بیماری های مشابه

زرد زخم (Impetigo) شایع‌ترین عفونت پوستی در نوزادان است و عفونت زرد زخم در درماتیت آتوپیک (atopic dermatitis) دومین عفونت شایع به شمار می‌آید. این بیماری که به وسیله استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) یا استرپتوکوک گروه A (Streptococcus pyogenes) ایجاد می‌شود، به ناحیه زیر شاخی اپیدرم محدود می‌شود. در اقلیم‌های معتدل، استافیلوکوکوس اورئوس در ۹۰٪ تا ۹۵٪ موارد عامل بیماری است و استرپتوکوکوس پیوژنز یا ترکیبی از هر دو باکتری استافیلوکوکوس اورئوس و استرپتوکوکوس پیوژنز، ۵٪ تا ۱۰٪ موارد را شامل می‌شود. گزارش‌هایی از موارد ابتلا به استافیلوکوک مقاوم به متی‌سیلین (MRSA) در ۱٪ تا ۱۰٪ از موارد وجود دارد.

این خلاصه به بیماران بزرگسال می‌پردازد. درماتوز بولوز IgA خطی در کودکان به صورت جداگانه بررسی شده است.

سندرم گلوکاگونوم (Glucagonoma syndrome) یک اختلال نادر است که توسط تومورهای پانکراس که سلول‌های آلفا ترشح می‌کنند ایجاد می‌شود و با بثوراتی متمایز به نام اریتم مهاجر نکروزی (necrolytic migratory erythema یا NME) همراه است. در حدود ۷۰٪ از بیماران، NME می‌تواند اولین علامت بالینی سندرم گلوکاگونوم باشد.

اریتم نکروزان اندام‌ها (Necrolytic acral erythema یا NAE) یک اختلال پوستی نادر است که با ویروس هپاتیت C (HCV) مرتبط بوده و برای اولین بار در سال ۱۹۹۶ توصیف شد. NAE به دلیل توزیع در اندام‌ها و ارتباط با HCV در میان اریتم‌های نکروزان منحصر به فرد است. شیوع NAE در بیماران مبتلا به HCV حدود ۱.۷٪ است.

بلاگر (Pellagra) که به معنی "پوست خشن" از زبان ایتالیایی (pelle agra) است، به دلیل کمبود نیاسین (niacin) یا پیش‌ساز نیاسین، تریپتوفان (tryptophan) ایجاد می‌شود. این بیماری همچنین به عنوان "مال دل سول" (mal del sole) شناخته می‌شود. بلاگر با مجموعه علائمی که به "۴ دال" معروف است مشخص می‌شود: درماتیت (dermatitis) (راش حساس به نور)، دمانس (dementia)، اسهال (diarrhea)، و مرگ (death). این بیماری ممکن است مزمن بوده و با دوره‌های عود و بهبودی همراه باشد.

کواشیورکور نوعی شدید از سوءتغذیه انرژی پروتئینی (Protein Energy Malnutrition یا PEM) است که در آن میزان دریافت کالری تقریباً طبیعی است اما مصرف پروتئین کافی نیست. یافته‌های سیستمیک شامل سطح پایین پروتئین سرمی، ادم، نقص رشد، اسهال و نفوذ چربی در کبد است. ضایعه پوستی مشخص شامل لکه‌ها و پلاک‌های هیپرپیگمانته است که پوسته‌پوسته شده و سطحی خام را پس از کنده شدن باقی می‌گذارد. ظاهر این ضایعات به‌عنوان "رنگ مینایی" یا "سنگ‌فرش دیوانه‌وار" توصیف شده است. این درماتوز عمدتاً نواحی از بدن را که تحت فشار یا اصطکاک هستند، مانند چین‌خوردگی‌ها، کشاله ران، باسن و آرنج‌ها، درگیر می‌کند، هرچند در موارد شدید ممکن است به صورت عمومی نیز دیده شود. ریزش موی منتشر و بدون جای زخم یک یافته شایع است، همچنین نوارهای متناوب رنگ روشن و تیره مو که به عنوان "علامت پرچم" (flag sign) شناخته می‌شود و با دوره‌های مصرف کافی و ناکافی پروتئین مطابقت دارد.

کاندیدیازیس که عموما به نام عفونت قارچی شناخته می شود، به دلیل رشد بیش از حد قارچی رایج به نام کاندیدا آلبیکنس به وجود می آید که به طور طبیعی در محیط اطراف و بر روی بدن یافت می شود. گاهی اوقات این قارچ در دهان، دستگاه گوارش و واژن بدون ایجاد هیچگونه مشکلی زندگی می کند. با این حال، تحت شرایط خاصی (مانند داشتن سیستم ایمنی ضعیف، استفاده از آنتی بیوتیک ها، مصرف داروهای سرطان یا کورتیکواستروئیدها، چاقی بیش از حد یا دیابت)، قارچ تکثیر شده و باعث عفونت می شود. راه های مراقبت از عفونت قارچی (کاندیدیازیس)، راه های درمان عفونت قارچی (کاندیدیازیس)، راه های تشخیص عفونت قارچی (کاندیدیازیس)

درماتیت سبورئیک (Seborrheic dermatitis) یک بیماری التهابی مزمن و ایدیوپاتیک است که نواحی پوستی غنی از غدد سباسه (sebaceous glands) مانند پوست سر، چین‌های نازولبیال (nasolabial folds)، ابروها، گوش‌ها، نواحی پرسترنال (presternal) و اینترتریجینوس (intertriginous) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری دارای توزیع دو مرحله‌ای است که در دوران نوزادی و نوجوانی/اوایل بزرگسالی به اوج خود می‌رسد. اگرچه درماتیت سبورئیک با عفونت HIV و بیماری‌های عصبی مرتبط شده است، اما معمولاً در افراد سالم ظاهر می‌شود.

پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که با تکثیر بیش از حد سلول‌های اپیدرمی و التهاب مشخص می‌شود و منجر به ایجاد پلاک‌های ضخیم، پوسته‌پوسته و اریتماتوز می‌گردد. علت پسوریازیس به طور کامل درک نشده و به نظر می‌رسد که چندعاملی باشد، با اجزای ژنتیکی و محیطی.

اگزما (درماتیت آتوپیک) یک بیماری شایع و مزمن پوستی است که با خشکی پوست همراه است . این بیماری با خارش یا سوزش شروع می شود، با خاراندن تشدید یافته و موجب ظاهر شدن راش های پوسته پوسته شده  قرمز رنگی بر روی پوست می شود. اگزما یک بیماری وراثتی است و غالبا با بیماری های حساسیتی همچون آسم، کهیر، حساسیت غذایی، حساسیت پوستی و تب یونجه (رینیت آلرژیک) عود می کند. شدت اگزما معمولاً در پاسخ به عوامل محیطی مختلف افزایش یا کاهش می یابد. عفونت های پوستی، گرمای بیش از حد، زمستان (یا آب و هوای سرد و خشک)، عطرها، مواد شوینده/صابون، لباس های زبر و ساینده (مانند پشم های خارش آور)، مواد شیمیایی، دود و استرس ممکن است باعث تشدید یا بدتر شدن اگزما شوند. خاراندن ممکن است موجب آسیب دیدن( مانند جوش زدن یا آکنه) پوست شده و در نتیجه احتمال ابتلا به عفونت را افزایش دهد. در حالی که این محرک های محیطی ممکن است اگزما را بدتر کنند، اما دلیل ابتلا به این بیماری پوستی نیستند. راه های مراقبت درماتیت آتوپیک (اگزما)، راه های درمان درماتیت آتوپیک (اگزما)، راه های درمان درماتیت آتوپیک (اگزما)

آکروکراتوزیس پارانئوپلاستیکا (Acrokeratosis paraneoplastica)، که به نام‌های آکروکراتوزیس پارانئوپلاستیکای بازکس (acrokeratosis paraneoplastica of Bazex) یا سندرم بازکس (Bazex syndrome) نیز شناخته می‌شود، یک بیماری پوستی پارانئوپلاستیک است که با پلاک‌های پوسته‌دار و اریتماتوز (erythematous) در کف دست‌ها و پاها و همچنین نواحی انتهایی دیگر از جمله گوش‌ها، بینی و گونه‌ها مشخص می‌شود. این بیماری با چندین بدخیمی داخلی مرتبط است، اما بیشتر در ارتباط با کارسینومای سلول سنگفرشی (squamous cell carcinoma) در دستگاه تنفسی و گوارشی فوقانی و لنفادنوپاتی گردنی ناشی از بیماری متاستاتیک دیده می‌شود. سایر بدخیمی‌هایی که با آکروکراتوزیس پارانئوپلاستیکا مرتبط هستند شامل لنفوم‌ها (lymphomas)، میلومای چندگانه (multiple myeloma)، تومورهای نورواندوکرین (neuroendocrine tumors)، سرطان ریه سلول کوچک (small cell lung cancer)، آدنوکارسینومای ریه (adenocarcinoma of the lung)، کارسینومای هپاتوسلولار (hepatocellular carcinoma)، سرطان تیموس (thymus cancer)، کارسینومای سلول سنگفرشی پوستی (cutaneous squamous cell carcinoma)، آدنوکارسینومای معده یا مری (gastric or esophageal adenocarcinoma)، و سرطان‌های دستگاه تناسلی و ادراری (genitourinary cancers) می‌باشند. آکروکراتوزیس پارانئوپلاستیکا ممکن است قبل از تشخیص بدخیمی زمینه‌ای ظاهر شود.

ریزش مو تلوژن (Telogen effluvium) یک نوع ریزش موی غیرزخمی (nonscarring alopecia) است که با ریزش بیش از حد مو در تمام پوست سر مشخص می‌شود. در هر زمان معین، حدود ۹۰٪ از موهای طبیعی سر در فاز آناژن (رشد) و ۱۰٪ در فاز تلوژن (ریزش) قرار دارند. در ریزش مو تلوژن، درصد فولیکول‌ها در فاز تلوژن چرخه رشد مو به بیش از ۲۰٪ افزایش می‌یابد. این انتقال زودرس فولیکول‌های مو به فاز تلوژن ممکن است در پاسخ به استرس‌های فیزیکی، فیزیولوژیکی یا روانی حاد، بیماری‌های سیستمیک یا تغییرات هورمونی (از جمله بارداری) رخ دهد. علل شامل جراحی‌های عمده، تب‌های بالا، داروها، بی‌اشتهایی عصبی و بولیمیا نروزا، رژیم‌های غذایی مد (به‌ویژه رژیم‌های کم پروتئین)، زایمان، از دست دادن شدید خون، کمبود تغذیه‌ای (به‌ویژه پروتئین، آهن و روی) و بیماری‌های جدی (بیماری تیروئید، بیماری کلیوی، بیماری کبدی، بیماری التهابی روده، لوپوس اریتماتوز سیستمیک، اختلالات لنفوپرولیفراتیو) می‌شوند. ریزش مو تلوژن شایع‌ترین آلوپسی مرتبط با بیماری سیستمیک است.