بیماری های مشابه

سردردهای تنشی معمولاً به‌صورت فشاری دوطرفه یا احساس سفتی در ناحیه پس‌سری (occipital) یا پیشانی (frontal) تجربه می‌شوند. سطح درد عموماً خفیف تا متوسط بوده و با فعالیت بدنی (kinesophobia) تشدید نمی‌شود. برخلاف میگرن، حالت تهوع و حساسیت به نور (photophobia) معمولاً خفیف یا غایب هستند. برخی بیماران ممکن است با لمس دستی، افزایش حساسیت سر را تجربه کنند. مدت زمان سردرد می‌تواند از ۳۰ دقیقه تا چند روز متغیر باشد، اما معمولاً چند ساعت طول می‌کشد.

همی‌کرانیا کانتینوا یک نوع سردرد مزمن است که به گروهی از اختلالات سردرد اولیه به نام سفالژی‌های خودکار سه‌قلویی (trigeminal autonomic cephalgias) تعلق دارد. سردرد در همی‌کرانیا کانتینوا یک‌طرفه و مداوم است؛ اما به طور معمول دوره‌های تشدیدی وجود دارد که از چند ساعت تا چند روز طول می‌کشد و به صورت هفتگی یا ماهانه رخ می‌دهد. درد معمولاً در ناحیه اطراف چشم (periorbital) یا گیجگاهی (temporal) قرار دارد و از نظر شدت، خفیف یا متوسط است اما در دوره‌های تشدید می‌تواند شدید شود. سردرد معمولاً ضربان‌دار است، اما بیماران ممکن است دردهای ناگهانی و تیز را نیز تجربه کنند. در دوره‌های تشدید، علائم خودکار یک‌طرفه (ipsilateral autonomic symptoms) مانند افتادگی پلک (ptosis)، تنگی مردمک (miosis)، اشک‌ریزی (lacrimation)، تزریق ملتحمه (conjunctival injection)، تورم پلک، تعریق صورت، گرفتگی بینی (nasal congestion) یا آبریزش بینی (rhinorrhea) ممکن است همراه باشد. ویژگی‌های میگرنی نیز ممکن است سردرد را همراهی کنند.

نورالژی تری‌ژمینال (Trigeminal neuralgia) یا تیک دولورو (Tic douloureux) یک اختلال عصبی مزمن در عصب جمجمه‌ای پنجم (عصب تری‌ژمینال) است که باعث درد مشخصی در صورت می‌شود. درد مرتبط با نورالژی تری‌ژمینال معمولاً تیز، کوتاه‌مدت (از چند ثانیه تا ۲ دقیقه)، یک‌طرفه و در توزیع یک یا چند شاخه از عصب تری‌ژمینال است. با این حال، یک چهارم تا نیمی از بیماران دارای درد مداوم همراه در ناحیه عصب تری‌ژمینال هستند که به آن نورالژی تری‌ژمینال با درد مداوم همراه (که قبلاً نورالژی تری‌ژمینال نوع ۲ نامیده می‌شد) گفته می‌شود. سمت راست صورت بیشتر از سمت چپ تحت تأثیر قرار می‌گیرد. نواقص حسی و حرکتی وجود ندارند. اغلب نقطه‌ای در صورت وجود دارد که درد را تحریک می‌کند، بنابراین فعالیت‌هایی مانند اصلاح صورت، مسواک زدن یا شستن صورت می‌تواند منجر به شروع حمله درد شود. درد پاروکسیسمال تحریک‌شده تقریباً در همه بیماران گزارش می‌شود. حملات در دوره‌های زمانی رخ می‌دهند و اغلب به دنبال آن‌ها بهبودی خودبه‌خودی رخ می‌دهد. با این حال، درد معمولاً طی ماه‌ها تا سال‌ها بازمی‌گردد. بیماران با بیماری شدید ممکن است کیفیت زندگی پایینی داشته باشند و در معرض خطر بالای افکار خودکشی باشند.

