بیماری های مشابه

استئوژنز ایمپرفکتا (Osteogenesis imperfecta) به گروهی ناهمگن از نقص‌های ارثی در سنتز کیفی یا کمی کلاژن نوع I اشاره دارد که منجر به پوکی استخوان (osteoporosis) و شکستگی‌های مکرر می‌شود. حداقل ۸ نوع شناخته‌شده از این بیماری وجود دارد که شدت‌های مختلفی را نشان می‌دهند. نوع I خفیف‌ترین و نوع II شدیدترین فرم این بیماری است.

مننگومیلوسل (که به آن میلومننگوسل یا اسپینا بیفیدا نیز گفته می‌شود) به برآمدگی پرده‌های مغزی (مننژها) و نخاع از طریق نقصی در ستون فقرات اطلاق می‌شود. این وضعیت نوعی اختلال باز در شکل‌گیری ستون فقرات (dysraphism) است که به دلیل نقص لوله عصبی (neural tube defect یا NTD) و عدم بسته شدن لوله عصبی به وجود می‌آید. از نظر جنینی، عدم موفقیت در نورولاسیون اولیه (primary neurulation) بیشتر در ناحیه نورپور خلفی رخ می‌دهد که منجر به نقص در ناحیه کمری-خاجی می‌شود. علت‌شناسی این بیماری چندعاملی است و کاهش اسید فولیک با این وضعیت مرتبط است. با وجود توصیه‌هایی برای غنی‌سازی و مکمل‌یابی اسید فولیک، میزان بروز مننگومیلوسل در ایالات متحده ۳.۴ در هر ۱۰٬۰۰۰ تولد زنده است. افزایش قابل توجهی در موارد مننگومیلوسل و اسپینا بیفیدا در اتیوپی به دلیل کمبود اسید فولیک مشاهده شده است.

علل / مکانیسم آسیب‌های شایع: "شکستگی‌های لگن" شامل بخش پروگزیمال استخوان فمور از گردن تا ناحیه زیر تروکانتریک می‌باشند. این شکستگی‌ها ناشی از نیروهای مستقیم یا غیرمستقیمی هستند که مقاومت استخوان را مغلوب می‌کنند.

*علل / مکانیسم‌های آسیب شایع:* شکستگی‌های گردن استخوان ران را می‌توان به دو دسته شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان در سالمندان که با مکانیسم‌های کم‌انرژی مرتبط هستند و شکستگی‌های ناشی از تروماهای پرانرژی مانند تصادف وسایل نقلیه موتوری یا سقوط از ارتفاع تقسیم‌بندی کرد.

مفاصل ران به دلیل محدودیت استخوانی قابل توجه، به پایداری معروف هستند؛ بنابراین، نیروی زیاد و تروما لازم است تا مفصل ران از جای خود در رود. دررفتگی (dislocation) تروماتیک مفصل ران عمدتاً در بزرگسالان جوان پس از تروماهای پرانرژی دیده می‌شود. تصادفات رانندگی اصلی‌ترین علت هستند. سایر علل شامل آسیب‌های ورزشی، تصادف بین عابر پیاده و وسایل نقلیه موتوری و سقوط‌ها می‌باشد. به طور کلی، شیوع دررفتگی مفصل ران حتی پس از تروماهای پرانرژی نیز نادر است، بنابراین پیشنهاد شده که متغیرهای آناتومیکی مفصل ران ممکن است برخی افراد را به این آسیب آسیب‌پذیرتر کند، مانند دیسپلازی تکاملی مفصل ران (developmental dysplasia of the hip) که باعث می‌شود مفصل کمتر هم‌پوشانی داشته باشد.

صفحه رشد یا فیزیس (physis) ممکن است در شکستگی‌های استخوان‌های بلند در بیماران اطفال آسیب ببیند. شکستگی‌های فیزیس فمورال دیستال معمولاً به دلیل فشارهای کششی (hyperextension) یا واروس (varus) و والگوس (valgus) بر روی زانو به علت تروما یا آسیب‌های مرتبط با ورزش رخ می‌دهند. فیزیس نسبت به استخوان مجاور، غضروف مفصلی و لیگامان‌ها بیشتر مستعد آسیب است. در بیماران با اسکلت ناقص (پزشکی اطفال/نوجوان)، فیزیس به عنوان سطحی عمل می‌کند که شکستگی از آن عبور می‌کند.

شکستگی‌های صفحه تیبیا (tibial plateau fractures) به شکستگی‌های قسمت مفصلی از تیبیا در نزدیکی زانو اشاره دارند. آسیب‌های ناشی از تروماهای با انرژی بالا معمول‌ترین مکانیزم آسیب بوده و بخشی کلیدی از تاریخچه بیمار، به ویژه در جمعیت جوان و فعال، می‌باشد. در بیماران مسن، این شکستگی‌ها ممکن است به دلیل مکانیزم‌های نسبتاً کم‌انرژی رخ دهند، به‌ویژه در زمینه پوکی استخوان (osteoporosis)، که در آن یک سقوط از حالت ایستاده می‌تواند منجر به شکستگی صفحه تیبیا شود.

سوءاستفاده فیزیکی از کودک به معنای وارد کردن آسیب به کودک از طریق اعمال انجام‌شده (سوءاستفاده، یعنی آسیب وارده برخلاف آسیب تصادفی) یا عدم انجام اعمال لازم (غفلت) است. سوءاستفاده فیزیکی می‌تواند در کودکان در هر سنی رخ دهد، اما میانگین سنی آن ۶ سال است. بر اساس اداره کودکان و خانواده‌ها (وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده)، در سال ۲۰۲۱، به‌صورت تقریبی ۱۸۲۰ کودک به دلیل سوءاستفاده و غفلت جان خود را از دست دادند که نرخ آن ۲.۴۶ در هر ۱۰۰۰۰۰ کودک جمعیت بوده است. کودکان جوان‌تر بیشترین آسیب‌پذیری را در برابر مرگ ناشی از سوءاستفاده و غفلت کودک دارند. داده‌ها نشان می‌دهند که در سال ۲۰۲۱، ۶۶.۲ درصد از مرگ و میرهای کودکان کمتر از ۳ سال و نزدیک به نیمی (۴۵.۶٪) از مرگ و میرهای کودکان کمتر از ۱ سال بوده است.

*علل / مکانیسم آسیب شایع:* استئومیلیت (Osteomyelitis) عفونت استخوان است. در بیماران کودکان، معمولاً به دلیل انتشار هماتوژن (hematogenous spread) باکتری‌ها به استخوان ایجاد می‌شود که اغلب ناحیه متافیزیال (metaphyseal) استخوان‌های بلند را درگیر می‌کند. دیگر مکانیسم‌ها شامل انتشار مجاورتی از عفونت‌های همجوار مانند سلولیت (cellulitis) یا تلقیح مستقیم پس از تروما یا جراحی هستند.