بیماری های مشابه

ویروس سیتومگالو (Cytomegalovirus یا CMV) که به عنوان ویروس هرپس انسانی نوع ۵ نیز شناخته می‌شود، عضوی از خانواده ویروس‌های DNA هرپس است. عفونت CMV شایع است و تا بزرگسالی، ۸۰٪ از جمعیت جهان آنتی‌بادی‌هایی را توسعه می‌دهند که نشان‌دهنده عفونت اولیه گذشته است. عفونت‌های CMV از طریق مواجهه با مایعات و ترشحات بدن (مانند ادرار، بزاق، خون، ترشحات واژن، مایع منی و شیر مادر) به دست می‌آیند.

توکسوپلاسموز یک زئونوز جهانی است که توسط انگل پروتوزوآی درون‌سلولی اجباری به نام توکسوپلاسما گوندی (Toxoplasma gondii) ایجاد می‌شود. این انگل در سه شکل مورفولوژیکی وجود دارد: اووسیست، کیست بافتی (حاوی بردی‌زوئیت‌ها)، و تاکی‌زوئیت (شکل تکثیری). گربه‌ها میزبان نهایی این انگل هستند. پستانداران (گیاهخوار و گوشتخوار)، پرندگان و خزندگان نیز می‌توانند آلوده شوند. تولید مثل جنسی تنها در دستگاه گوارش گربه‌سانان صورت می‌گیرد و اووسیست‌ها از طریق مدفوع دفع می‌شوند.

ویروس اوریون، که به طور جهانی بومی است، عضوی از جنس روبولاویروس (Rubulavirus) در خانواده پارامیکسوویریده (Paramyxoviridae) است. این ویروس از طریق تماس مستقیم با ترشحات تنفسی و بزاق انتقال می‌یابد. همچنین می‌تواند از طریق فومیت‌ها (fomites) منتقل شود. دوره نهفتگی (incubation period) معمولاً ۱ تا ۲ هفته است. حدود ۳۵٪ از موارد، بدون علائم بالینی (subclinical) هستند. یک دوره پیش‌درآمد غیراختصاصی شامل تب، سردرد، کسالت و درد عضلانی (myalgia) به‌ویژه در ناحیه گردن ممکن است مشاهده شود. علامت مشخصه اوریون (mumps)، شروع التهاب غده پاروتید (parotitis) است که می‌تواند یک‌طرفه یا دوطرفه باشد و غدد در طی ۴۸ تا ۷۲ ساعت به حداکثر اندازه خود می‌رسند. تورم معمولاً بیشتر از یک هفته ادامه ندارد. این ناحیه حساس و دردناک است و درد می‌تواند با خوردن یا نوشیدن مواد ترش مانند لیمو افزایش یابد.

هپاتیت A یک ویروس از خانواده پیکورناویروس‌ها (picornavirus) است که معمولاً باعث ایجاد بیماری اسهالی محدود و هپاتیت حاد می‌شود. به‌ندرت، می‌تواند منجر به نارسایی کبدی حاد شود. انتقال هپاتیت A از طریق راه مدفوعی-دهانی، تماس شخصی در خانه یا روابط جنسی، یا مصرف غذاها یا مایعات آلوده صورت می‌گیرد. در ایالات متحده، شیوع‌های بزرگ و اپیدمی‌ها تقریباً هر ۱۰ سال یک‌بار رخ می‌دهند و بین اپیدمی‌ها، شیوع پایه‌ای پایدار است. در بین موارد گزارش‌شده به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC)، افرادی که در معرض خطر بیشتری هستند شامل مسافران بین‌المللی، مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، افرادی که از مواد مخدر غیرقانونی استفاده می‌کنند، افرادی که در معرض خطر شغلی قرار دارند، افرادی که با فرزندخوانده بین‌المللی در تماس نزدیک هستند و افراد بی‌خانمان می‌باشند.

