ویروس اوریون، که به طور جهانی بومی است، عضوی از جنس روبولاویروس (Rubulavirus) در خانواده پارامیکسوویریده (Paramyxoviridae) است. این ویروس از طریق تماس مستقیم با ترشحات تنفسی و بزاق انتقال می‌یابد. همچنین می‌تواند از طریق فومیت‌ها (fomites) منتقل شود. دوره نهفتگی (incubation period) معمولاً ۱ تا ۲ هفته است. حدود ۳۵٪ از موارد، بدون علائم بالینی (subclinical) هستند. یک دوره پیش‌درآمد غیراختصاصی شامل تب، سردرد، کسالت و درد عضلانی (myalgia) به‌ویژه در ناحیه گردن ممکن است مشاهده شود. علامت مشخصه اوریون (mumps)، شروع التهاب غده پاروتید (parotitis) است که می‌تواند یک‌طرفه یا دوطرفه باشد و غدد در طی ۴۸ تا ۷۲ ساعت به حداکثر اندازه خود می‌رسند. تورم معمولاً بیشتر از یک هفته ادامه ندارد. این ناحیه حساس و دردناک است و درد می‌تواند با خوردن یا نوشیدن مواد ترش مانند لیمو افزایش یابد. ### کاهش بروز اوریون پس از معرفی واکسن اوریون در سال ۱۹۶۷ و توصیه به استفاده معمول آن در سال ۱۹۷۷، بروز اوریون به‌طور قابل توجهی در ایالات متحده کاهش یافت. با اجرای واکسن دو دوز MMR (سرخک، اوریون، سرخجه) در سال ۱۹۸۹، بروز اوریون به کاهش ادامه داد. واکسن MMR اکثر، اما نه همه، موارد اوریون و عوارض ناشی از این بیماری را پیشگیری می‌کند. دو دوز واکسن ۸۸٪ (دامنه: ۶۶٪-۹۵٪) در محافظت در برابر اوریون مؤثر است؛ یک دوز ۷۸٪ (دامنه: ۴۹٪-۹۲٪) مؤثر است. ### همه‌گیری‌های اوریون همه‌گیری‌های اوریون همچنان می‌توانند در جوامعی از افراد (حتی به شدت) واکسینه‌شده در تماس نزدیک، مانند خوابگاه‌ها و تیم‌های ورزشی، به دلیل کاهش ایمنی پس از واکسیناسیون کودکی و ایجاد موارد نفوذی (breakthrough cases) رخ دهند. همه‌گیری‌های اوریون می‌توانند در هر زمان از سال رخ دهند. اوریون در نوزادان کمتر از یک سال نادر است. ### پیش‌آگهی و عوارض پیش‌آگهی به طور معمول عالی است، اگرچه در موارد نادر، عوارضی مانند مننگوانسفالومیلیت (meningoencephalomyelitis)، ارکیت و اپیدیدیمیت (orchitis and epididymitis)، اووفوریت (oophoritis)، پانکراتیت (pancreatitis)، میوکاردیت (myocarditis)، آرتریت (arthritis)، تیروئیدیت (thyroiditis)، ناشنوایی (deafness)، داکریوادنیت (dacryoadenitis) و نوریت اپتیک (optic neuritis) ممکن است رخ دهند. خطر سقط خودبه‌خودی در زنانی که در سه‌ماهه اول بارداری به اوریون مبتلا می‌شوند، افزایش می‌یابد. ابتلا به عفونت معمولاً منجر به ایمنی مادام‌العمر می‌شود.