بیماری های مشابه

دلایل / مکانیزم‌های آسیب معمولی: کتف یا استخوان شانه در بخش خلفی قفسه سینه قرار دارد و بخش جانبی این استخوان، قسمت گلنوئید (glenoid) مفصل شانه است. کتف به شدت توسط بافت نرم محافظت می‌شود؛ بنابراین، بیشتر شکستگی‌های کتف نیاز به نیروی قابل توجهی دارند. حدود ۸۸٪ از این شکستگی‌ها در مکانیزم‌های با انرژی بالا رخ می‌دهند و اغلب با آسیب‌های تهدیدکننده زندگی همراه هستند. بررسی دقیق برای جلوگیری از نادیده گرفتن این تشخیص بسیار حیاتی است، زیرا تشخیص شکستگی کتف می‌تواند تا ۱۲.۵٪ مواقع به دلیل آسیب‌های همراه و منحرف‌کننده، از جمله آسیب‌های سر، ستون فقرات یا قفسه سینه، از دست رفته یا به تأخیر بیفتد.

دلایل / مکانیزم‌های آسیب معمولی: کتف یا استخوان شانه در بخش خلفی قفسه سینه قرار دارد و بخش جانبی این استخوان، قسمت گلنوئید (glenoid) مفصل شانه است. کتف به شدت توسط بافت نرم محافظت می‌شود؛ بنابراین، بیشتر شکستگی‌های کتف نیاز به نیروی قابل توجهی دارند. حدود ۸۸٪ از این شکستگی‌ها در مکانیزم‌های با انرژی بالا رخ می‌دهند و اغلب با آسیب‌های تهدیدکننده زندگی همراه هستند. بررسی دقیق برای جلوگیری از نادیده گرفتن این تشخیص بسیار حیاتی است، زیرا تشخیص شکستگی کتف می‌تواند تا ۱۲.۵٪ مواقع به دلیل آسیب‌های همراه و منحرف‌کننده، از جمله آسیب‌های سر، ستون فقرات یا قفسه سینه، از دست رفته یا به تأخیر بیفتد.

شکستگی توبروزیته بزرگ (Greater Tuberosity) استخوان بازو معمولاً به دلیل افتادن بر روی دست کشیده در حالی که آرنج در حالت کاملاً کشیده یا خمیده است، ایجاد می‌شود. دررفتگی‌های شانه اغلب منجر به شکستگی‌های توبروزیته بزرگ استخوان بازو می‌شود. این شکستگی می‌تواند به دلیل کشش شدید از سمت چرخاننده‌های خارجی بازو پس از دور شدن و چرخش خارجی، ضربه مستقیم به ناحیه جانبی شانه یا تشنج نیز رخ دهد.

شکستگی‌های پروگزیمال هومروس (proximal humerus fractures) بیشتر در جمعیت سالمندان رخ می‌دهد که معمولاً ناشی از افتادن از سطح زمین در شرایط پوکی استخوان (osteoporosis) یا کاهش تراکم استخوان (osteopenia) است. با این حال، این شکستگی‌ها می‌توانند در بیماران جوان‌تر نیز به دلیل ضربات با انرژی بالا رخ دهند.

جدایی مفصل آکرومیوکلاویکولار (Acromioclavicular یا AC) که به طور غیررسمی به عنوان جدایی شانه شناخته می‌شود، یک آسیب نسبتاً شایع است که حدود ۹٪ تا ۱۲٪ از آسیب‌های کمربند شانه‌ای را شامل می‌شود. مکانیسم آسیب معمولاً ضربه مستقیم از سقوط بر روی قسمت جانبی شانه با بازوی جمع شده است که اغلب در فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهد.

