بیماری های مشابه

سندرم درد کشککی-رانی (Patellofemoral Pain Syndrome)، که به عنوان سندرم کشککی-رانی نیز شناخته می‌شود، با درد هنگام تحمل وزن بر روی زانوی خمیده، درد در جلوی زانو یا درد جلوی زانو، یا درد اطراف یا پشت کشکک زانو مشخص می‌شود. اصطلاحات مرتبط که معمولاً به صورت متناوب استفاده می‌شوند شامل سندرم درد پشت کشکک (Retropatellar Pain Syndrome)، سندرم کشککی-رانی، درد جلوی زانو، زانوی دونده (Runner's Knee)، یا نرمی غضروف کشککی-رانی (Patellofemoral Chondromalacia) هستند. این بیماری معمولاً نوجوانان و جوانان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در دختران و زنان بیشتر از پسران و مردان شایع است. این شایع‌ترین علت درد زانو است. به دلیل شیوع بالا و مراجعه بیماران به تخصص‌های مختلف (مانند مراقبت‌های اولیه، ارتوپدی، پزشکی ورزشی، پزشکی خانواده)، تخمین دقیق شیوع آن دشوار است.

آسیب‌های رباط صلیبی خلفی (Posterior Cruciate Ligament یا PCL) معمولاً در نتیجه‌ی تروماهای با انرژی بالا رخ می‌دهند که عمدتاً با حوادث رانندگی (آسیب داشبورد) یا آسیب‌های مرتبط با ورزش همراه هستند. این آسیب‌ها اغلب در نتیجه‌ی نیروهای برشی ایجاد شده توسط جابجایی خلفی استخوان تیبیا نسبت به فمور در حالی که زانو در حالت خمیده قرار دارد، رخ می‌دهند. همچنین، حرکات بیش‌امتداد (Hyperextension)، بیش‌خمیدگی (Hyperflexion)، و نیروهای والگوس/واروس (Valgus/Varus) ممکن است باعث آسیب به PCL شوند، اگرچه این حرکات معمولاً منجر به آسیب به چندین ساختار زانو می‌شوند. ورزش‌هایی که بیشترین ارتباط را با این نوع آسیب دارند شامل فوتبال، راگبی و اسکی هستند.

زانو در بخش داخلی شامل مجموعه‌ای از ساختارهای کپسولی و رباطی است که شامل رباط جانبی داخلی (MCL) و رباط مایل خلفی می‌شود. این ساختارها مقاومت در برابر فشار والگوس (valgus) بر زانو را فراهم می‌کنند. رباط جانبی داخلی (MCL) دارای دو بخش اصلی است: MCL سطحی و MCL عمقی. MCL یکی از شایع‌ترین رباط‌های آسیب‌دیده در زانو است و در حدود 20 درصد از آسیب‌های زانو دخیل است. آسیب معمولاً ناشی از فشار مستقیم والگوس به زانو یا حرکت آبداکشن (abduction) / چرخش ساق پا نسبت به ران است که منجر به پیچ‌خوردگی یا پارگی MCL می‌شود.

رباط جانبی خارجی (Lateral Collateral Ligament یا LCL) ساختاری بسیار قوی و شبیه به طناب در بخش خلفی-جانبی (posterolateral compartment یا PLC) زانو است که به عنوان تثبیت‌کننده اصلی در برابر فشار واروس (varus) عمل می‌کند. این یکی از کمترین ساختارهای آسیب‌پذیر در زانو است و به طور معمول فشار واروس شدید یا چرخش خارجی استخوان درشت‌نی (tibial rotation) برای ایجاد آسیب نیاز است. آسیب به ندرت به صورت مجزا رخ می‌دهد و اغلب با ساختارهای دیگر زانو، به ویژه در PLC (مانند LCL، مجتمع پوپلیتئوس، لیگامان پوپلیتوفیبولار، کپسول جانبی، باند ایلیوتیبیال، عضله دوسر ران، سر جانبی عضله گاستروکنمیوس) همراه است.

