بیماری های مشابه

هرپس دهانی‌صورتی (Orofacial herpes)، که به عنوان زخم‌های سرد (cold sores) یا تاول‌های تب (fever blisters) نیز شناخته می‌شود، عمدتاً توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع ۱ (HSV-1) ایجاد می‌شود، اما ممکن است توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع ۲ (HSV-2) نیز ایجاد شود. این وضعیت بسیار مسری است و از طریق تماس مستقیم یا تماس با ترشحات افراد بدون علامتی که ویروس را منتقل می‌کنند، پخش می‌شود. ابتلا در دوران کودکی از طریق تماس کودک با کودک یا بوسه والدین رایج است.

پمفیگوس وجتانس (Pemphigus vegetans - PVeg)، که یک نوع نادر از پمفیگوس ولگاریس (Pemphigus vulgaris - PV) است، یک بیماری خودایمنی پوستی تاولی است که با ضایعات وجتانس در نواحی بین‌تقاطعی (intertriginous) شناخته می‌شود. همانند PV، آنتی‌بادی‌های خودایمنی ایمونوگلوبولین G (IgG) که بر ضد دسموگلئین (desmoglein)، یک مولکول سطح سلولی کراتینوسیت، عمل می‌کنند، باعث اختلال در چسبندگی طبیعی سلول‌ها بین کراتینوسیت‌ها و در نتیجه تشکیل وزیکول‌ها و تاول‌ها می‌شوند. دسموکولین‌ها (desmocollins) نیز به عنوان اهداف اضافی آنتی‌بادی‌ها در PVeg شناسایی شده‌اند.

پمفیگوس فولیکوس (Pemphigus foliaceus) یک بیماری خودایمنی پوستی است که با آکانتولیز (acantholysis) در اپیدرم مشخص می‌شود. این حالت به معنای تجزیه پل‌های بین سلول‌های اپیدرمال است که منجر به فرسایش‌های سطحی پوسته‌دار، به‌ویژه در نواحی سبورئیک می‌شود. آنتی‌بادی‌های بیماری‌زا غالباً از نوع ایمونوگلوبولین G4 (IgG4) هستند که علیه دسموگلئین ۱ (desmoglein 1) هدف‌گیری می‌کنند، اگرچه سایر زیرگروه‌های آنتی‌بادی علیه Dsg1 و آنتی‌بادی‌های خودکار علیه اهداف آنتی‌ژنی دیگر نیز توصیف شده‌اند. این بیماری بیشتر در مناطق جغرافیایی خاصی مانند آمریکای جنوبی و شمال آفریقا دیده می‌شود و هیچ تفاوت جنسیتی ندارد.

بیماری پمفیگوس اریتماتوزوس، که به نام سندرم سنیر-آشر نیز شناخته می‌شود، یک اختلال خودایمنی تاولی پوست است که تظاهرات بالینی آن با پمفیگوس فولیاسه‌ و لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) هم‌پوشانی دارد. این بیماری عموماً به‌عنوان شکلی محدود از پمفیگوس فولیاسه‌ در نظر گرفته می‌شود. بیماران دارای ضایعات پوستی شامل تاول‌های شل یا فرسایش‌های سطحی در نواحی مالار (مانند بینی، چین‌های نازولبیال و گونه‌ها) هستند که یادآور "راش پروانه‌ای" مشاهده‌شده در SLE است و ممکن است نواحی سبوره‌ای (پوست سر، قسمت بالای سینه و پشت) را نیز درگیر کند. درگیری مخاطی (دهانی و تناسلی) نادر است.

بیماری هیلی-هیلی، که به نام پمفیگوس خانوادگی خوش‌خیم (benign familial pemphigus) نیز شناخته می‌شود، یک بیماری اتوزومال غالب (autosomal dominant) نادر است که دارای نفوذ کامل (complete penetrance) اما با بیان متغیر می‌باشد. این بیماری عمدتاً پوست نواحی چین‌دار بدن مانند زیر بغل، کشاله ران، گردن جانبی و ناحیه اطراف مقعد را درگیر می‌کند. نواحی پشت گردن، زیر سینه، حفره آرنج و حفره پشت زانو نیز ممکن است کمتر درگیر شوند، همچنین ممکن است پوست غیرچین‌دار نیز تحت تأثیر قرار گیرد. این بیماری تفاوتی در شیوع بین جنسیت‌ها ندارد و معمولاً در اواخر دهه دوم تا سوم زندگی آغاز می‌شود، اگرچه در بیماران جوان‌تر و میانسال نیز گزارش شده است.

