ندولهای روماتوئید در آرتریت روماتوئید و آرتریت ایدیوپاتیک جوانان
ندولهای روماتوئید (Rheumatoid nodules) بهعنوان یکی از تظاهرات پوستی شایع در آرتریت روماتوئید (Rheumatoid Arthritis - RA) و آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (Juvenile Idiopathic Arthritis - JIA) محسوب میشوند. این ندولهای مشخص در ۲۰ درصد از بیماران مبتلا به RA دیده میشوند و میتوانند نشاندهنده شدت بیماری RA باشند. پاتوژنز ندولهای روماتوئید هنوز بهخوبی شناخته نشده است، اما احتمالاً آسیب عروقی و تروماهای خارجی بههمراه تجمع کمپلکسهای ایمنی منجر به تشکیل این ندولها میشوند. ندولهای روماتوئید ممکن است در ارگانهای داخلی مانند عضله، قلب (از جمله بافتهای پریکاردی و اندوکاردی) و ریهها نیز ظاهر شوند. ندولهای احشایی میتوانند بهصورت بالینی عفونتها، بدخیمیها یا سایر فرآیندهای خودایمنی/التهابی را تقلید کنند. ندولهای روماتوئید ریوی ممکن است با حفرهسازی همراه باشند. ندولهای روماتوئید بزرگ در ریه میتوانند منجر به پنوموتوراکس، افیوژن پلورال و هموپتیزی شوند.
بیمارانی که ندولهای روماتوئید دارند معمولاً دارای تیتر بالایی از فاکتور روماتوئید (Rheumatoid factor) هستند. علاوه بر این، بیمارانی که به RA مبتلا هستند و فاکتور روماتوئید و آنتیبادیهای ضد سیترولین سیکلیک (Anti-cyclic citrullinated peptide - CCP) مثبت دارند، احتمال بیشتری برای توسعه ندولهای روماتوئید دارند. با این حال، بیماران با RA خفیف نیز ممکن است ندولهای روماتوئید داشته باشند، همانطور که بیمارانی که بدون درگیری مفصلی قابلتوجهی به بیماری روماتوئید مبتلا هستند، ممکن است این ندولها را نشان دهند. ندولها ممکن است چندین سال قبل از شروع آرتریت بالینی مهم نیز بروز کنند.
ندولهای روماتوئید ممکن است با گذشت زمان باقی بمانند، بزرگتر شوند یا بهطور خودبهخودی پسرفت کنند. ندولهایی که در نواحی تحت فشار یا تروما مانند ساکروم قرار دارند، تمایل بیشتری به زخم شدن دارند. عفونتهای ثانویه در ندولهای روماتوئید زخمی شده میتوانند به آرتریت سپتیک منجر شوند. عوارض اضافی ندولهای روماتوئید شامل درد، کاهش تحرک مفصل و نوروپاتی محیطی میباشند.
در پدیدهای که بهخوبی درک نشده است، بیمارانی که با متوترکسات (Methotrexate) و مهارکنندههای TNF-آلفا درمان میشوند، ممکن است با افزایش تعداد و اندازه ندولهای روماتوئید مواجه شوند.