بیماری های مشابه

هیپرپلازی عروقی لنفاوی همراه با ائوزینوفیلی (Angiolymphoid hyperplasia with eosinophilia - ALHE)، که به عنوان همانژیوم اپیتلیوئید نیز شناخته می‌شود، یک تکثیر عروقی خوش‌خیم و نادر است که معمولاً در بزرگسالان جوان تا میانسال مشاهده می‌شود. این بیماری تمایلی به جنس خاصی ندارد.

گرانولوماتوز ائوزینوفیلیک با پلی‌آنژئیت (Eosinophilic Granulomatosis with Polyangiitis یا EGPA)، که به عنوان آنژئیت گرانولوماتوز آلرژیک نیز شناخته می‌شود و پیش‌تر به نام سندرم چرگ-استراوس (Churg-Strauss syndrome) معروف بود، یک اختلال چند سیستمی است که با علائمی همچون آسم، رینوسینوزیت مزمن، ائوزینوفیلی محیطی و واسکولیت سیستمیک عروق کوچک تا متوسط مشخص می‌شود.

سندرم ائوزینوفیلی-میالژی (Eosinophilia-myalgia syndrome) یک اختلال بسیار نادر است که با شروع حاد ائوزینوفیلی محیطی و میالژی‌ها (myalgias) مشخص می‌شود. با این حال، این سندرم شامل طیفی از علائم سیستمیک نیز می‌باشد، از جمله بیماری‌های ریوی، میوکاردیت (myocarditis)، انسفالوپاتی (encephalopathy)، نوروپاتی (neuropathy)، و ضایعات پوستی. تصور می‌شود که این بیماری ناشی از یک میکروآنژیوپاتی التهابی (inflammatory microangiopathy) باشد.

سلیولیت ائوزینوفیلیک (Eosinophilic cellulitis) یا سندرم ولز (Wells syndrome) یک اختلال نادر با علت ناشناخته است. این بیماری به ندرت در کودکان گزارش شده و با نفوذ ائوزینوفیل‌ها در درم (Dermis) مشخص می‌شود.

فاسییت ائوزینوفیلیک (Eosinophilic fasciitis) که با نام سندرم شولمن (Schulman syndrome) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال نادر فیبروز کننده است که با فیبروز ناگهانی فاسیای پوشاننده عضلات بدن مشخص می‌شود.

بیماری اوفوجی، یا فولیکولیت چرکی ائوزینوفیلیک کلاسیک (Eosinophilic Pustular Folliculitis - EPF)، یک فولیکولیت التهابی است که با تشکیل پوسچول‌های فولیکولی استریل مشخص می‌شود.

بیماری کیمورا (Kimura disease)، که به عنوان لنفوگرانولوما هیپرپلاستیک ائوزینوفیلیک نیز شناخته می‌شود، یک اختلال التهابی مزمن با علت ناشناخته است. این بیماری با بروز لنفادنوپاتی (lymphadenopathy) گردنی یک‌طرفه و بدون درد و/یا توده‌های لنفوئیدی زیرجلدی، معمولاً در ناحیه سر و گردن، مشخص می‌شود.

استرونژیلوئیدیازیس توسط انگل روده‌ای (helminth) به نام استرونژیلوئیدس استرکورالیس (Strongyloides stercoralis) ایجاد می‌شود. این انگل از طریق نفوذ به پوست سالم، معمولاً در ناحیه پایینی بدن، یا بلع دهانی به انسان منتقل می‌شود. این عفونت در سراسر جهان مشاهده می‌شود، اما در مناطق گرمسیری یا نواحی گرم‌تر مناطق معتدل (مانند جنوب شرقی ایالات متحده، جزایر کارائیب) شایع‌تر است. گونه نادرتری که می‌تواند انسان را آلوده کند، استرونژیلوئیدس فولبورنی (Strongyloides fuelleborni) است؛ مواردی از این عفونت در آفریقای زیر صحرا (S. fuelleborni subsp. fuelleborni) و پاپوآ گینه نو (S. fuelleborni subsp. kellyi) گزارش شده است.

