سندرم دیسترس تنفسی حاد (Acute Respiratory Distress Syndrome یا ARDS) یک وضعیت التهابی خطرناک در ریه‌ها است. این سندرم با نشانه‌های بارز نارسایی تنفسی حاد هیپوکسیک (acute hypoxic respiratory failure) شناخته می‌شود که شامل تنگی نفس (dyspnea)، تنفس سریع (tachypnea)، تندتپشی (tachycardia)، سردرگمی (confusion)، تعریق شدید (diaphoresis)، کبودی (cyanosis) و شنیده شدن کراکل‌های ریوی در معاینه و رادیوگرافی قفسه سینه با نفوذهای دوطرفه و تکه‌ای در ریه‌ها است که ناشی از علل قلبی یا اضافه‌حجم نیست. این وضعیت معمولاً پس از مواجهه با یک عامل استرس‌زا بالینی یا در عرض یک هفته پس از آن مشاهده می‌شود.

ویژگی‌های بالینی ARDS

به لحاظ بالینی، ARDS با کاهش تطابق‌پذیری ریه‌ها ("ریه‌های سفت") مشخص می‌شود. در سطح میکروسکوپی، این وضعیت شامل ادم آلوئولی به دلیل افزایش نفوذپذیری از تخریب غشایی ("مویرگ‌های نشت‌کننده") و نیز نفوذ نوتروفیل‌ها است که می‌تواند به فعال‌سازی پاسخ التهابی موضعی منجر شود. هنگامی که آلوئول‌ها آسیب می‌بینند، شروع به فروریختن می‌کنند که منجر به آتلکتازی و کاهش استخدام ریه می‌شود. اگرچه تهویه مکانیکی اصلی‌ترین روش درمان است، اما انجام آن می‌تواند چالش‌برانگیز باشد و باید با دقت و در محدوده پارامترهای خاصی انجام شود، زیرا باز شدن و فروریختن مکرر آلوئول‌ها می‌تواند به آسیب مکانیکی معروف به آتلکتروما (atelectrauma) و فشارهای میانگین بالای راه هوایی یا حجم‌های جاری اضافی در شرایط کاهش تطابق‌پذیری ریه منجر به باروتروما / ولوتروما آلوئولی (barotrauma / volutrauma) شود.

تعریف برلین ARDS

تعریف برلین ARDS در سال ۲۰۱۲ منتشر شد و معیارهای خاصی را برای تشخیص مشخص کرد.

موضوعات مرتبط

• سندرم دیسترس تنفسی در نوزادان
• نارسایی تنفسی (respiratory failure)