هپاتیت B یک عفونت کبدی است که توسط ویروس هپاتیت B (HBV) ایجاد می‌شود. HBV می‌تواند باعث هپاتیت حاد یا مزمن شود و از طریق انتقال پری‌ناتال و همچنین تماس پوست‌پوشی یا مخاطی با مایعات بدن آلوده منتقل می‌شود. افرادی که در مقایسه با جمعیت عمومی در معرض خطر بیشتری قرار دارند شامل کسانی هستند که شرکای جنسی متعدد دارند، کسانی که با یک شریک آلوده بدون محافظت رابطه جنسی برقرار می‌کنند، مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، افرادی با سابقه عفونت‌های مقاربتی (STIs) و مصرف‌کنندگان مواد مخدر تزریقی. انتقال عمودی یا افقی روش غالب انتقال در برخی از نقاط جهان، به ویژه جنوب شرق آسیا و چین است. تماس جنسی و استفاده از مواد مخدر تزریقی مسئول بیشتر عفونت‌ها در آمریکای شمالی و اروپای غربی هستند.

هپاتیت C یک عفونت کبدی است که توسط ویروس هپاتیت C (HCV)، یک ویروس RNA مرتبط با فلاوی‌ویروس‌ها، ایجاد می‌شود. هفت ژنوتیپ از این ویروس شناسایی شده‌اند که در درمان اهمیت دارند. HCV می‌تواند باعث هپاتیت حاد یا مزمن شود و به ندرت هپاتیت برق‌آسا (fulminant hepatitis) را ایجاد کند. این ویروس از طریق تماس پوست‌خراش (percutaneous) یا مخاطی با مایعات بدنی عفونی منتقل می‌شود. استفاده از مواد مخدر تزریقی اصلی‌ترین روش انتقال در کشورهای توسعه‌یافته است. آسیب‌های ناشی از سوزن، خالکوبی، سوراخ کردن بدن و ختنه آیینی از عوامل خطر کمتر محسوب می‌شوند. انتقال جنسی و انتقال از مادر به فرزند گزارش شده‌اند، اما به نظر می‌رسد که کمتر از انتقال از راه خون (parenteral transmission) شایع باشند. انتقال از طریق انتقال خون زمانی علت اصلی انتقال HCV بود، اما از زمانی که غربالگری خون برای HCV در سال ۱۹۹۲ در دسترس قرار گرفت، این روش انتقال بسیار نادر شده است.

هپاتیت D (HDV) توسط ویروس هپاتیت D که به عنوان ویروس دلتا یا عامل دلتا نیز شناخته می‌شود، ایجاد می‌شود. این ویروس می‌تواند به روش‌های مختلفی بر کبد تأثیر بگذارد و منجر به نارسایی حاد کبد، سیروز و کارسینوم سلول‌های کبدی شود. ویروس هپاتیت D یک ویروس RNA ناقص است که برای بیماری‌زایی به آنتی‌ژن سطحی هپاتیت B (HBsAg) نیاز دارد (که امکان اتصال به هپاتوسیت‌ها و تشکیل ویریون را فراهم می‌کند). بنابراین، HDV می‌تواند همزمان با هپاتیت B (HBV) دریافت شود (هم‌عفونتی) یا در فردی که قبلاً HBsAg مثبت بوده است (فرا‌عفونتی). هم‌عفونتی با HDV و HBV به طور همزمان با پیامد بالینی شدیدتری نسبت به عفونت HBV به تنهایی همراه است. فرا‌عفونتی هنگامی رخ می‌دهد که فردی که به طور مزمن به HBV مبتلا است، HDV را نیز دریافت کند. از ۳۵۰ میلیون بیمار مبتلا به HBV، پانزده میلیون نفر نیز به HDV آلوده هستند.

هپاتیت E یک بیماری کبدی حاد و خودمحدود (self-limited) است که توسط ویروس هپاتیت E (HEV) ایجاد می‌شود. اگرچه این بیماری به ندرت در کشورهای صنعتی از جمله ایالات متحده تشخیص داده می‌شود، اما هپاتیت E شایع‌ترین علت هپاتیت حاد در بزرگسالان در سراسر جهان است و در جنوب شرق آسیا به شدت بومی (endemic) است. بر اساس ویژگی‌های ژنتیکی ویروسی و اپیدمیولوژیک، این بیماری به دو شکل اپیدمیک و بومی (autochthonous) تقسیم می‌شود:

کاندیدیاز دهانی، که به آن کاندیدیاز دهانی-حلقی نیز گفته می‌شود و به طور عمومی به عنوان برفک دهان شناخته می‌شود، یک علت شایع عفونت غشاهای مخاطی دهان توسط گونه‌های کاندیدا، به ویژه کاندیدا آلبیکنس (Candida albicans)، است. این عارضه در دوران نوزادی که سیستم ایمنی و پاسخ‌های ایمنی در حال توسعه هستند، شایع است.