عفونت هرپس زوستر ممکن است ناشی از فعال‌سازی مجدد ویروس واریسلا-زوستر (herpes varicella-zoster virus) یا از عفونت اولیه باشد. در دو سوم بزرگسالان، فعال‌سازی مجدد با درد شدید و پارستزی (paresthesias) در توزیع درماتومال (dermatomal distribution) مشخص می‌شود که ۱ تا ۲ هفته بعد با ظهور بثورات وزیکولار همراه است. درماتوم‌های توراسیک (thoracic)، سرویکال (cervical)، و سه‌قلو (trigeminal) بیشترین درگیری را دارند. تقریباً ۲۵ درصد از بیماران دچار درد نوروپاتیک باقیمانده‌ای می‌شوند که بیش از ۴ ماه پس از برطرف شدن بثورات ادامه می‌یابد، شرایطی که به عنوان نورالژی پس از هرپسی (postherpetic neuralgia یا PHN) شناخته می‌شود.

سکته مغزی (Cerebral Stroke) یک آسیب حاد عصبی است که نیمکره‌های مغزی را درگیر می‌کند. علائم معمولاً به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شوند و به محل سکته بستگی دارند؛ این علائم شامل ضعف یک‌طرفه در صورت، بازو و/یا پا، بی‌حسی، آفازی (Aphasia)، آپراکسی (Apraxia)، از دست دادن بینایی، انحراف نگاه (Gaze Deviation)، نادیده‌انگاری (Neglect)، سردرد، تهوع/استفراغ، تغییر وضعیت ذهنی و نقایص عصبی موضعی هستند. کاهش سطح هوشیاری ممکن است در مواردی که هر دو نیمکره مغزی درگیر یا سکته‌های بزرگ با تورم یا فتق (Herniation) رخ می‌دهند، دیده شود. پیش‌آگهی به محل و اندازه سکته و همچنین ارزیابی و درمان به‌موقع بستگی دارد.

تشنج (Seizure) به‌عنوان یک رویداد پاروکسیسمال (Paroxysmal Event) به دلیل اختلال در عملکرد الکتریکی قشر مغز (Cerebral Cortex) تعریف می‌شود. این حالت با حرکات غیرارادی عضلانی-عصبی (Neuromuscular Movements)، تشنجات (Convulsions)، و/یا تغییر در سطح هوشیاری (Altered Sensorium) مشخص می‌شود و معمولاً فقط چند ثانیه یا دقیقه طول می‌کشد.

حمله ایسکمیک گذرا (Transient Ischemic Attack یا TIA) به اپیزود موقتی از بروز ناگهانی علائم عصبی اطلاق می‌شود که به یک ناحیه عروقی خاص مربوط می‌شود یا با سندروم سکته مغزی (stroke syndrome) توصیف شده هم‌خوانی دارد. TIAs معمولاً کوتاه‌مدت هستند و در حد چند دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشند. بیمارانی که علائم گذرای آنان چند ساعت طول می‌کشید و قبلاً به عنوان TIA تشخیص داده می‌شدند، اکنون شواهدی از ایسکمی مغزی (cerebral ischemia) در MRI مشاهده می‌شود. هنگامی که بیمار علائم عصبی موضعی ناگهانی را تجربه می‌کند که می‌تواند ناشی از TIA یا سکته مغزی باشد، *توجه پزشکی فوری مورد نیاز است*، زیرا نمی‌توان پیش‌بینی کرد که آیا علائم برطرف خواهند شد یا خیر و درمان‌های حاد نجات‌بخش ممکن است تحت شرایط خاصی (مانند ترومبولیتیک‌ها یا ترومبکتومی) ارائه شوند.

