زخم‌های ایسکمیک (یا شریانی) نوعی زخم عروقی هستند که به دلیل کمبود خون‌رسانی مناسب به پوست ایجاد می‌شوند. این زخم‌ها عمدتاً به‌علت پیشرفت آترواسکلروز (بیماری عروق محیطی) یا آمبولی شریانی به وجود می‌آیند. این زخم‌ها بیشتر در پاها دیده می‌شوند، اما گاهی ممکن است در بیماری انسدادی اندام فوقانی مانند سندرم خروجی قفسه سینه (thoracic outlet syndrome) یا پدیده رینود (Raynaud phenomenon) نیز مشاهده شوند.

زخم‌های ایسکمیک معمولاً ماهیتی مزمن دارند و به‌طور قابل‌توجهی نسبت به سایر انواع زخم‌ها دردناک‌تر هستند. وقوع این زخم‌ها ممکن است با ضربه‌های جزئی یا فشار موضعی تحریک شود. شیوع زخم‌های ایسکمیک با افزایش سن افزایش می‌یابد؛ افراد مسن‌تر نیز بیشتر احتمال دارد که زخم‌هایی با اتیولوژی مختلط داشته باشند. بیماران مبتلا به زخم‌های ایسکمیک ناشی از بیماری عروق محیطی غالباً سابقه‌ای از لنگش متناوب (claudication) را گزارش می‌دهند. عوامل خطر برای توسعه این زخم‌ها شامل دیابت ملیتوس (diabetes mellitus)، سیگار کشیدن، هیپرلیپیدمی (hyperlipidemia)، چاقی، آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis)، سابقه بیماری عروق کرونری و فشار خون بالا هستند. زخم مارتورل (Martorell ulcer) در شرایط فشار خون بالا کنترل‌نشده رخ می‌دهد. بسیاری از بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس نیز هستند. به‌طور معمول، زخم بسیار دردناکی بر روی ساق پای تحتانی یا روی تاندون آشیل وجود دارد. ایسکمی به‌عنوان عاملی در توسعه آن در نظر گرفته می‌شود.

ایسکمی بحرانی اندام (Critical limb ischemia - CLI) با حضور درد اندام به مدت بیش از ۲ هفته در حالت استراحت به‌علت ایسکمی، از دست دادن بافت به‌علت ایسکمی یا زخم ایسکمیک تعریف می‌شود. تمامی پزشکان باید از نیاز به بازسازی سریع عروق، تغییرات در درمان‌های پزشکی و مراقبت از زخم برای به حداقل رساندن از دست دادن اندام‌ها و زندگی در این بیماران آگاه باشند.