ذات‌الریه ائوزینوفیلیک حاد

ذات‌الریه ائوزینوفیلیک حاد (Acute eosinophilic pneumonia) یک بیماری تب‌دار حاد است که در افرادی که قبلاً سالم بوده‌اند، مشاهده می‌شود. این بیماری با نفوذ ائوزینوفیل‌ها به پارانشیم ریه مشخص می‌شود. این وضعیت را می‌توان به اختلالات ائوزینوفیلی اولیه (ذاتی) و ثانویه (خارجی) تقسیم کرد.

شکل اولیه (ذاتی) به‌طور کلاسیک ایدیوپاتیک است، اما فرض بر این است که واکنش پس از استنشاق یک آلرژن یا محرک ایجاد می‌شود. این حالت اغلب در زمان شروع یا ازسرگیری سیگار کشیدن رخ می‌دهد و با استنشاق شدید دود و استنشاق شن و گرد و غبار مشاهده شده است. این بیماری می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما بیشترین شیوع آن بین سنین ۲۰ تا ۴۰ سال است و مردان دو برابر بیشتر از زنان تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

شکل ثانویه (خارجی) می‌تواند نتیجه واکنش ایمنی به عفونت‌های انگلی یا قارچی یا واکنش نامطلوب به مصرف داروهای درمانی یا غیرقانونی باشد.

ذات‌الریه ائوزینوفیلیک حاد به‌طور بالینی با توسعه سریع نارسایی تنفسی هیپوکسمیک همراه است که اغلب در زمان ارائه مشاهده می‌شود و معمولاً به تهویه مکانیکی نیاز دارد. بیماران با علائمی با مدت زمان کمتر از چهار هفته مراجعه می‌کنند، که شامل سرفه غیرمولد، تنگی نفس پیش‌رونده، تب و گاهی اوقات ضعف و درد پلوریتیک است. ائوزینوفیلی محیطی در شکل ایدیوپاتیک در زمان ارائه نادر است اما ممکن است در مراحل بعدی بیماری ایجاد شود. در شکل ایدیوپاتیک، درگیری چندسیستمی وجود ندارد.

یافته‌های رادیولوژیک متغیر و غیراختصاصی هستند. در عکس‌برداری از قفسه سینه و توموگرافی کامپیوتری با وضوح بالا (HRCT)، اغلب کدورت‌های شیشه مات و شبکه‌ای مشاهده می‌شود، همچنین ممکن است افیوژن‌های پلورال دوطرفه کوچک دیده شود.

اگر ذات‌الریه ائوزینوفیلیک حاد ناشی از دارو در نظر گرفته شود، باید عامل مسبب قطع شود. اگر علت عفونی مشکوک باشد، باید مورد بررسی و درمان قرار گیرد و مشارکت متخصص بیماری‌های عفونی توصیه می‌شود.

بیماران با شکل ایدیوپاتیک ذات‌الریه ائوزینوفیلیک حاد اغلب به گلوکوکورتیکوئیدها پاسخ سریعی نشان می‌دهند. افیوژن‌های پلورال ممکن است کندتر از کدورت‌های پارانشیمال برطرف شوند.