بیماری های مشابه

زخم استاز که به عنوان زخم وریدی نیز شناخته می شود، یک زخم (زخمی که پوست از دست داده است) ناشی از تجمع مایع در پوست  است که به دلیل عملکرد ضعیف رگ به وجود آمده است و به آن نارسایی وریدی می گویند. در نارسایی وریدی، هنگامی که خون به جای بازگشت به قلب از طریق رگ ها، به بافت پوست برمی گردد، مایع از رگ ها به بافت پوست نشت می کند. راه های درمانی زخم استاز (زخم وریدی)، راه های تشخیص زخم استاز (زخم وریدی)، راه های مراقبتی زخم استاز (زخم وریدی)

زخم‌های ایسکمیک (یا شریانی) نوعی زخم عروقی هستند که به دلیل کمبود خون‌رسانی مناسب به پوست ایجاد می‌شوند. این زخم‌ها عمدتاً به‌علت پیشرفت آترواسکلروز (بیماری عروق محیطی) یا آمبولی شریانی به وجود می‌آیند. این زخم‌ها بیشتر در پاها دیده می‌شوند، اما گاهی ممکن است در بیماری انسدادی اندام فوقانی مانند سندرم خروجی قفسه سینه (thoracic outlet syndrome) یا پدیده رینود (Raynaud phenomenon) نیز مشاهده شوند.

واسکولیت لکوسیتوکلاستیک (Leukocytoclastic vasculitis یا LCV) نوعی واسکولیت رگ‌های کوچک است که عمدتاً وریدهای پس‌مویرگی در درم را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

آسیب فشار زمانی رخ می‌دهد که آسیب محلی به پوست و بافت زیرین به دلیل فشار بین یک برجستگی استخوانی و یک سطح خارجی ایجاد می‌شود. این آسیب به واسطه نیروهای فشار، برش (Shear) و اصطکاک (Friction) به صورت جداگانه یا به صورت ترکیبی ایجاد می‌شود. آسیب‌های فشار که قبلاً به عنوان زخم بستر (Decubitus Ulcers) شناخته می‌شدند، به عنوان زخم‌های فشاری و زخم‌های بستر نیز شناخته می‌شوند. نقاط شایع برای تشکیل آسیب فشار شامل ساکروم (Sacrum)، توبروزیته ایسکیال (Ischial Tuberosity)، تروکانتر (Trochanter) و کالکانئوس (Calcaneus) هستند. سایر مکان‌ها شامل آرنج، مچ پا، اسکاپولا (Scapula) و پس‌سر (Occiput) هستند، اما شایع‌ترین نقاط ساکروم و پاشنه‌ها هستند. آسیب‌های فشار بر 1.5 تا 3 میلیون نفر در ایالات متحده تأثیر می‌گذارند و هزینه سالانه تقریباً 5 میلیارد دلار را به همراه دارند.

پایودرما گانگرنوزوم (PG) یک بیماری التهابی، غیرعفونی و زخم‌شونده پوستی با ویژگی‌های نوتروفیلی است که علت آن هنوز به‌طور دقیق مشخص نشده و اغلب به‌اشتباه به‌عنوان یک عفونت پوستی تهاجمی تشخیص داده می‌شود. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان میانسال رخ می‌دهد اما می‌تواند افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد. هیچ تمایلی به جنسیت، نژاد یا قومیت خاصی وجود ندارد.

ملانوما لنتیژینوس اکرال (Acral lentiginous melanoma یا ALM) یک زیرگروه از ملانوما است که در نواحی اکرال (سطوح انتهایی بدن) رخ می‌دهد. این نوع ملانوما به صورت ضایعات رنگدانه‌ای غیرمعمول در انتهای دیستال اندام‌ها، شامل کف دست‌ها، کف پاها و نواحی زیر ناخن بروز می‌کند. مانند سایر نقاط، ALM ممکن است در این نواحی نیز آملانوتیک (بدون رنگدانه) باشد، که در این صورت به صورت ماکول (لکه)، پلاک یا ندول (گره) قرمز، صورتی یا هم‌رنگ پوست مشاهده می‌شود. زخم شدن (اولسرسیون) ممکن است رخ دهد و در تومورهای کهنه یا به سرعت در حال رشد، یافته اصلی باشد. شایع‌ترین محل بروز ALM در اندام‌های تحتانی (حدود ۷۸.۳٪) است و اغلب در انگشت شست پا (هالوکس) و شست دست رخ می‌دهد. میزان بروز ALM در مردان و زنان مشابه است و معمولاً در سنین ۵۰ تا ۶۰ سالگی دیده می‌شود. ALM کمتر از ۵٪ کل ملانوماها را تشکیل می‌دهد.

بیماری نکروبیوزیس لیپویدیکا (Necrobiosis lipoidica - NL) یک بیماری نادر و مزمن گرانولوماتوز است که با پلاک‌های آتروفیک (atrophic plaques) کم‌تحرک مشخص می‌شود و به‌طور معمول در اندام‌های تحتانی بروز می‌کند.

