بیماری های مشابه

ذات‌الریه ویروسی (Viral pneumonia) به معنای التهاب پارانشیم ریه به دلیل عفونت ویروسی دستگاه تنفسی تحتانی است که معمولاً توسط ویروس‌های آنفلوانزا (influenza virus)، پاراآنفلوانزا (parainfluenza virus)، ویروس سن‌سیشیال تنفسی (respiratory syncytial virus)، آدنوویروس (adenovirus)، یا متاپنوویروس (metapneumovirus) ایجاد می‌شود. پاتوفیزیولوژی دقیق این بیماری به نوع عامل بیماری‌زا وابسته است، اما اختلال در عملکرد طبیعی سلول‌های اپیتلیال و از دست دادن پاکسازی موکوسیلیاری (mucociliary clearance) شایع است.

استرپتوکوکوس پنومونیه (Streptococcus pneumoniae)، یک دیپلوی کوکسی هوازی گرم مثبت و دارای کپسول است که شایع‌ترین عامل پنومونی اکتسابی از جامعه (community-acquired pneumonia) در بزرگسالان می‌باشد. نود سروتیپ مختلف بر اساس تفاوت‌های آنتی‌ژنی در پلی‌ساکاریدهای کپسولی آن‌ها شناسایی شده‌اند.

در سراسر جهان محسوب می‌شود. این بیماری با انسداد مزمن جریان هوا که به طور کامل برگشت‌پذیر نیست، شناخته می‌شود و معمولاً به دلیل پاسخ التهابی غیرطبیعی در ریه‌ها به‌تدریج پیشرفت می‌کند.

برونشیت حاد یک وضعیت شایع در عمل بالینی است که با سرفه‌ای که حداقل ۵ روز طول می‌کشد، مشخص می‌شود. علائم ناشی از تورم و التهاب دستگاه تنفسی تحتانی بوده و اغلب با عفونت ویروسی یا عفونت دستگاه تنفسی فوقانی مرتبط است. سرفه ممکن است خشک یا همراه با خلط باشد و علائم دیگری مانند گرفتگی بینی، حساسیت دیواره قفسه سینه، گلودرد، خس‌خس سینه و به‌ندرت تب نیز ممکن است وجود داشته باشد. علائم ممکن است تا ۳ هفته ادامه داشته باشند. بروز این بیماری در فصول سرد بیشتر است. در حدود ۱٪ موارد، برونشیت حاد ممکن است با بوردتلا پرتوسیس (سیاه سرفه) مرتبط باشد. سایر علل باکتریایی نادر شامل کلامیدوفیلا پنومونیه و مایکوپلاسما پنومونیه هستند.

آسیب حاد کلیوی (Acute kidney injury - AKI) به کاهش ناگهانی عملکرد کلیه در طی ۴۸ ساعت اطلاق می‌شود. اگرچه تعاریف مختلفی وجود دارد، یک معیار پرکاربرد افزایش کراتینین سرم (Cr) به میزان ≥ ۰.۳ میلی‌گرم در دسی‌لیتر طی ۴۸ ساعت یا افزایش کراتینین سرم به ≥ ۱.۵ برابر مقدار پایه (که فرض یا مشخص شده در طی ۷ روز گذشته اتفاق افتاده است) یا کاهش حجم ادرار به < ۰.۵ میلی‌لیتر به ازای کیلوگرم وزن بدن در ساعت برای ۶ ساعت می‌باشد.

سندرم دیسترس تنفسی حاد (Acute Respiratory Distress Syndrome یا ARDS) یک وضعیت التهابی خطرناک در ریه‌ها است. این سندرم با نشانه‌های بارز نارسایی تنفسی حاد هیپوکسیک (acute hypoxic respiratory failure) شناخته می‌شود که شامل تنگی نفس (dyspnea)، تنفس سریع (tachypnea)، تندتپشی (tachycardia)، سردرگمی (confusion)، تعریق شدید (diaphoresis)، کبودی (cyanosis) و شنیده شدن کراکل‌های ریوی در معاینه و رادیوگرافی قفسه سینه با نفوذهای دوطرفه و تکه‌ای در ریه‌ها است که ناشی از علل قلبی یا اضافه‌حجم نیست. این وضعیت معمولاً پس از مواجهه با یک عامل استرس‌زا بالینی یا در عرض یک هفته پس از آن مشاهده می‌شود.

