هپاتیت D (HDV) توسط ویروس هپاتیت D که به عنوان ویروس دلتا یا عامل دلتا نیز شناخته می‌شود، ایجاد می‌شود. این ویروس می‌تواند به روش‌های مختلفی بر کبد تأثیر بگذارد و منجر به نارسایی حاد کبد، سیروز و کارسینوم سلول‌های کبدی شود. ویروس هپاتیت D یک ویروس RNA ناقص است که برای بیماری‌زایی به آنتی‌ژن سطحی هپاتیت B (HBsAg) نیاز دارد (که امکان اتصال به هپاتوسیت‌ها و تشکیل ویریون را فراهم می‌کند). بنابراین، HDV می‌تواند همزمان با هپاتیت B (HBV) دریافت شود (هم‌عفونتی) یا در فردی که قبلاً HBsAg مثبت بوده است (فرا‌عفونتی). هم‌عفونتی با HDV و HBV به طور همزمان با پیامد بالینی شدیدتری نسبت به عفونت HBV به تنهایی همراه است. فرا‌عفونتی هنگامی رخ می‌دهد که فردی که به طور مزمن به HBV مبتلا است، HDV را نیز دریافت کند. از ۳۵۰ میلیون بیمار مبتلا به HBV، پانزده میلیون نفر نیز به HDV آلوده هستند.

انتقال HDV عمدتاً از طریق خون یا محصولات خونی صورت می‌گیرد، هرچند که انتقال از طریق تماس جنسی و به میزان بسیار کمتر از طریق انتقال عمودی نیز ممکن است رخ دهد. نرخ شیوع بالاتر در مناطق مدیترانه‌ای، آفریقای مرکزی/غربی، شمال آسیا، ویتنام و مناطق آمازون دیده می‌شود. اجرای برنامه‌های واکسیناسیون HBV در اکثر کشورهای با درآمد بالا و متوسط، میزان جهانی عفونت HDV را نیز کاهش داده است، به‌ویژه در میان بیماران جوان‌تر. در اروپا، نرخ ابتلا به دلیل مهاجرت از مناطق بومی در حال افزایش است.

از نظر بالینی، عفونت HDV ممکن است بدون علامت باشد، با علائم هپاتیت حاد ظاهر شود، یا با بدتر شدن عفونت‌های قبلی HBV بدون علامت بروز کند. علائم و نشانه‌های عفونت HDV به این ویروس خاص نیست و شامل زردی، خارش، بی‌اشتهایی، خستگی، اتساع شکم و آسیت، و انسفالوپاتی می‌باشد. بیماران ممکن است از ادرار تیره‌رنگ یا مدفوع کم‌رنگ نیز شکایت کنند.

معاینه فیزیکی ممکن است کاهش فشار خون، تغییر رنگ زرد پوست، آنژیوماهای عنکبوتی، اتساع شکم و آسیت، هپاتواسپلنومگالی، اریتم کف دست، ناخن‌های موهرک و ناخن‌های تری را نشان دهد.

ملاحظات در بیماران با نقص ایمنی: پیشرفت بسیار تهاجمی‌تر HDV ممکن است با عفونت سه‌گانه با HIV و HBV همراه باشد، و برای بیماران HIV مثبت / HBV مثبت، غربالگری HDV توصیه می‌شود.