سرطان سلول بازال (Basal cell carcinoma یا BCC) شایع‌ترین نوع سرطان در انسان و همچنین شایع‌ترین سرطان پوست است. هر ساله دو میلیون آمریکایی به این نوع سرطان تشخیص داده می‌شوند. این سرطان، یک نئوپلاسم از سلول‌های کراتینوسیت بازال است که بیشتر در مردان نسبت به زنان مشاهده می‌شود. نرخ ابتلا به BCC در چند دهه گذشته افزایش یافته است، به ویژه در زنان جوان. BCC می‌تواند در هر سنی دیده شود، با این حال، این بدخیمی بیشتر در افراد مسن رخ می‌دهد و میانگین سنی تشخیص آن ۶۸ سال است.

کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) دومین شکل شایع سرطان پوست پس از کارسینوم سلول بازال است. SCC معمولاً در پوستی که توسط نور خورشید در نواحی ای مانند سر، گردن، بازوها و پشت دست ها آسیب دیده است، ایجاد می شود. SCC در افرادی که رنگ پوست روشن‌تری دارند و سابقه طولانی قرار گرفتن در معرض آفتاب شدید و طولانی مدت را دارند، بیشتر دیده می‌شود. راه های مراقبت کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های درمان کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های تشخیص کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های پیشگیری کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی

آمبولی ریوی (PE) لخته خونی است که معمولاً از ترومبوزهای سیستم وریدی عمقی (deep venous system) در پاها منشأ می‌گیرد و به ریه‌ها منتقل می‌شود. سایر منابع می‌توانند شامل وریدهای عمقی لگنی، وریدهای رکتال، ورید اجوف تحتانی (inferior vena cava)، قلب راست، و وریدهای آگزیلاری باشند. تقریباً 10٪ از موارد مرگبار هستند.

نکروز وارفارین (Warfarin necrosis)، که به عنوان نکروز کومادین (Coumadin necrosis) نیز شناخته می‌شود، یک عارضه نادر اما جدی از درمان با وارفارین (Coumadin) است. بیمارانی که دوزهای اولیه وارفارین را دریافت می‌کنند، ممکن است به یک وضعیت گذرای هایپرکوآگولابل (hypercoagulable) مبتلا شوند که منجر به ترومبوز (thrombosis) در عروق کوچک پوستی می‌شود و در نهایت به انفارکتوس و نکروز پوست منجر می‌گردد. اگر این وضعیت گسترده باشد، می‌تواند کشنده باشد.

تزریق زیرجلدی هپارین می‌تواند وضعیت هایپرکوآگولابل (hypercoagulable state) را ایجاد کند که منجر به ترومبوز داخل عروقی (intravascular thrombosis)، انفارکتوس (infarction) و در نهایت نکروز پوستی (skin necrosis) می‌شود. این حالت معمولاً در زنان دیابتی که دوز بالای آنتی‌بیوتیک مصرف می‌کنند رخ می‌دهد، اما برخلاف نکروز کومادین (Coumadin necrosis یا نکروز وارفارین)، نکروز هپارین (heparin necrosis) با فراوانی نسبی در مردان نیز دیده می‌شود. ترومبوآمبولی کشنده (lethal thromboembolism) گزارش شده است. واکنش‌های حساسیتی (hypersensitivity reactions) به هپارین می‌تواند رخ دهد که با نکروز پوستی مرتبط نیستند.

آکرو استئولیز (Acroosteolysis) به تغییرات تخریبی در استخوان‌های انتهایی انگشتان (phalanges) اشاره دارد. تخریب پیش‌رونده استخوان باعث می‌شود که فالانژها به شکل میخی درآیند و نوک انگشتان ممکن است ظاهری برجسته پیدا کنند. آکرو استئولیز اغلب با ایسکمی (ischemia) دیجیتال انتهایی، کلسیفیکاسیون دیجیتال (digital calcinosis)، و نوروپاتی حسی (sensory neuropathy) همراه است.

نوروپاتی‌های حسی و خودمختار ارثی (Hereditary sensory and autonomic neuropathies یا HSANs) گروهی از نوروپاتی‌های محیطی ارثی با شدت بیان متغیر هستند که اغلب در دوران کودکی و اوایل بزرگسالی بروز می‌کنند. علت این بیماری‌ها از دست رفتن فیبرهای مییلینه و بدون مییلین بزرگ است که منجر به خودآزاری، از دست رفتن حس محیطی و اختلالات خودمختار می‌شود. HSANs بر اساس یافته‌های ژنتیکی و بالینی به حداقل ۸ نوع مختلف تقسیم شده‌اند. برخی از بیماران به خوبی در این سیستم طبقه‌بندی جای نمی‌گیرند. در حالی که نفوذ (penetrance) اکثر HSANs کامل است، بیان آن‌ها متغیر است.