بیماری های مشابه

هپاتیت الکلی (Alcoholic Hepatitis) سندرمی است که با آسیب التهابی پیشرونده کبد مرتبط با مصرف طولانی‌مدت و زیاد اتانول همراه است و ممکن است به فیبروز کبدی (Liver Fibrosis) و سیروز (Cirrhosis) منجر شود. هپاتیت الکلی حاد به معنای بروز ناگهانی آسیب سلول‌های کبدی و در برخی موارد، نقص در عملکرد سنتزی کبد است. ترک مصرف الکل پایه اصلی درمان است و می‌تواند به بهبود کامل کبد منجر شود. در برخی موارد، میزان آسیب کبدی شدید است و کورتیکواستروئیدها (Corticosteroids) می‌توانند ارزش درمانی داشته باشند، هرچند برخی بیماران به ارزیابی برای پیوند کبد نیاز خواهند داشت.

هپاتیت B یک عفونت کبدی است که توسط ویروس هپاتیت B (HBV) ایجاد می‌شود. HBV می‌تواند باعث هپاتیت حاد یا مزمن شود و از طریق انتقال پری‌ناتال و همچنین تماس پوست‌پوشی یا مخاطی با مایعات بدن آلوده منتقل می‌شود. افرادی که در مقایسه با جمعیت عمومی در معرض خطر بیشتری قرار دارند شامل کسانی هستند که شرکای جنسی متعدد دارند، کسانی که با یک شریک آلوده بدون محافظت رابطه جنسی برقرار می‌کنند، مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، افرادی با سابقه عفونت‌های مقاربتی (STIs) و مصرف‌کنندگان مواد مخدر تزریقی. انتقال عمودی یا افقی روش غالب انتقال در برخی از نقاط جهان، به ویژه جنوب شرق آسیا و چین است. تماس جنسی و استفاده از مواد مخدر تزریقی مسئول بیشتر عفونت‌ها در آمریکای شمالی و اروپای غربی هستند.

هپاتیت C یک عفونت کبدی است که توسط ویروس هپاتیت C (HCV)، یک ویروس RNA مرتبط با فلاوی‌ویروس‌ها، ایجاد می‌شود. هفت ژنوتیپ از این ویروس شناسایی شده‌اند که در درمان اهمیت دارند. HCV می‌تواند باعث هپاتیت حاد یا مزمن شود و به ندرت هپاتیت برق‌آسا (fulminant hepatitis) را ایجاد کند. این ویروس از طریق تماس پوست‌خراش (percutaneous) یا مخاطی با مایعات بدنی عفونی منتقل می‌شود. استفاده از مواد مخدر تزریقی اصلی‌ترین روش انتقال در کشورهای توسعه‌یافته است. آسیب‌های ناشی از سوزن، خالکوبی، سوراخ کردن بدن و ختنه آیینی از عوامل خطر کمتر محسوب می‌شوند. انتقال جنسی و انتقال از مادر به فرزند گزارش شده‌اند، اما به نظر می‌رسد که کمتر از انتقال از راه خون (parenteral transmission) شایع باشند. انتقال از طریق انتقال خون زمانی علت اصلی انتقال HCV بود، اما از زمانی که غربالگری خون برای HCV در سال ۱۹۹۲ در دسترس قرار گرفت، این روش انتقال بسیار نادر شده است.

کلانژیت صفراوی اولیه (PBC)، که قبلاً به عنوان سیروز صفراوی اولیه شناخته می‌شد، یک بیماری مزمن کبدی است که با آسیب پیشرونده مجاری صفراوی داخل لوبولی توسط التهاب مزمن مشخص می‌شود و در نهایت به سیروز و بیماری کبدی مرحله پایانی منجر می‌شود.

بیماری اسکلروزان اولیه صفراوی (Primary Sclerosing Cholangitis - PSC) یک بیماری مزمن کبدی است که با التهاب و ایجاد زخم در مجاری صفراوی تعریف می‌شود. PSC می‌تواند سیر بالینی بسیار متغیری داشته باشد. برخی بیماران ممکن است دچار آسیب کبدی شدید و پیشرونده شوند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به مدت چندین دهه به صورت خفیف به بیماری مبتلا باشند. علاوه بر سیروز، بیماران مبتلا به PSC در معرض خطر بالایی برای ابتلا به عفونت‌های مجاری صفراوی و تومورهای مجرای صفراوی یا کبد قرار دارند.

هپاتوتوکسیسیتی (Hepatotoxicity) می‌تواند نتیجه مصرف هر نوع دارویی باشد، از جمله عوامل دارویی، داروهای مکمل و جایگزین (CAMs)، و سموم صنعتی. آسیب کبدی ناشی از دارو (Drug-induced hepatotoxicity) به آسیب کبدی ناشی از مصرف دارو اشاره دارد. بیماران ممکن است با طیف وسیعی از علائم مواجه شوند؛ بسیاری بدون علامت هستند، در حالی که برخی دچار عوارض نارسایی حاد کبد می‌شوند. آسیب کبدی ناشی از دارو می‌تواند به آسیب هپاتوسلولار (Hepatocellular injury) منجر شود که عمدتاً با افزایش ترانس‌آمینازها مشخص می‌شود، آسیب کوله‌استاتیک (Cholestatic injury) که با افزایش آلکالین فسفاتاز و بیلی‌روبین کل/مستقیم همراه است، یا الگوی مختلط. این تعیین معمولاً بر اساس ناهنجاری‌های آزمایشگاهی انجام می‌شود. هر نوع الگوی آسیبی می‌تواند به نارسایی کبدی منجر شود که با اختلال در عملکرد سنتزی کبد (Thrombocytopenia, Coagulopathy) مشخص می‌شود.