درماتیت سبورئیک (Seborrheic dermatitis) یک بیماری التهابی مزمن و ایدیوپاتیک است که نواحی پوستی غنی از غدد سباسه (sebaceous glands) مانند پوست سر، چین‌های نازولبیال (nasolabial folds)، ابروها، گوش‌ها، نواحی پرسترنال (presternal) و اینترتریجینوس (intertriginous) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری دارای توزیع دو مرحله‌ای است که در دوران نوزادی و نوجوانی/اوایل بزرگسالی به اوج خود می‌رسد. اگرچه درماتیت سبورئیک با عفونت HIV و بیماری‌های عصبی مرتبط شده است، اما معمولاً در افراد سالم ظاهر می‌شود.

بروز واکنش عفونی مخاطی و پوستی (Reactive infectious mucocutaneous eruption - RIME) یک وضعیت نسبتا نادر مخاطی و پوستی است که ناشی از عفونت باکتری مایکوپلاسما پنومونیه (Mycoplasma pneumoniae) و به‌ندرت سایر عفونت‌های ویروسی و باکتریایی می‌باشد. این وضعیت با مخاطیت (mucositis) برجسته مشخص می‌شود. در ابتدا، RIME به‌عنوان MIRM (بثورات و مخاطیت ناشی از مایکوپلاسما) شناخته می‌شد، زیرا همه موارد شناخته‌شده تا آن زمان با مایکوپلاسما پنومونیه مرتبط بودند. با شناسایی این‌که سایر عوامل عفونی (از جمله کلامیدیا پنومونیه، ویروس پاراآنفلوانزای انسانی نوع ۲، رینوویروس، آدنوویروس، انتروویروس، متاپنوموویروس انسانی و ویروس آنفلوانزای B) می‌توانند تصویر بالینی مشابهی ایجاد کنند، اصطلاح RIME پذیرفته شد. یک مورد RIME ناشی از عفونت COVID-19 (عفونت SARS-CoV-2) نیز گزارش شده است.

پمفیگوس IgA (که به عنوان درماتوز پوسچولار زیرقرنی غیرکلاسیک نیز شناخته می‌شود) یک اختلال نادر خودایمنی با ایجاد تاول است. برخلاف سایر انواع پمفیگوس که به‌واسطه آنتی‌بادی‌های خودایمنی ایمونوگلوبولین G (IgG) ایجاد می‌شوند، پمفیگوس IgA عمدتاً به دلیل آنتی‌بادی‌های IgA ایجاد می‌شود که علیه مولکول‌های چسبندگی مختلفی که توسط کراتینوسیت‌ها بیان می‌شوند، عمل می‌کنند.

درماتوز تاولی زیرشاخی (Subcorneal pustular dermatosis) که به نام بیماری اسندون-ویلکینسون (Sneddon-Wilkinson disease) نیز شناخته می‌شود، یک درماتوز نادر، مزمن و عودکننده است که با بروز دسته‌ای از وزیکول‌ها یا تاول‌های استریل زیرشاخی در یک الگوی حلقوی بر روی پوست عادی تا کمی قرمز شده در نواحی انعطاف‌پذیر مشخص می‌شود. این بیماری از پسوریازیس چرکی با حضور تاول‌های زیرشاخی در غیاب تاول‌های اسفنجی و تغییرات اپیدرمی پسوریازیس متمایز می‌شود و به دلیل پاسخ قابل‌توجه به داروی داپسون (dapsone) شناخته شده است.

پایودرما گانگرنوزوم (PG) یک بیماری التهابی، غیرعفونی و زخم‌شونده پوستی با ویژگی‌های نوتروفیلی است که علت آن هنوز به‌طور دقیق مشخص نشده و اغلب به‌اشتباه به‌عنوان یک عفونت پوستی تهاجمی تشخیص داده می‌شود. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان میانسال رخ می‌دهد اما می‌تواند افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد. هیچ تمایلی به جنسیت، نژاد یا قومیت خاصی وجود ندارد.