توکسوکاریازیس (Toxocariasis) یک بیماری مشترک بین انسان و حیوان (زئونوز) است که توسط دو گونه از کرم‌های گرد توکسوکارا (Toxocara) ایجاد می‌شود: توکسوکارا کنیس (Toxocara canis) از سگ‌ها و توکسوکارا کتی (Toxocara cati) از گربه‌ها، که کمتر شایع است. این بیماری در هر جایی که این حیوانات و کرم‌های گرد مربوطه می‌توانند رشد کنند، یافت می‌شود. توکسوکاریازیس در کشورهای در حال توسعه شایع‌تر است اما در مناطق معتدل نیز دیده می‌شود (به عنوان مثال، سرولوژی مثبت در ایالات متحده از ۲.۵٪ تا ۵۴٪ متغیر است). عفونت انسانی ممکن است از طریق بلع تصادفی تخم‌ها از محیط، مانند خاک آلوده به مدفوع سگ یا گربه، یا از طریق مصرف گوشت حیوانی نپخته که به لاروهای توکسوکارا آلوده است، رخ دهد.

بیماری تریکینلوزیس (Trichinellosis) یا تریکینوسیس (Trichinosis) یک بیماری انگلی زئونوتیک است که توسط کرم گرد تریکینلا (Trichinella) ایجاد می‌شود. این بیماری اغلب به عنوان یک علت ناشناخته برای بیماری‌های تب‌دار حاد شبیه آنفلوآنزا در انسان‌ها شناخته می‌شود. عفونت از طریق مصرف گوشت خام یا نیم‌پز مانند گوشت خوک، اسب یا حیوانات وحشی که حاوی لاروهای تریکینلا هستند، رخ می‌دهد. حیوانات مبتلا به لاروهای تریکینلا به بیماری تریکینلوزیس دچار نمی‌شوند و انسان‌ها به عنوان میزبان‌های تصادفی در نظر گرفته می‌شوند. بسیاری از موارد، اگر نگوییم اکثر آنها، بدون علامت یا خفیف هستند.

شیستوزومیازیس، که به نام بیلهارزیازیس نیز شناخته می‌شود، یک بیماری انگلی حاد و مزمن است که به‌واسطه عفونت با یک ترماتود از جنس شیستوزوما (Schistosoma) ایجاد می‌شود. این بیماری از طریق پوست و در هنگام تماس با آب شیرین آلوده به سرکاریا (Cercariae) منتقل می‌شود؛ مانند هنگام راه رفتن یا شنا کردن در آب تازه در حوضچه‌ها، دریاچه‌ها و رودخانه‌ها، یا هنگام شست‌وشوی لباس‌ها در آب آلوده.

فیلاریاز لنفاوی (Lymphatic filariasis) یک عفونت ناشی از انتقال گونه‌های نماتود (nematode) از جمله ووشرریا بانکروفی (Wuchereria bancrofti)، بروژیا مالایی (Brugia malayi)، و بروژیا تیموری (Brugia timori) به انسان توسط پشه‌ها است. برآورد می‌شود که ۱۲۰ میلیون نفر در سراسر جهان به فیلاریاز لنفاوی مبتلا هستند یا با لنف‌ادم (lymphedema) مزمن به دلیل عفونت قبلی زندگی می‌کنند. این بیماری در بسیاری از مناطق آفریقا، آسیا، آمریکای جنوبی و مرکزی و جزایر اقیانوس آرام بومی است. بیش از دو سوم افراد مبتلا در آسیا، عمدتاً در هند، زندگی می‌کنند. عوامل خطر شامل قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض پشه‌ها در مناطق بومی، به‌ویژه در نزدیکی آب‌های راکد است.

بثورات دارویی اگانتهماتیک (Exanthematous Drug Eruption; EDE) که به نام بثورات دارویی شبه‌سرخک (Morbilliform Drug Eruption) نیز شناخته می‌شود، رایج‌ترین نوع بثورات پوستی ناشی از مصرف داروها است. این بثورات شامل ماکول‌های قرمز و پاپول‌هایی هستند که اغلب در ناحیه تنه ظاهر شده و به صورت متقارن به اندام‌های نزدیک به تنه گسترش می‌یابند. در موارد شدید، ضایعات به هم می‌پیوندند و ممکن است به اریترودرما (Erythroderma) منجر شوند. کف دست‌ها، کف پاها و غشاهای مخاطی نیز ممکن است درگیر شوند. خارش (Pruritus) یک شکایت رایج است. در حالی که بیشتر بیماران بدون تب هستند، در واکنش‌های شدیدتر ممکن است تب خفیف ایجاد شود. شروع این بثورات معمولاً بین ۴ تا ۱۴ روز پس از آغاز مصرف یک دارو رخ می‌دهد. در صورتی که بیمار قبلاً به داروی تحریک‌کننده حساس شده باشد، زمان بروز بثورات ممکن است کوتاه‌تر باشد. این بثورات ممکن است حتی پس از قطع مصرف داروی مقصر نیز رخ دهند.