی بافت همبند چند سیستمی است که اغلب با میوپاتی التهابی پروگزیمال اکستانسور متقارن، بثورات پوستی بنفش رنگ و آنتی‌بادی‌های خودی بیماری‌زا در گردش خون شناخته می‌شود. درماتومیوزیت دارای بروز دوگانه است، به طوری که فرم بالغین آن بیشتر در افراد 45 تا 60 ساله و فرم جوانان در کودکان 10 تا 15 ساله دیده می‌شود. نسبت بروز در بالغین به صورت 2 به 1 به نفع زنان است.

پلی‌میوزیت (Polymyositis) یک میوپاتی التهابی با منشأ ناشناخته (idiopathic) است. این بیماری با ضعف متقارن و نزدیک عضلات (proximal muscle weakness) و افزایش آنزیم‌های عضلات اسکلتی مشخص می‌شود. پلی‌میوزیت اغلب در دهه چهارم تا پنجم زندگی شروع می‌شود و به ندرت در بیماران زیر ۲۰ سال رخ می‌دهد، و حدود ۶۵ درصد بیماران را زنان تشکیل می‌دهند. پلی‌میوزیت بیماری نادری است و تخمین زده می‌شود که شیوع آن حدود ۱ در ۱۰۰,۰۰۰ باشد. این خلاصه به پلی‌میوزیت در بزرگسالان می‌پردازد.

این خلاصه به بررسی اسکلرودرمی در بزرگسالان می‌پردازد. اسکلرودرمی در کودکان به‌صورت جداگانه مطرح می‌شود.

پنومونیت ناشی از پرتو به التهاب ریه‌ها پس از پرتو‌درمانی برای بدخیمی‌ها در آن ناحیه اطلاق می‌شود. خطر ابتلا به این عارضه با میزان پرتوی استفاده شده، اندازه بخشی از ریه(ها) که تحت درمان قرار گرفته‌اند، و همچنین مصرف همزمان داروهای شیمی‌درمانی نظیر بلیومایسین (bleomycin)، سیکلوفسفامید (cyclophosphamide)، و کارموستین (carmustine) افزایش می‌یابد. علائم شایع شامل سرفه، تنگی نفس (dyspnea)، تب و درد قفسه سینه می‌باشد. درمان این عارضه شامل استفاده از گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) است.