بروز واکنش عفونی مخاطی و پوستی (RIME)
بروز واکنش عفونی مخاطی و پوستی (Reactive infectious mucocutaneous eruption - RIME) یک وضعیت نسبتا نادر مخاطی و پوستی است که ناشی از عفونت باکتری مایکوپلاسما پنومونیه (Mycoplasma pneumoniae) و به‌ندرت سایر عفونت‌های ویروسی و باکتریایی می‌باشد. این وضعیت با مخاطیت (mucositis) برجسته مشخص می‌شود. در ابتدا، RIME به‌عنوان MIRM (بثورات و مخاطیت ناشی از مایکوپلاسما) شناخته می‌شد، زیرا همه موارد شناخته‌شده تا آن زمان با مایکوپلاسما پنومونیه مرتبط بودند. با شناسایی این‌که سایر عوامل عفونی (از جمله کلامیدیا پنومونیه، ویروس پاراآنفلوانزای انسانی نوع ۲، رینوویروس، آدنوویروس، انتروویروس، متاپنوموویروس انسانی و ویروس آنفلوانزای B) می‌توانند تصویر بالینی مشابهی ایجاد کنند، اصطلاح RIME پذیرفته شد. یک مورد RIME ناشی از عفونت COVID-19 (عفونت SARS-CoV-2) نیز گزارش شده است.
RIME ثانویه به مایکوپلاسما پنومونیه (MIRM):
- معمولاً در کودکان و نوجوانان (میانگین سنی حدود ۱۲ سال) مشاهده می‌شود؛ هرچند که افراد بزرگسال و جوان‌تر نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند.
- موارد در مردان بیشتر از زنان رخ می‌دهد (نسبت ۲:۱).
- علائم پیش‌درآمد مانند سرفه، تب و بی‌حالی حدود یک هفته قبل از بروز علائم مخاطی و پوستی ظاهر می‌شوند. مخاطیت ویژگی برجسته‌ای است و معمولاً با بثورات کم‌تراکم و چندشکلی همراه است.
- عوارض ممکن است شامل هماتمز (hematemesis)، اپی‌گلوتیت (epiglottitis)، پوسچولوزیس زیرقرنی (subcorneal pustulosis)، پنومومدیستن (pneumomediastinum)، افیوژن پریکاردی (pericardial effusion) و هپاتیت باشد.
- عواقب چشمی شامل انقباض ملتحمه، زخم قرنیه، نابینایی، سینشیا (synechiae)، خشکی چشم و از دست دادن مژه‌ها می‌باشد. چسبندگی‌های دهانی یا ادراری تناسلی کمتر شایع هستند. عوارض ریوی مانند بیماری ریوی محدودکننده و برونشیت انسدادی مزمن نیز در بیماران MIRM مشاهده شده است.
- MIRM به‌ندرت کشنده است و نرخ مرگ و میر گزارش‌شده آن ۳٪ می‌باشد، که در موارد با بیماری تنفسی قابل‌توجه رخ می‌دهد. اکثر بیماران به‌طور کامل بهبود می‌یابند و عوارض طولانی‌مدت و عودها نادر هستند.
پاتوفیزیولوژی RIME
پاتوفیزیولوژی RIME به‌خوبی تعریف نشده است. آسیب سیتوتوکسیک مستقیم، آسیب‌های خودایمنی و آسیب‌های عروقی ناشی از کمپلکس‌های ایمنی به‌عنوان مکانیزم‌های احتمالی اتولوژیک پیشنهاد شده‌اند. احتمال می‌رود که پیش‌زمینه ژنتیکی نیز نقش مهمی داشته باشد. قابل توجه است که فرض شده است که خودآنتی‌بادی‌هایی که به‌دلیل تقلید مولکولی بین مایکوپلاسما پنومونیه و پروتئین‌های درونی تولید می‌شوند، با آنتی‌ژن‌های خودی خاصی که در غشاهای مخاطی فراوان هستند، واکنش متقاطع دارند. این نظریه به توضیح این‌که چرا مخاطیت یک ویژگی برجسته است، کمک می‌کند.