به طور کلی دو مکانیسم برای آسیب مینیسک وجود دارد: تروماتیک و دژنراتیو، که هر یک الگوهای خاصی از ارائه دارند. پارگی‌های تروماتیک معمولاً در زمینه فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهند و بنابراین در جمعیت‌های جوان‌تر شیوع بیشتری دارند. این نوع آسیب اغلب به دلیل حرکات کاشت و پیچش ساق پا رخ می‌دهد. مکانیسم آسیب همیشه واضح نیست و بیماران ممکن است نتوانند حادثه خاصی را به یاد بیاورند. این آسیب‌ها معمولاً با درد متناوب در طول خط مفصل، گاهی با تورم و افیوژن (effusion) ظاهر می‌شوند. بیماران ممکن است از قفل شدن و گیر کردن، احساس ترکیدن یا ناتوانی در رسیدن به اکستنشن کامل شکایت کنند.

دیسکویید منیسک یک ناهنجاری آناتومیکی مادرزادی است. دیسکویید منیسک‌ها ممکن است باعث بروز علائم شوند یا نشوند و گاهی به صورت تصادفی در MRI یا طی آرتروسکوپی کشف می‌شوند. این ناهنجاری تقریباً به‌طور انحصاری در منیسک جانبی دیده می‌شود و می‌تواند در ۲۰ درصد موارد دوطرفه باشد. دیسکویید منیسک میانی یک‌طرفه بسیار نادر است و نوع دوطرفه آن حتی نادرتر است. دیسکویید منیسک‌ها می‌توانند پایدار یا ناپایدار باشند و دیسکویید منیسک‌های ناپایدار باعث بروز علائم قفل شدن یا گیر کردن می‌شوند.

علل / مکانیزم آسیب‌شناسی معمول: بیماری ازگود-اشلاتر (Osgood-Schlatter disease یا OS)، که به عنوان استئوکندروزیس جوانان توبروزیته تیبیا (juvenile osteochondrosis of the tibial tubercle) نیز شناخته می‌شود، اختلالی است که شامل التهاب، درد و ورم در توبروزیتی تیبیا (tibial tuberosity) می‌باشد. این بیماری در نوجوانان جوان، به‌ویژه آنهایی که به طور منظم در فعالیت‌های ورزشی شرکت می‌کنند، شایع‌تر است. OS معمولاً بلافاصله پس از یک رشد سریع رخ می‌دهد. علائم آن بین ۱۲ تا ۱۸ ماه طول می‌کشد و اغلب با بسته شدن صفحه رشد استخوان تیبیا به طور خودبخودی بهبود می‌یابد، هرچند که گروه کوچکی از بیماران ممکن است پس از بلوغ اسکلتی همچنان درد را تجربه کنند.

علل / مکانیسم معمول آسیب: آرتروز (Osteoarthritis) زانو را می‌توان به دو نوع اولیه و ثانویه تقسیم کرد. آرتروز اولیه به معنای تحلیل غضروف مفصلی بدون علت زمینه‌ای مشخص است. آرتروز ثانویه به دلیل وجود غضروف غیرطبیعی ساختاری، مانند آنچه در آرتریت روماتوئید (Rheumatoid Arthritis) مشاهده می‌شود، یا به دلیل توزیع نامناسب نیرو در سراسر مفصل، همان‌طور که در بیماران با آسیب یا تروما قبلی دیده می‌شود، رخ می‌دهد. آرتروز یک فرآیند تخریب مفصلی آهسته و پیشرونده است که معمولاً در طی ۱۰ تا ۱۵ سال، یا حتی بیشتر، اتفاق می‌افتد.

• استئوکندریت دیسکانس (Osteochondritis dissecans یا OCD) به عنوان ناحیه‌ای از استئونکروز (osteonecrosis) در استخوان زیرغضروفی تعریف می‌شود که از غضروف بالایی حمایت می‌کند.

بورسیت پره‌پاتلار که به نام "زانوی خدمتکار" نیز شناخته می‌شود، معمولاً در افرادی مانند نظافت‌چیان، خدمتکاران، افرادی که به طور مکرر در کلیسا زانو می‌زنند، کشتی‌گیران و قالی‌بافان دیده می‌شود. این نوع بورسیت، شایع‌ترین بورسیت زانو است.

