پلی‌میوزیت (Polymyositis) یک میوپاتی التهابی با منشأ ناشناخته (idiopathic) است. این بیماری با ضعف متقارن و نزدیک عضلات (proximal muscle weakness) و افزایش آنزیم‌های عضلات اسکلتی مشخص می‌شود. پلی‌میوزیت اغلب در دهه چهارم تا پنجم زندگی شروع می‌شود و به ندرت در بیماران زیر ۲۰ سال رخ می‌دهد، و حدود ۶۵ درصد بیماران را زنان تشکیل می‌دهند. پلی‌میوزیت بیماری نادری است و تخمین زده می‌شود که شیوع آن حدود ۱ در ۱۰۰,۰۰۰ باشد. این خلاصه به پلی‌میوزیت در بزرگسالان می‌پردازد.
ضعف عضلانی
ضعف عضلانی، که معمولاً نزدیک و متقارن است، شایع‌ترین ویژگی پلی‌میوزیت است و در بیش از ۹۰ درصد بیماران دیده می‌شود. شروع ضعف عضلانی ناشی از پلی‌میوزیت معمولاً تحت‌حاد است و بیماران گزارش می‌دهند که علائم در طی چند ماه توسعه می‌یابد. مشکلات رایج شامل دشواری پیش‌رونده در بلند کردن، زانو زدن، استفاده از پله‌ها و بالا بردن دست‌ها است. سایر علائم غیر اختصاصی شامل خستگی، کاهش وزن، میالژی (myalgia)، آرترالژی (arthralgia)، سوء هاضمه (dyspepsia)، و دیسفاژی (dysphagia) می‌باشد.
تظاهرات در سیستم‌های مختلف
پلی‌میوزیت می‌تواند در سیستم‌های مختلف بدنی تظاهر یابد. علاوه بر ضعف مشخص عضلات اسکلتی، بسیاری از بیماران به بیماری ریه بینابینی (interstitial lung disease)، دیسفاژی (به دلیل درگیری عضلات اسکلتی که یک‌سوم بالایی مری را تشکیل می‌دهند)، و پلی‌آرتریت (polyarthritis) مبتلا می‌شوند. بیماران ممکن است میوکاردیت (myocarditis) نیز داشته باشند. تشخیص علائم مرتبط با پلی‌میوزیت از آن‌هایی که با سندرم هم‌پوشانی بیماری خودایمنی همراه هستند، می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.
پیش‌آگهی و خطرات
هیچ درمانی برای پلی‌میوزیت وجود ندارد و سیر بالینی بیماران می‌تواند به شدت متفاوت باشد. بیماران مبتلا به پلی‌میوزیت در معرض افزایش خطر ابتلا به انفارکتوس میوکارد (myocardial infarction) و سکته مغزی ایسکمیک (ischemic stroke) هستند.
موارد نادر پلی‌میوزیت جوانان
موارد نادری از پلی‌میوزیت در جوانان نیز گزارش شده است.