بیماری های مشابه

دیابت بی‌مزه (Diabetes insipidus - DI) یک اختلال نادر است که با دفع مقادیر زیادی ادرار رقیق و تشنگی مفرط مشخص می‌شود. دیابت بی‌مزه مرکزی، که به نام کمبود آرژنین وازوپرسین (arginine vasopressin deficiency) نیز شناخته می‌شود، شایع‌ترین و جدی‌ترین نوع این بیماری است و به دلیل کاهش ترشح هورمون ضد ادراری (ADH) رخ می‌دهد. دیابت بی‌مزه نفروژنیک، که به نام مقاومت در برابر آرژنین وازوپرسین (arginine vasopressin resistance) نیز شناخته می‌شود، به دلیل عدم پاسخ‌دهی کلیه‌ها به ADH ایجاد می‌شود.

دیابت ملیتوس نوع ۱ (T1DM) یک بیماری مزمن ناشی از کمبود انسولین و هیپرگلیسمی (افزایش قند خون) است. در اکثر موارد، کمبود انسولین به دنبال تخریب ایمنی‌واسطه سلول‌های بتای پانکراس رخ می‌دهد. این بیماری معمولاً در کودکی یا نوجوانی بروز می‌کند، اما تعداد قابل توجهی از موارد در بزرگسالان تشخیص داده می‌شود. دیابت تنها پس از تخریب اکثریت سلول‌های بتای پانکراس ظاهر می‌شود.

دیابت ملیتوس نوع 2 (Type 2 diabetes mellitus یا T2DM) با هیپرگلیسمی (hyperglycemia) همراه است که ناشی از مقاومت به انسولین (increased insulin resistance)، تولید ناکافی انسولین برای تأمین نیاز متابولیک، افزایش تولید گلوکز در کبد (increased hepatic glucose production)، و متابولیسم غیرمعمول چربی است.

برای بیمارانی که مشکوک به عفونت ادراری (UTI) و سپسیس (urosepsis) هستند، باید فوراً پروتکل‌های مربوط به سپسیس فعال شود. برای اطلاعات بیشتر به مدیریت سپسیس باکتریایی (bacterial sepsis) مراجعه کنید.

پیلونفریت (Pyelonephritis) نوعی عفونت کلیه است. بیشتر موارد پیلونفریت به دلیل صعود عوامل باکتریایی (معمولاً باسیل‌های گرم منفی اما گاهی ارگانیسم‌های گرم مثبت مانند گونه‌های انتروکوک Enterococcus species) از مثانه به کلیه ایجاد می‌شوند.

تنگی حالب با باریک شدن مجرای حالب که منجر به انسداد جریان ادرار می‌شود، مشخص می‌گردد. تنگی‌های حالب می‌توانند به صورت خارجی یا داخلی، خوش‌خیم یا بدخیم، و یا ناشی از اقدامات پزشکی (iatrogenic) یا غیرناشی از اقدامات پزشکی (noniatrogenic) طبقه‌بندی شوند. علائم بالینی معمول شامل درد پهلو و/یا شکم، تهوع، استفراغ، تب و عفونت است. با این حال، برخی بیماران ممکن است بدون علامت باشند.

انسداد محل اتصال حالب به لگنچه کلیه (Ureteropelvic junction یا UPJ) یک انسداد مادرزادی یا اکتسابی در جریان ادرار در محلی است که کلیه به حالب متصل می‌شود. این وضعیت معمولاً به علت تنگی داخلی حالب فوقانی، ناهنجاری‌های عروقی اطراف، عفونت‌ها، بافت اسکار (scar tissue) یا سنگ‌های کلیه ایجاد می‌شود.

هیپوکالمی به حالتی اشاره دارد که در آن غلظت پتاسیم (K+) سرمی پایین است. محدوده نرمال پتاسیم سرمی بین 3.5 تا 5.0 میلی‌اکی‌والان در لیتر (mEq/L) می‌باشد. این وضعیت یکی از شایع‌ترین اختلالات الکترولیتی در محیط بیمارستانی است. دلایل مختلفی برای اتیولوژی زمینه‌ای هیپوکالمی وجود دارد، اما بیشتر علل در دسته‌بندی‌های کلی از دست دادن پتاسیم، هیپوکالمی توزیعی مجدد (ورود پتاسیم به فضای داخل سلولی)، یا دریافت ناکافی پتاسیم قرار می‌گیرند.

هیپرکلسمی به معنای افزایش غلظت کلسیم در سرم خون است و به‌طور عمده ناشی از داروها، بدخیمی‌ها و هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه (primary hyperparathyroidism) می‌باشد. بیماران ممکن است با نشانه‌هایی مانند سنگ (سنگ کلیه یا صفراوی)، استخوان (درد استخوان)، شکم (درد شکم، تهوع و استفراغ) و ذهن (کاهش تمرکز، گیجی، خستگی، استوپور و کما) مواجه شوند. همچنین ممکن است عوارض قلبی-عروقی به‌صورت آریتمی‌های قلبی ناشی از کاهش فاصله QT بروز کند.