سرطان کبد به بدخیمی‌ای اطلاق می‌شود که به‌طور اولیه درون کبد بروز می‌کند. انواع مختلفی از سرطان کبد وجود دارند. کارسینوم هپاتوسلولار (Hepatocellular carcinoma) که تقریباً ۷۵٪ از سرطان‌های اولیه کبد را تشکیل می‌دهد، ناشی از تبدیل بدخیم در هپاتوسیت‌ها است. این نوع سرطان بیشتر در بیماران مبتلا به سیروز از هر علتی (مانند هپاتیت ویروسی مزمن، بیماری کبدی ناشی از الکل، استئاتوهپاتیت غیرالکلی) مشاهده می‌شود. کلانژیوکارسینوم (Cholangiocarcinoma) دومین سرطان اولیه شایع کبد است که حدود ۱۰٪ تا ۲۰٪ از موارد را تشکیل می‌دهد و منشأ آن مجاری صفراوی است.

هموکروماتوز ارثی (HH) یک اختلال ژنتیکی ناشی از تجمع بیش از حد آهن است. در شکل کلاسیک این بیماری، جهش C282Y در ژن HFE باعث افزایش نامناسب جذب آهن از دوازدهه (duodenum) می‌شود. دیگر اشکال HH شامل جهش‌هایی در مولکول‌های مختلفی است که هموستاز آهن را تنظیم می‌کنند. اگرچه معمولاً این بیماری به صورت اتوزومال مغلوب (autosomal recessive) است، اما یک شکل اتوزومال غالب (autosomal dominant) آن به دلیل جهش در ژن فروپورتین (ferroportin) ایجاد می‌شود.

بیماری ویلسون، که با نام دژنراسیون هپاتولنتیکولار (hepatolenticular degeneration) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال نادر ارثی با الگوی اتوزومال مغلوب است که ناشی از جهش در ژن ATP7B می‌باشد. این بیماری با تجمع مس در بافت‌ها، به ویژه در مغز، کبد، کلیه‌ها و قرنیه‌ها مشخص می‌شود. بیماران معمولاً در دهه اول یا دوم زندگی علائم را نشان می‌دهند. در صورت عدم درمان، بیماری ویلسون منجر به نارسایی کبد، اختلالات سیستم عصبی مرکزی (CNS) شامل مشکلات نورولوژیک و روانی، و در نهایت مرگ خواهد شد. بیشتر بیماران با اختلالات سیستم عصبی مرکزی (مانند مشکلات حرکتی یا گفتاری) یا نارسایی کبدی (مانند آسیت، کم‌خونی و غیره) به پزشک مراجعه می‌کنند. رسوبات قرنیه‌ای به عنوان حلقه‌های کیسر-فلایشر (Kayser-Fleischer rings) شناخته می‌شوند. این حلقه‌ها تمایل دارند ابتدا در قسمت بالای قرنیه شکل گرفته و به تدریج به سمت پایین گسترش یابند. رنگ این حلقه‌ها می‌تواند از سبز تا قهوه‌ای طلایی متغیر باشد. با درمان و مدیریت صحیح، این حلقه‌ها به تدریج حل خواهند شد.

کمبود آلفا-۱ آنتی‌تریپسین یک اختلال ارثی است که با سطوح پایین یا فعالیت کاهش‌یافته پروتئین آلفا-۱ آنتی‌تریپسین (AAT) شناخته می‌شود.

نارسایی احتقانی کبد (Congestive hepatopathy) به معنای اختلال عملکرد کبد ناشی از اختلالات گردش خون، به ویژه نارسایی قلب راست (right-sided heart failure) است که شامل احتقان مزمن کبد و در نهایت منجر به فیبروز می‌شود. در مراحل پیشرفته‌تر، این وضعیت اغلب به عنوان "سیروز قلبی" (cardiac cirrhosis) نامیده می‌شود، اگرچه همیشه تعریف دقیق سیروز را برآورده نمی‌کند. با این حال، افراد مبتلا به بیماری پیشرفته ممکن است علائمی از کبد داشته باشند که از بیماری مزمن کبدی یا سیروز قابل تشخیص نباشد.

فاسیولیازیس یک بیماری انگلی است که توسط کرم کبدی فاسیولا هپاتیکا (Fasciola hepatica) یا فاسیولا ژیگانیتیکا (Fasciola gigantica) ایجاد می‌شود. این بیماری در بیش از ۵۱ کشور از جمله کشورهای اروپا، آفریقا، آسیا، آمریکا و اقیانوسیه شایع است و بیش از ۱۷ میلیون نفر در سراسر جهان به آن مبتلا هستند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) فاسیولیازیس را به عنوان یک بیماری مهم انگلی انسانی شناسایی کرده است.

بیماری اُپیستُورخیازیس (Opisthorchiasis) یک بیماری زئونوتیک است که توسط دو گونه از فلوک‌های کبدی (liver flukes) ایجاد می‌شود: اُپیستُورخیس ویورینی (Opisthorchis viverrini) که در ویتنام، تایلند، لائوس و کامبوج یافت می‌شود و اُپیستُورخیس فِلینئوس (Opisthorchis felineus) که در ایتالیا، آلمان، بلاروس، روسیه، قزاقستان و اوکراین یافت می‌شود.