بیماری های مشابه

اریتم ندوزوم (Erythema nodosum) شایع‌ترین نوع سپتال پانیکولیت (التهاب چربی زیرپوستی) است و ناشی از واکنش حساسیت تأخیری به محرک‌های مختلفی مانند عفونت‌های باکتریایی و ویروسی (معمولاً استرپتوکوک و ویروس اپشتین-بار [EBV] به ترتیب)، داروها، بدخیمی‌ها، بیماری التهابی روده (مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو)، عفونت‌های قارچی و بیماری‌های عروقی کلاژن است. با این حال، در 33٪ تا 50٪ موارد، هیچ ارتباطی یافت نمی‌شود. فهرست کاملی از علل در زیر آمده است.

واسکولیت ندولار (Nodular vasculitis) نوعی پانیکولیت لوبولار (lobular panniculitis) با علل متعدد است. این بیماری با ندول‌ها و/یا پلاک‌های دردناک اریتماتوز یا بنفش رنگ که معمولاً بر روی ساق پا ظاهر می‌شوند، تظاهر می‌کند. زخم و تخلیه ممکن است رخ دهد. ضایعات معمولاً با ایجاد اسکار بهبود می‌یابند و مستعد عود هستند. این بیماری بیشتر در زنان مشاهده می‌شود (۸۰٪-۹۰٪ از بیماران)، با اوج بروز در اوایل نوجوانی و حوالی یائسگی.

پانیکولیت پانکراس که به عنوان نکروز چربی زیرجلدی، پانیکولیت آنزیمی یا نکروز چربی پانکراس نیز شناخته می‌شود، یک عارضه نادر پوستی است که در ۲٪ تا ۳٪ از بیماران مبتلا به بیماری‌های پانکراس رخ می‌دهد.

کمبود آلفا-۱ آنتی‌تریپسین یک اختلال ارثی است که با سطوح پایین یا فعالیت کاهش‌یافته پروتئین آلفا-۱ آنتی‌تریپسین (AAT) شناخته می‌شود.

پانیکولیت لوپوس (Lupus panniculitis) نوعی از لوپوس اریتماتوز پوستی مزمن (chronic cutaneous lupus erythematosus) است که با ندول‌ها و پلاک‌های زیرجلدی سفت مشخص می‌شود. اگرچه ضایعات پانیکولیت لوپوس می‌توانند صورت، بازوهای فوقانی، تنه، باسن و پاها را درگیر کنند، اما در جمعیت کودکان تمایل بیشتری به درگیری صورت وجود دارد. مناطق درگیر معمولاً بدون علامت هستند و ممکن است تغییرات پوستی روی آنها وجود داشته باشد یا نداشته باشد. این ضایعات با گذشت زمان برطرف می‌شوند، اما منجر به آتروفی زیرجلدی می‌شوند که می‌تواند باعث تغییر شکل ظاهری شود.

لیپودرماتواسکلروز، که با نام‌های دیگری همچون پانیکولیت غشایی لیپو، پانیکولیت اسکلروزان، لیپواسکلروز وریدی و هیپودرمیت اسکلرودرمی‌فرم نیز شناخته می‌شود، التهاب چربی زیرجلدی است که معمولاً در اندام‌های تحتانی به علت نارسایی وریدی مزمن رخ می‌دهد. این بیماری به مراحل حاد، نیمه‌حاد و مزمن تقسیم می‌شود. لیپودرماتواسکلروز حاد (کمتر از یک ماه) به صورت پلاک موضعی، بسیار حساس، اریتماتوز و سفت ظاهر می‌شود، در حالی که در مراحل نیمه‌حاد (یک ماه تا یک سال) و مزمن (بیش از یک سال)، به صورت پلاک‌های غیرحساس، هیپرپیگمانته و اسکلروتیک که ممکن است شامل زخم‌های وریدی باشد، دیده می‌شود. لیپودرماتواسکلروز پیشرفته در ساق پا به شکل "بطری شامپاین وارونه" دیده می‌شود، به طوری که قسمت بالایی پا به دلیل ایستایی وریدی مزمن دچار ادم شده و بخش پایین‌تر پا به دلیل نکروز چربی (یا لیپودیستروفی) و زخم‌های مزمن، آتروفی و اسکلروتیک شده است.

لنفوم سلول T مشابه پانیکولیت زیرجلدی (Subcutaneous panniculitis-like T-cell lymphoma یا SPTCL) یک نوع نادر از لنفوم سلول T پوستی است که از نظر بالینی شبیه به پانیکولیت به نظر می‌رسد و از نظر میکروسکوپی با نفوذ سلول‌های T نئوپلاستیک در پانیکولیت لوبولی همراه است. این بیماری کمتر از 1% از کل موارد لنفوم‌های پوستی را تشکیل می‌دهد.

