هپاتیت الکلی (Alcoholic Hepatitis) سندرمی است که با آسیب التهابی پیشرونده کبد مرتبط با مصرف طولانی‌مدت و زیاد اتانول همراه است و ممکن است به فیبروز کبدی (Liver Fibrosis) و سیروز (Cirrhosis) منجر شود. هپاتیت الکلی حاد به معنای بروز ناگهانی آسیب سلول‌های کبدی و در برخی موارد، نقص در عملکرد سنتزی کبد است. ترک مصرف الکل پایه اصلی درمان است و می‌تواند به بهبود کامل کبد منجر شود. در برخی موارد، میزان آسیب کبدی شدید است و کورتیکواستروئیدها (Corticosteroids) می‌توانند ارزش درمانی داشته باشند، هرچند برخی بیماران به ارزیابی برای پیوند کبد نیاز خواهند داشت.

اپیدمیولوژی و عوامل خطر

هپاتیت الکلی حاد تقریباً به‌طور انحصاری در بیمارانی با اختلال مصرف الکل (Alcohol Use Disorder) دیده می‌شود، چه بیمارانی که به‌طور مزمن الکل مصرف می‌کنند و چه بیمارانی که به‌صورت ناگهانی و زیاد (Binge Drinking) الکل می‌نوشند. شیوع این بیماری در افراد ۲۰ تا ۶۰ ساله که مصرف الکل در آنها بیشتر است، افزایش می‌یابد.

علائم و نشانه‌ها

برخی بیماران مبتلا به هپاتیت الکلی بدون علامت هستند و بیمارانی که مراجعه می‌کنند معمولاً علائم غیر اختصاصی مانند بی‌حالی، تهوع، زردی (Jaundice) و تب خفیف دارند. علاوه بر این، بیماران ممکن است با عوارض نقص عملکرد کبد و نارسایی حاد کبدی مانند گیجی و بی‌حالی ناشی از انسفالوپاتی کبدی (Hepatic Encephalopathy)، واریس‌های خونریزی‌دهنده یا آسیت (Ascites) مواجه شوند.

معاینه فیزیکی و یافته‌های بالینی

معاینه فیزیکی معمولاً تب، تاکی‌کاردی، تاکی‌پنه، هپاتومگالی حساس، زردی، آسیت و انسفالوپاتی کبدی را نشان می‌دهد. سوءتغذیه اغلب وجود دارد. آسیب حاد کلیوی (Acute Kidney Injury) نیز به‌طور مکرر رخ می‌دهد و تا یک‌سوم موارد شدید را شامل می‌شود.