بی‌ثباتی خلفی شانه که می‌تواند شامل نیمه‌دررفتگی (subluxation) و دررفتگی (dislocation) باشد، با پارگی‌های لابروم خلفی (posterior labral tears) همراه است و یک طیف نادر از بیماری‌ها را در بر می‌گیرد. دررفتگی حاد خلفی شانه عمدتاً ناشی از ضربه بوده و نیاز به توجه فوری و جااندازی دارد. وارد کردن فشار محوری به بازویی که خم شده (flexed)، نزدیک به بدن (adducted) و به داخل چرخیده (internally rotated) است، باعث می‌شود که سر استخوان بازو از گلنوئید خلفی خارج شده و دچار دررفتگی یا نیمه‌دررفتگی شود. دررفتگی حاد خلفی همچنین می‌تواند ناشی از نیروهای مستقیم وارده به شانه جلویی باشد، مانند برخورد با داشبورد در تصادف خودرو. سایر علل شناخته شده دررفتگی حاد خلفی شانه شامل تشنج‌ها (seizures)، برق‌گرفتگی (electrocution) و افتادن بر روی دست کشیده است.

*تاریخچه و ارائه کلاسیک:* این وضعیت ممکن است با درد در ناحیه شانه ظاهر شود، اما اغلب درد به بخش جانبی بازو در ناحیه دلتوئید محدود می‌شود. پارگی ناشی از آسیب تروماتیک (مانند سقوط یا دررفتگی شانه) معمولاً با درد حاد و محدودیت حرکت همراه است، اما پارگی‌های مزمن ممکن است دارای دوره‌ای تدریجی و آغاز آهسته علائم باشند. بسته به درجه پارگی، بیماران ممکن است نشانه‌هایی از ضعف و محدودیت در دامنه حرکتی فعال شانه (ROM) نشان دهند. بیماران اغلب گزارش می‌دهند که در انجام کارهای بالای سر یا کارهای تکراری و بلند کردن اشیاء با بازوهایی که از بدن دور هستند (فعالیت‌های نوع کشیدن) دچار مشکل هستند.

• رد کردن موارد اضطراری تهدیدکننده زندگی مانند پنوموتوراکس تنشی (tension pneumothorax)، تامپوناد قلبی (cardiac tamponade)، یا شوک کاردیوژنیک / هیپوولومیک (cardiogenic / hypovolemic shock).

*آرتروز گلنوهومرال (Glenohumeral arthritis)* یک بیماری تحلیل‌برنده مفصلی است که شامل آسیب به سطح غضروف مفصلی سر استخوان بازو (humeral head) و گلنوئید (glenoid) می‌باشد. علت اصلی آن معمولاً *استئوآرتریت اولیه (primary osteoarthritis)* است که غالباً آسیب مشخصی ندارد، بلکه نتیجه ساییدگی و پارگی طولانی‌مدت سطوح مفصلی است. علل ثانویه شامل *آرتروپاتی پارگی کاف روتاتور (rotator cuff tear arthropathy)*، *آرتروز پس از تروما (posttraumatic arthritis)*، *آرتروز پس از جراحی (postsurgical arthritis)*، *آرتروپاتی دررفتگی مزمن (chronic dislocation arthropathy)*، *آرتریت التهابی (inflammatory arthritis)* مانند *آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis)*، *آرتریت سپتیک (septic arthritis)*، *نکروز آواسکولار (avascular necrosis)* و علل نوروپاتیک مانند *آرتروپاتی شارکو (Charcot arthropathy)* می‌باشند.

بی‌ثباتی خلفی شانه که می‌تواند شامل نیمه‌دررفتگی (subluxation) و دررفتگی (dislocation) باشد، با پارگی‌های لابروم خلفی (posterior labral tears) همراه است و یک طیف نادر از بیماری‌ها را در بر می‌گیرد. دررفتگی حاد خلفی شانه عمدتاً ناشی از ضربه بوده و نیاز به توجه فوری و جااندازی دارد. وارد کردن فشار محوری به بازویی که خم شده (flexed)، نزدیک به بدن (adducted) و به داخل چرخیده (internally rotated) است، باعث می‌شود که سر استخوان بازو از گلنوئید خلفی خارج شده و دچار دررفتگی یا نیمه‌دررفتگی شود. دررفتگی حاد خلفی همچنین می‌تواند ناشی از نیروهای مستقیم وارده به شانه جلویی باشد، مانند برخورد با داشبورد در تصادف خودرو. سایر علل شناخته شده دررفتگی حاد خلفی شانه شامل تشنج‌ها (seizures)، برق‌گرفتگی (electrocution) و افتادن بر روی دست کشیده است.