پلی‌آرتریت ندوزا (PAN) به واسکولیت نکروزان سیستمیک در شریان‌های با اندازه متوسط و گاهی کوچک اشاره دارد. علت دقیق آن ناشناخته است، اما احتمالاً شامل رسوب کمپلکس‌های ایمنی، آنتی‌بادی‌های خودایمنی، واسطه‌های التهابی و مولکول‌های چسبندگی می‌شود.

بیماری نکروبیوزیس لیپویدیکا (Necrobiosis lipoidica - NL) یک بیماری نادر و مزمن گرانولوماتوز است که با پلاک‌های آتروفیک (atrophic plaques) کم‌تحرک مشخص می‌شود و به‌طور معمول در اندام‌های تحتانی بروز می‌کند.

مورفیا یک وضعیت اسکلروز کننده موضعی در درم (dermis) و گاهی اوقات در زیرپوست (subcutis) است. در گذشته به عنوان اسکلرودرمی موضعی شناخته می‌شد، اما اصطلاح مورفیا ترجیح داده می‌شود زیرا مورفیا از اسکلرودرمی منتشر (diffuse scleroderma) متمایز است.

گرانولوما آنولار (Granuloma annulare) یک اختلال التهابی شایع پوستی با علت ناشناخته است که درم (dermis) یا بافت‌های زیرجلدی (subcutaneous tissues) را درگیر می‌کند. این بیماری در کودکان و بزرگسالان مشاهده می‌شود و میزان بروز آن در دهه سوم یا چهارم زندگی به اوج می‌رسد. این وضعیت در دختران بیشتر از پسران رخ می‌دهد.

ندول‌های روماتوئید (Rheumatoid nodules) به‌عنوان یکی از تظاهرات پوستی شایع در آرتریت روماتوئید (Rheumatoid Arthritis - RA) و آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (Juvenile Idiopathic Arthritis - JIA) محسوب می‌شوند. این ندول‌های مشخص در ۲۰ درصد از بیماران مبتلا به RA دیده می‌شوند و می‌توانند نشان‌دهنده شدت بیماری RA باشند. پاتوژنز ندول‌های روماتوئید هنوز به‌خوبی شناخته نشده است، اما احتمالاً آسیب عروقی و تروماهای خارجی به‌همراه تجمع کمپلکس‌های ایمنی منجر به تشکیل این ندول‌ها می‌شوند. ندول‌های روماتوئید ممکن است در ارگان‌های داخلی مانند عضله، قلب (از جمله بافت‌های پریکاردی و اندوکاردی) و ریه‌ها نیز ظاهر شوند. ندول‌های احشایی می‌توانند به‌صورت بالینی عفونت‌ها، بدخیمی‌ها یا سایر فرآیندهای خودایمنی/التهابی را تقلید کنند. ندول‌های روماتوئید ریوی ممکن است با حفره‌سازی همراه باشند. ندول‌های روماتوئید بزرگ در ریه می‌توانند منجر به پنوموتوراکس، افیوژن پلورال و هموپتیزی شوند.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

ترومبوفلبیت سطحی عودکننده یا مهاجر (که به نام‌های ترومبوفلبیتیس میگرانس یا ترومبوفلبیتیس مهاجر و سندرم تروسو نیز شناخته می‌شود) معمولاً به صورت اپیزودهای مکرر ترومبوفلبیتیس ظاهر می‌شود که به‌طور همزمان یا متوالی در مکان‌های مختلفی از بافت چربی زیرجلدی در ناحیه تنه و اندام‌های تحتانی رخ می‌دهد. از نظر بالینی، طناب‌ها یا ندول‌های دردناک و اریتماتوز مشاهده می‌شوند. از نظر پاتوژنتیک، ترومبوز محلی در رگ‌های خونی سطحی به دلیل حالت هایپرکواگولابل (hypercoagulable state) ایجاد می‌شود.

گزش یا نیش حشرات (بندپایان) بسیار شایع است. بیشتر واکنش ها خفیف هستند و ناشی از واکنش آلرژیک به حشره یا سموم تزریق شده با گزش یا نیش هستند. برخی از افراد واکنش های شدیدی به نیش های زیر نشان می دهند: زنبورها، هورنت (زنبور سرخ). زنبور های وحشی. این نیش ها ممکن است نیاز به کمک اضطراری داشته باشند. نیش اکثر حشرات مانند مورچه ها، پشه ها، مگس ها، عنکبوت ها، کنه ها چنین واکنش شدیدی ایجاد نمی کند. راه ها درمان نیش حشرات، راه های تشخیص نیش حشرات، راه های خودمراقبتی نیش حشرات