پِس آنسرینوس (Pes anserinus) به محل اتصال تاندون‌های مشترک عضلات سارتوریوس (sartorius)، گراسیلیس (gracilis) و سمی‌تندینوسوس (semitendinosus) به قسمت فوقانی داخلی استخوان تیبیا (tibia) اشاره دارد. نام پِس آنسرینوس که در لاتین به معنای "پای غاز" است، از این جهت گرفته شده که تاندون‌های مشترک به شکل پای پرده‌دار غاز دیده می‌شوند. التهاب این تاندون‌ها به عنوان تاندونیت پِس آنسرین (pes anserine tendonitis) شناخته می‌شود. در بسیاری از موارد، بورسای مرتبط نیز ملتهب می‌شود (بورسیت پِس آنسرینوس - pes anserine bursitis)، اما الزاماً نباید التهاب بورسا وجود داشته باشد. وضعیت درد در ناحیه فوقانی داخلی تیبیا در محل اتصال تاندون‌ها به طور کلی به عنوان سندرم درد پِس آنسرینوس (pes anserine pain syndrome) شناخته می‌شود.

تندینوپاتی کشکک (Patellar tendinopathy) که با نام‌های تندینیت کشکک (patellar tendonitis)، تندینوز کشکک (patellar tendinosis) و زانوی پرش‌کننده (jumper's knee) نیز شناخته می‌شود، یک وضعیت التهابی نیست بلکه یک وضعیت تحلیل‌برنده‌ی تاندون با پارگی‌های میکروسکوپی همراه است. این بیماری به صورت درد فزاینده‌ای که به تدریج در قطب دیستال کشکک یا تاندون کشکک ایجاد می‌شود، ظاهر می‌گردد. درد ممکن است به طور نامحسوس پس از افزایش شدت یا فرکانس تمرینات ورزشی آغاز شود؛ همچنین، درد می‌تواند به تدریج در طول روزها تا هفته‌ها افزایش یابد.

پارگی تاندون چهارسر ران معمولاً به دلیل انقباض خارج از مرکز (Eccentric Contraction) رخ می‌دهد. در این حالت، تاندون چهارسر ران در حالی که عضله مرتبط با آن در حال انقباض یا کوتاه شدن است، کشیده می‌شود. این نیرو، بیشتر از باری است که در انقباض هم‌مرکز (Concentric Contraction) ایجاد می‌شود؛ حالتی که در آن تاندون و عضله هر دو کوتاه می‌شوند. یک مکانیزم معمول آسیب زمانی اتفاق می‌افتد که زانو خم شده و پا/مچ پا ثابت و معمولاً گیر کرده است، در حالی که فرد به عقب می‌افتد و عضله چهارسر ران خود را برای مقابله با سقوط منقبض می‌کند. در نتیجه، زانو به حالت خمیده مجبور می‌شود در حالی که چهارسر ران تلاش می‌کند زانو را صاف کند و مکانیزم اکستانسور (Extensor Mechanism) دچار نقص می‌شود.

پارگی تاندون کشکک (Patellar tendon rupture) ناشی از انقباض قوی عضلات چهارسر ران (quadriceps) است که توسط زانوی خمیده مقاومت می‌شود (انقباض برون‌گرا، خمیدگی زانو در برابر انقباض کامل عضلات چهارسر ران). این پارگی معمولاً پس از تخریب مزمن تاندون اتفاق می‌افتد. این وضعیت می‌تواند افراد بالغ در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد، اما معمولاً در بیماران زیر ۴۰ سال رخ می‌دهد و در جمعیت کودکان بسیار نادر است. این وضعیت در مردان شایع‌تر از زنان است.

کشکک (patella) بزرگترین استخوان سزاموئید در بدن است و وظیفه آن هدایت نیروهایی است که توسط عضلات چهارسر ران (quadriceps) اعمال می‌شوند. بیماران با شکستگی کشکک معمولاً درد و تورم در ناحیه زانو به همراه افیوژن (effusion) زیاد در زانو و حساسیت در ناحیه کشکک را تجربه می‌کنند.

تومور سلول ژانت دیفوز تنگوسینوویال که به عنوان سینوویت ویلونودولار رنگدانه‌ای نیز شناخته می‌شود، یک رشد نادر و خوش‌خیم در پوشش سینوویال، غلاف تاندون‌ها و بورس‌های مفاصل است. این تومور معمولاً در زانو رخ می‌دهد اما می‌تواند بر روی مفصل ران، مچ پا، پا و سایر نقاط نیز تأثیر بگذارد. اغلب در بیماران ۳۰ تا ۵۰ سال تشخیص داده می‌شود و در زنان بیشتر دیده می‌شود.