سکته مغزی (Cerebral Stroke) یک آسیب حاد عصبی است که نیمکره‌های مغزی را درگیر می‌کند. علائم معمولاً به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شوند و به محل سکته بستگی دارند؛ این علائم شامل ضعف یک‌طرفه در صورت، بازو و/یا پا، بی‌حسی، آفازی (Aphasia)، آپراکسی (Apraxia)، از دست دادن بینایی، انحراف نگاه (Gaze Deviation)، نادیده‌انگاری (Neglect)، سردرد، تهوع/استفراغ، تغییر وضعیت ذهنی و نقایص عصبی موضعی هستند. کاهش سطح هوشیاری ممکن است در مواردی که هر دو نیمکره مغزی درگیر یا سکته‌های بزرگ با تورم یا فتق (Herniation) رخ می‌دهند، دیده شود. پیش‌آگهی به محل و اندازه سکته و همچنین ارزیابی و درمان به‌موقع بستگی دارد.

خونریزی ساب‌آراکنوئید (Subarachnoid hemorrhage یا SAH) به معنای خونریزی مستقیم در مایع مغزی-نخاعی (Cerebrospinal fluid یا CSF) در فضای ساب‌آراکنوئید است که مغز را احاطه کرده است. این وضعیت معمولاً با سردرد شدید و ناگهانی بروز می‌کند که اغلب به عنوان بدترین سردرد زندگی بیمار توصیف می‌شود و ممکن است درد به ناحیه گردن و پشت انتشار یابد. شروع سردرد ممکن است با از دست دادن مختصر هوشیاری، تهوع، استفراغ و علائم مننژیت همراه باشد. شیوع SAH حدود ۱۰ نفر در هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر در سال است. بروز آن با افزایش سن بیشتر می‌شود و در دهه ششم زندگی به اوج می‌رسد. عوامل خطر شامل جنسیت زن، سیگار کشیدن، مصرف الکل، سوءمصرف مواد مخدر، فشار خون بالا، استفاده از قرص‌های ضدبارداری، ناهنجاری‌های عروقی مغزی شناخته شده، بیماری‌های عروقی کلاژن و سابقه خانوادگی SAH می‌باشد. در ایالات متحده، افراد آفریقایی-آمریکایی در معرض خطر بیشتری هستند.

سندرم انسفالوپاتی برگشت‌پذیر خلفی (Posterior Reversible Encephalopathy Syndrome یا PRES)، که به عنوان سندرم لوکوآنسفالوپاتی برگشت‌پذیر خلفی (Reversible Posterior Leukoencephalopathy Syndrome یا RPLS) نیز شناخته می‌شود، یک سندرم بالینی است که شامل شروع سریع سردرد، تغییر در سطح هوشیاری، اختلالات بینایی و تشنج می‌باشد. این علائم با یافته‌های رادیولوژیکی مشخص در MRI همراه هستند که شامل ادم متقارن ماده سفید در نیمکره‌های مغزی خلفی، به ویژه در نواحی آهیانه‌ای-پس‌سری (parieto-occipital) است. در برخی موارد، ماده خاکستری نیز درگیر می‌شود. سردردها معمولاً متوسط تا شدید، غیرمحلی و نسبت به مسکن‌ها مقاوم هستند. تشنج‌ها ممکن است به عنوان علامت اولیه ظاهر شوند و معمولاً به صورت تونیک-کلونیک عمومی بروز می‌کنند. تغییرات در سطح هوشیاری می‌تواند از گیجی و خواب‌آلودگی خفیف تا کما متغیر باشد.

سردرد ناشی از مصرف بیش از حد دارو (Medication overuse headache) نوعی سردرد مکرر است که در افرادی رخ می‌دهد که به‌طور منظم از داروهای مسکن برای یک سندرم سردرد از پیش موجود استفاده می‌کنند. اصطلاحات دیگری که برای این وضعیت به کار می‌رود شامل سردرد برگشتی (Rebound headache) و سردرد ناشی از سوء‌مصرف دارو (Medication-misuse headache) است. سردردهای ناشی از دارو (Drug-induced headaches) مشابه هستند اما می‌توانند با مصرف چندین داروی مختلف و نه فقط مسکن‌ها ایجاد شوند.