نارسایی احتقانی کبد (Congestive hepatopathy) به معنای اختلال عملکرد کبد ناشی از اختلالات گردش خون، به ویژه نارسایی قلب راست (right-sided heart failure) است که شامل احتقان مزمن کبد و در نهایت منجر به فیبروز می‌شود. در مراحل پیشرفته‌تر، این وضعیت اغلب به عنوان "سیروز قلبی" (cardiac cirrhosis) نامیده می‌شود، اگرچه همیشه تعریف دقیق سیروز را برآورده نمی‌کند. با این حال، افراد مبتلا به بیماری پیشرفته ممکن است علائمی از کبد داشته باشند که از بیماری مزمن کبدی یا سیروز قابل تشخیص نباشد.

فیبروز ریوی (Pulmonary fibrosis) یک بیماری مزمن، پیشرونده و غیرقابل برگشت فیبروپرولیفراتیو (غیر نئوپلاستیک) ریه‌ها است و شایع‌ترین علت پنومونی بینابینی (interstitial pneumonia) به شمار می‌آید. این وضعیت با تشکیل بافت اسکار در ریه‌ها مشخص می‌شود. فیبروز ریوی به‌طور معمول ایدیوپاتیک (idiopathic) است، اما در برخی موارد، به صورت ثانویه به سایر اختلالات مانند فیبروز ریوی خانوادگی (familial pulmonary fibrosis)، سندرم هرمانسکی-پودلاک (Hermansky-Pudlak syndrome) و سندرم‌های تلومر کوتاه (short telomere syndromes) رخ می‌دهد.

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

آمبولی ریوی (PE) لخته خونی است که معمولاً از ترومبوزهای سیستم وریدی عمقی (deep venous system) در پاها منشأ می‌گیرد و به ریه‌ها منتقل می‌شود. سایر منابع می‌توانند شامل وریدهای عمقی لگنی، وریدهای رکتال، ورید اجوف تحتانی (inferior vena cava)، قلب راست، و وریدهای آگزیلاری باشند. تقریباً 10٪ از موارد مرگبار هستند.

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

کاردیومیوپاتی‌های متسع (Dilated Cardiomyopathies یا DCM) مجموعه‌ای از اختلالات عضله قلب هستند که با گشاد شدن بطن‌های چپ و راست و کاهش قابلیت انقباض عضله قلب مشخص می‌شوند. شیوع این بیماری حدود ۳۶ مورد در هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر برآورد می‌شود. DCM معمولاً در سنین ۳۰ تا ۶۰ سالگی بروز می‌کند. آفریقایی-آمریکایی‌ها تقریباً سه برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به DCM هستند.

کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک (Hypertrophic cardiomyopathy یا HCM) یکی از شایع‌ترین بیماری‌های ژنتیکی قلب است. این بیماری به صورت اتوزومال غالب (autosomal dominant) به ارث می‌رسد و نفوذ (penetrance) و بروز (expression) متغیری دارد. شیوع آن ابتدا ۱ به ۵۰۰ تخمین زده می‌شد اما می‌تواند به اندازه ۱ به ۲۰۰ باشد.

وجود نقص (بازشدگی) در سپتوم بین‌بطنی (interventricular septum) معمولاً مادرزادی است، اما نقص‌های سپتوم بطنی (VSDs) ممکن است به‌عنوان یک عارضه انفارکتوس میوکارد (myocardial infarction) نیز رخ دهند. نقص‌های مادرزادی سپتوم بطنی اغلب با دیگر نقص‌های مادرزادی قلبی مانند نقص سپتوم دهلیزی (atrial septal defects)، مجرای شریانی باز (patent ductus arteriosus)، و قوس آئورت راست (right aortic arch) همراه هستند. اگر نقص کوچک باشد، ممکن است بدون علائم باشد، اما جابجایی خون از بطن چپ به بطن راست می‌تواند باعث نارسایی قلب راست شود که در صورت بزرگ بودن نقص، منجر به تنگی نفس پیشرونده، هیپوکسمی (hypoxemia) و سیانوز (cyanosis) می‌شود.

فشار خون ریوی یک بیماری پیچیده و چندوجهی است که یا ناشی از واسکولوپاتی اولیه شریان ریوی (primary pulmonary arterial vasculopathy) است یا به‌صورت ثانویه به دلیل بیماری‌های متابولیک، ترومبوتیک یا همودینامیک ایجاد می‌شود. این وضعیت با فشار میانگین شریان ریوی بیش از ۲۵ میلی‌متر جیوه در حالت استراحت که با کاتتریزاسیون قلب راست اندازه‌گیری می‌شود، مشخص می‌گردد. این بیماری به پنج گروه زیر تقسیم می‌شود: