کاردیومیوپاتی‌های متسع (Dilated Cardiomyopathies یا DCM) مجموعه‌ای از اختلالات عضله قلب هستند که با گشاد شدن بطن‌های چپ و راست و کاهش قابلیت انقباض عضله قلب مشخص می‌شوند. شیوع این بیماری حدود ۳۶ مورد در هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر برآورد می‌شود. DCM معمولاً در سنین ۳۰ تا ۶۰ سالگی بروز می‌کند. آفریقایی-آمریکایی‌ها تقریباً سه برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به DCM هستند.

علل و عوامل خطر

DCM ممکن است به دلایل ایسکمیک یا غیرایسکمیک بروز کند. علل غیرایسکمیک شامل بیماری‌های عضلانی ارثی، شیمی‌درمانی (مانند آنتراسایکلین‌ها)، اندوکرینوپاتی‌ها (مانند تیروتوکسیکوز، فئوکروموسیتوما)، بیماری‌های نفوذی (مانند آمیلوئیدوز)، اختلالات مصرف الکل و میوکاردیت ویروسی هستند. علل ژنتیکی شامل جهش در ژن‌های کدکننده پروتئین‌های سارکومر و اسکلت سلولی قلب می‌باشند. بسیاری از موارد ایدیوپاتیک (بدون علت مشخص) هستند.

نشانه‌ها و علائم

بیماران معمولاً با علائم نارسایی قلبی مانند تنگی نفس (Dyspnea)، ورم (Edema)، ارتوپنه (Orthopnea) و افزایش وزن مراجعه می‌کنند. معاینه فیزیکی ممکن است نشانه‌هایی از نارسایی حاد بطن چپ را نشان دهد، مانند صدای سوم قلب (S3 gallop)، سوفل سیستولیک ناشی از نارسایی دریچه میترال، افیوژن‌های پلورال، برجستگی ورید ژوگولار و/یا ورم محیطی.