هیپوکالمی (Hypokalemia)

هیپوکالمی به حالتی اشاره دارد که در آن غلظت پتاسیم (K+) سرمی پایین است. محدوده نرمال پتاسیم سرمی بین 3.5 تا 5.0 میلی‌اکی‌والان در لیتر (mEq/L) می‌باشد. این وضعیت یکی از شایع‌ترین اختلالات الکترولیتی در محیط بیمارستانی است. دلایل مختلفی برای اتیولوژی زمینه‌ای هیپوکالمی وجود دارد، اما بیشتر علل در دسته‌بندی‌های کلی از دست دادن پتاسیم، هیپوکالمی توزیعی مجدد (ورود پتاسیم به فضای داخل سلولی)، یا دریافت ناکافی پتاسیم قرار می‌گیرند.

عوامل موثر در از دست دادن پتاسیم

شرایطی که به از دست دادن پتاسیم کمک می‌کنند شامل دفع بیش از حد پتاسیم از طریق ادرار و استفراغ یا اسهال طولانی‌مدت است. سایر علل شامل سوءاستفاده از ملین‌ها، دیورتیک‌ها، سالیسیلات‌ها، تومورها (مانند VIPoma، آدنوما پرزدار)، سوختگی‌ها، سوءتغذیه، اختلال مصرف الکل، تعریق بیش از حد، بای‌پس ژژونوایلیال و بیماری لوله‌های کلیوی هستند. شیمی‌درمانی و پرتودرمانی و همچنین انواع مختلفی از کلاس‌های دارویی می‌توانند به از دست دادن بیش از حد پتاسیم کمک کنند. این داروها شامل برونکودیلاتورها، کافئین، مینرالوکورتیکوئیدها، گلوکوکورتیکوئیدها و پنی‌سیلین در دوزهای بالا می‌باشند. مصرف بیش از حد شیرین‌بیان طبیعی یک علت کمتر شایع است.

عوامل موثر در انتقال پتاسیم به داخل سلول‌ها

شرایطی که به افزایش انتقال پتاسیم به داخل سلول‌ها کمک می‌کنند شامل انسولین بیش از حد، انسولین تجویز شده همراه با دکستروز یا گلوکز (به‌جای محلول نمکی)، سندرم تغذیه مجدد و سایر عوامل دارویی القا کننده فعالیت بتا آدرنرژیک می‌باشد. علل اضافی شامل هیپوترمی، آلکالوز، افزایش pH خارج سلولی و سمیت کلروکین، باریم و عوامل مشابه هستند. فلج دوره‌ای هیپوکالمیک یک اختلال اتوزومال غالب ارثی است که می‌تواند باعث ضعف عضلانی دوره‌ای در زمان پایین بودن سطح پتاسیم شود.

عوامل موثر در کاهش دریافت پتاسیم

شرایطی که به کاهش دریافت پتاسیم کمک می‌کنند شامل رژیم غذایی کم‌پتاسیم، درمان پارنترال و سوءتغذیه هستند. این شرایط معمولاً به همراه سایر عوامل در بیماران مبتلا به هیپوکالمی مشاهده می‌شوند.