بیماری های مشابه

افت فشار خون ارتواستاتیک (Orthostatic hypotension) زمانی رخ می‌دهد که حجم داخل عروقی به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته یا بازتاب‌های خودکار دچار اختلال شوند. علائم می‌توانند شامل سرگیجه، سبکی سر یا غش (syncope) باشند. این حالت به‌عنوان کاهش فشار خون به میزان حداقل ۲۰ میلی‌متر جیوه سیستولیک یا حداقل ۱۰ میلی‌متر جیوه دیاستولیک پس از ۲ تا ۵ دقیقه ایستادن تعریف می‌شود. به‌طور کلی، این وضعیت خوش‌خیم است.

سنکوپ حدود ۲٪ از مراجعات به بخش اورژانس را تشکیل می‌دهد. حدود ۴۰٪ از افراد حداقل یک بار در طول زندگی خود یک حمله سنکوپال را تجربه می‌کنند. علل مختلفی برای سنکوپ وجود دارد. بیشتر موارد سنکوپ به علت‌های خوش‌خیم رخ می‌دهند که در اینجا چند مورد از آن‌ها توضیح داده شده است. با این حال، سنکوپ می‌تواند گاهی نشانه‌ای از یک وضعیت تهدیدکننده حیات مانند آریتمی قلبی (سنکوپ قلبی) باشد. حدود ۵٪ از بیمارانی که با سنکوپ مراجعه می‌کنند، در ۳۰ روز پس از حمله سنکوپال دچار یک رویداد نامطلوب جدی خواهند شد. یک روش یادآوری برای علل از دست دادن هوشیاری گذرا شامل سر، قلب، و عروق است.

• تأمین مجدد مایعات از طریق وریدی (معمولاً نرمال سالین یا محلول لاکتات رینگر) و در صورت لزوم به صورت خوراکی.

اختلال اضطراب فراگیر با نگرانی مفرط و پایدار در مورد مسائل مختلف زندگی روزمره مشخص می‌شود که بر عملکرد روزانه تأثیر منفی می‌گذارد. این اختلال معمولاً با اضطرابی که کنترل آن دشوار است و باعث ناراحتی یا اختلال قابل‌توجهی می‌شود، همراه است. بیماران اغلب با شکایت از نگرانی مداوم، تحریک‌پذیری (irritability)، تنش عضلانی (muscle tension)، بی‌خوابی (sleeplessness) و خستگی (fatigue) مراجعه می‌کنند.

اختلال پانیک (Panic Disorder) با حملات پانیک خودبه‌خودی مشخص می‌شود. این حملات دوره‌های ترس شدید هستند که معمولاً ظرف 10 دقیقه به اوج می‌رسند و 20-30 دقیقه ادامه می‌یابند. حملات بدون محرک قابل تشخیص رخ می‌دهند.

اختلال نارسایی خالص خودکار (Pure Autonomic Failure - PAF) یک بیماری ناشناخته و پراکنده است که به دلیل تحلیل رفتن سیستم عصبی خودکار (autonomic nervous system) ایجاد می‌شود. این وضعیت همچنین به عنوان سندرم بردبری-اگلسون (Bradbury-Eggleston syndrome) شناخته می‌شود. نشانه‌های بارز PAF شامل افت فشار خون وضعیتی (orthostatic hypotension) و سنکوپ (syncope) است. سایر علائم قلبی رایج شامل فشار خون بالا در حالت خوابیده (supine hypertension)، تپش قلب (palpitations)، و افت فشار خون پس از صرف غذا (post-prandial hypotension) می‌باشند.

سندرم فعال‌سازی ماست سل (Mast Cell Activation Syndrome یا MCAS) گروهی از اختلالات نادر است که با علائم فعال‌سازی مزمن و بیش‌ازحد ماست سل‌ها مشخص می‌شود. MCAS می‌تواند اولیه، ثانویه یا ایدیوپاتیک باشد. در MCAS اولیه، یک جمعیت کلونال از ماست سل‌ها وجود دارد. بیماران ممکن است معیارهای تشخیصی ماستوسیتوز سیستمیک (Systemic Mastocytosis) را داشته باشند یا در مواردی که بار ماست سل‌ها کم است، نداشته باشند (سندرم فعال‌سازی ماست سل تک‌کلونال یا Monoclonal Mast Cell Activation Syndrome).