یدودرما (Iododerma) یک بیماری پوستی نادر است که با مصرف ید (Iodine) مرتبط است. این بیماری با ید به عنوان درمانی برای بیماری‌های تیروئید، اریتم ندوزوم (erythema nodosum) و اسپوروتریکوزیس (sporotrichosis)، یدید پتاسیم (potassium iodide) در خلط‌آورها (expectorants) یا مولتی‌ویتامین‌ها، آمیودارون (amiodarone)، پوویدون-ید (povidone-iodine) موضعی، اسید ایوپانوئیک (iopanoic acid) خوراکی برای کوله‌سیستوگرافی (cholecystography)، و کنتراست وریدی یددار (diatrizoate) برای تصویربرداری رادیوگرافیک مرتبط بوده است.

درماتوز پوسچولر فرسایشی (EPD) یک بیماری التهابی نادر با علت‌شناسی ناشناخته است که معمولاً در بیماران سالمند با تیپ‌های پوستی روشن‌تر رخ می‌دهد. این بیماری اندکی در مردان بیشتر دیده می‌شود. دو نوع از این بیماری توصیف شده است: EPD پوست سر و EPD پاها. ظاهر بالینی، هیستولوژی و پاسخ به درمان ضایعات در این دو ناحیه اساساً مشابه است، اما شرایطی که در آن‌ها رخ می‌دهد به‌طور قابل‌توجهی متفاوت است. در پوست سر، EPD به‌طور معمول در نواحی با آسیب آفتاب طولانی‌مدت ایجاد می‌شود، در حالی که درگیری پاها در پوستی رخ می‌دهد که دچار آسیب ناشی از آفتاب نبوده و در بیمارانی با ایستایی مزمن وریدی دیده می‌شود.

پوسچولوز آمیكروبیال چین‌ها (Amicrobial pustulosis of the folds - APF)، که با نام پوسچولوز آمیكروبیال مرتبط با بیماری‌های خودایمنی (Amicrobial pustulosis associated with autoimmune disease - APAD) نیز شناخته می‌شود، یک درماتوز نوتروفیلی نادر است. APF معمولاً در زنان جوان رخ می‌دهد و اغلب با یک بیماری خودایمنی زمینه‌ای همراه است. بیماری‌های مرتبط شامل لوپوس اریتماتوز سیستمیک (systemic lupus erythematosus)، پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمنی (immune thrombocytopenic purpura)، سندرم شوگرن (Sjögren syndrome)، تیروئیدیت هاشیموتو (Hashimoto thyroiditis)، و آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis) و دیگر موارد می‌باشند.

هیدرآدنیت چرکی یک وضعیت مزمن گرفتگی غدد عرق است که منجر به التهاب پوست در نواحی مانند کشاله ران، زیر بغل، زیر سینه ها و بین باسن می شود. معمولاً به صورت ندول‌های بزرگ متعدد (برجستگی‌های سفت)، آبسه‌ها (برجستگی‌های قرمز، متورم، گرم، حساس یا توده‌هایی با چرک داخل خود) و تونل‌ها(tunnels) (سوراخ‌هایی در پوست که ممکن است حاوی مایعی مانند چرک باشد) در این نواحی ظاهر می‌شود. ندول ها و آبسه ها به تدریج بزرگتر می شوند و چرک را تخلیه می کنند. پس از چندین دوره این چرخه شامل انسداد، بزرگ شدن و تخلیه چرک، ممکن است در زیر پوست تونل و سپس جای زخم ایجاد شود. درد شایع ترین علامت است، اما افراد مبتلا به هیدرآدنیت چرکی علائمی مانند خارش، بوی بد ناشی از تخلیه چرک، احساس خستگی و درد مفاصل نیز گزارش می دهند. در حالی که هیچ درمانی برای هیدرادنیت چرکی وجود ندارد، می توانید با پزشک خود برای درمان ضایعات موجود و جلوگیری از ضایعات جدید همکاری کنید. تشخیص هیدرآدنیت عفونی، راه های درمانی هیدرآدنیت عفونی، راه های مراقبت از هیدرآدنیت عفونی