هپاتیت E یک بیماری کبدی حاد و خودمحدود (self-limited) است که توسط ویروس هپاتیت E (HEV) ایجاد می‌شود. اگرچه این بیماری به ندرت در کشورهای صنعتی از جمله ایالات متحده تشخیص داده می‌شود، اما هپاتیت E شایع‌ترین علت هپاتیت حاد در بزرگسالان در سراسر جهان است و در جنوب شرق آسیا به شدت بومی (endemic) است. بر اساس ویژگی‌های ژنتیکی ویروسی و اپیدمیولوژیک، این بیماری به دو شکل اپیدمیک و بومی (autochthonous) تقسیم می‌شود:

هپاتیت E اپیدمیک

طغیان‌ها و موارد پراکنده هپاتیت E اپیدمیک در کشورهای در حال توسعه رایج است و توسط ژنوتیپ‌های 1 و 2 ویروس HEV ایجاد می‌شود. شکل اپیدمیک با انتقال از طریق آب و راه مدفوعی-دهانی (fecal-oral) مرتبط است و انسان تنها میزبان آن است. این شکل از بیماری به ندرت از طریق سفر به ایالات متحده وارد می‌شود.

هپاتیت E بومی (Autocothonous)

برخلاف آن، هپاتیت E بومی توسط ژنوتیپ‌های 3 و 4 ایجاد می‌شود و خوک‌ها مخزن طبیعی آن هستند. موارد پراکنده در کشورهای توسعه‌یافته زمانی رخ می‌دهند که انسان‌ها به عنوان میزبان تصادفی عمل می‌کنند. به ندرت، عفونت HEV مرتبط با انتقال خون (transfusion-related) اتفاق افتاده است.

علائم و نشانه‌ها

هپاتیت E حاد ممکن است بدون علامت باشد و تنها با افزایش سطح AST یا ALT مشخص شود، یا با علامت (با یا بدون یرقان) باشد. عفونت‌های بدون علامت احتمالاً 10 تا 30 برابر بیشتر از عفونت‌های با علامت رخ می‌دهند. موارد نادری ممکن است به صورت زیرکامل (subfulminant) یا کامل (fulminant) باشند. عفونت حاد می‌تواند طولانی و کلستاتیک بوده و چندین هفته طول بکشد. نارسایی کبدی کامل (Fulminant hepatic failure)، که به عنوان نارسایی شدید کبد در حضور انسفالوپاتی که در عرض 8 هفته از شروع علائم توسعه می‌یابد تعریف می‌شود، با اختلال شدید و ناگهانی عملکرد سلول‌های کبدی که منجر به انسفالوپاتی، آسیت و اختلالات انعقادی (coagulopathy) در افراد بدون بیماری زمینه‌ای کبد می‌شود، مشخص می‌شود. افراد باردار در معرض خطر بیشتری برای بیماری شدید ناشی از عفونت HEV هستند.