سندرم اهلرز-دانلوس (Ehlers-Danlos syndrome یا EDS) شامل گروهی ناهمگون از اختلالات ارثی است که به دلیل نقص در تولید و عملکرد کلاژن و بافت همبند ایجاد می‌شود. این سندرم دارای ۱۱ نوع مختلف است که در سال ۱۹۹۷ به ۶ زیرگروه طبقه‌بندی شدند. اکثر فرم‌های این سندرم به صورت اتوزومال غالب (autosomal dominant) به ارث می‌رسند. بیش از ۳۰ درصد از بیماران دقیقاً در یک زیرگروه خاص قرار نمی‌گیرند و همپوشانی بین انواع مختلف رایج است. شدت این بیماری از بدون علامت تا بیماری ناتوان‌کننده متغیر است. سندرم اهلرز-دانلوس می‌تواند بر پوست، مفاصل و عروق خونی تأثیر بگذارد و منجر به ویژگی‌هایی مانند بیش‌کشش‌پذیری پوست (skin hyperextensibility)، شکنندگی، کبودی و تحرک بیش از حد مفاصل (joint hypermobility) شود. افتادگی دریچه میترال (mitral valve prolapse) یک عارضه شایع است و گشادشدگی آئورت (aortic dilatation) کمتر شایع است اما باید در بیماران بررسی شود. کف پای صاف، کیفوز و اسکولیوز نیز ممکن است رخ دهد. بیماران اغلب دچار پیچ‌خوردگی‌ها و دررفتگی‌های مفصلی یا زیرلوکساسیون (به‌ویژه در شانه، کشکک و مفاصل گیجگاهی-فکی) می‌شوند که منجر به درد مزمن مفصلی، عدم هم‌پیوستگی زخم و بهبود ضعیف می‌شود.

افت فشار مغزی خودبخودی (Spontaneous Intracranial Hypotension) حالتی است که به علت کاهش فشار مایع مغزی-نخاعی (CSF) ایجاد می‌شود. کاهش فشار CSF منجر به افتادگی مغز و افزایش کشش در ساختارهای مغزی، مننژها و عروق خونی می‌شود که در نهایت به سردردهای وضعیتی (orthostatic headaches) منجر می‌گردد. علل کاهش فشار CSF معمولاً ناشی از رویه‌های پزشکی مانند نشت پایدار دورا (dural leak) پس از یک پونکسیون کمری، تروما یا تخلیه بیش از حد CSF از یک شانت می‌باشد. افت فشار مغزی خودبخودی به دلیل نشت CSF، عمدتاً از طریق دورای آسیب‌دیده یا ضعیف شده رخ می‌دهد. نشت‌های CSF در بیماران با اختلالات بافت همبند که آن‌ها را به ضعف دورا مستعد می‌کند، شایع‌تر است. تروماهای جزئی، که اغلب توسط بیمار شناسایی نمی‌شوند، ممکن است منجر به پارگی کیست اپیدورال یا پیرینورال یا پارگی دورا شود که از طریق آن CSF می‌تواند نشت کند. علاوه بر این، خارهای استخوانی و بیماری‌های تخریبی استخوانی ستون فقرات نیز در ایجاد افت فشار مغزی خودبخودی دخیل بوده‌اند. بیشتر نشت‌های CSF در ستون فقرات موضعی هستند. افت فشار مغزی خودبخودی می‌تواند در بیماران در هر سنی رخ دهد، به‌طوری‌که سن میانه تشخیص ۴۰ سال است. زنان دو برابر بیشتر از مردان (نسبت ۲ به ۱) به این وضعیت مبتلا می‌شوند.